Τα παιδιά περιμένουν πως και πώς να έρθουν οι διακοπές των Χριστουγέννων. Στο μυαλό τους έχουν ήδη καταστρώσει σχέδια για το πώς θα περάσουν τις ημέρες, που απαλλαγμένοι από το σχολείο και τις υπόλοιπες δραστηριότητες, θα έχουν όλο τον χρόνο δικό τους για άφθονο παιχνίδι με τους φίλους τους. Αυτά τα παιδιά, γιατί οι γονείς έχουν μάλλον διαφορετική άποψη. Τουλάχιστον απ’ όσα προλαβαίνω να ακούσω κι εγώ από φίλους που έχουν παιδιά, δεν έχουν σκοπό ούτε αυτές τις γιορτινές ημέρες να τα αφήσουν να πάρουν ανάσα.
Προγραμματίζουν, τουλάχιστον μια ώρα την ημέρα τα παιδιά τους να την αφιερώνουν για να κάνουν τα μαθήματα τους. Θα μου πεις δεν είναι λογικό; Ίσως και ναι, γιατί αν θυμηθώ τα δικά μας χρόνια, πάντα την τελευταία μέρα κατορθώναμε να ανοίξουμε τα βιβλία για να κάνουμε μια επανάληψη και να πάμε την άλλη μέρα στο σχολείο. Σε άλλο σημείο όμως θέλω να επικεντρωθώ, αγαπημένε μου αναγνώστη. Και θα στο γράψω με όση ειλικρίνεια μπορώ, χωρίς να θέλω να σε θίξω ως γονιό. Όμως σε παρακαλώ, λυπήσου τα παιδιά σου.
Βλέπω παιδιά να είναι στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι από τα μαθήματα και τις υπόλοιπες δραστηριότητες. Τα βλέπω και τα λυπάμαι πραγματικά, όταν γνωρίζω ότι μέσα στο μυαλό τους θέλουν και λίγο να παίξουν. Είναι δυνατόν μια σταλιά ανθρωπάκια να ξυπνάνε από τα άγρια χαράματα «για να κάνουμε ακόμη μια μικρή επαναληψούλα», να πηγαίνουν στο σχολείο, να γυρίζουν σπίτι, να προλαβαίνουν να φάνε λίγο και μετά να ξεκινάνε τον μαθητικό τους μαραθώνιο; Τι πάει να πει έχει τρία τεστ αύριο; Και γιατί πρέπει να πιεστεί σε υπερβολικό βαθμό ένα παιδί για να τα μάθει απ΄ έξω και ανακατωτά; Και το ερώτημα που με καίει; Άντε και κάθεται το παιδί με τις ώρες και διαβάζει.
Ουσιαστικά έχει αναρωτηθεί κανείς τι στο καλό μαθαίνει; Γνωρίζω ένα κοριτσάκι που γράφει υπέροχες εκθέσεις. Αν την ρωτήσεις ποιο είναι το αγαπημένο της μάθημα θα σου πει ιστορία και γλώσσα. Αν την ακούσεις να μιλάει, θα πεις πως δεν πρόκειται για ένα κοριτσάκι 10 ετών, αλλά για μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα που έχει άποψη για τα πάντα. Η δασκάλα της όμως συχνά- πυκνά κάνει τα παράπονα της πως συχνά την βλέπει αφηρημένη, να «χάνεται» έξω από το παράθυρο και να μη προσέχει την ώρα της παράδοσης, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα οι γονείς της την μαλώνουμε, προσπαθώντας να την «επαναφέρουν» στην τάξη. Και κάπως έτσι πέφτουν στην παγίδα.
Γιατί όλα τα παιδιά να είναι ίδια; Γιατί να κάνουμε τα παιδιά με τον τρόπο μας να μισήσουν ότι πιο όμορφο μπορεί να τους δοθεί ως εφόδιο στη ζωή τους, που δεν είναι άλλο από τη γνώση; Γιατί γονείς και δάσκαλοι επιμένουν τα παιδιά να μπαίνουν στη διαδικασία της αποστήθισης ολόκληρων κατεβατών; Ασχολείται κανείς με το πως μπορεί η μάθηση να έρχεται μέσα από τη χαρά; Παιδιά θέλουμε να μεγαλώσουμε, όχι «παπαγάλους». Για το Θεό δηλαδή…
