Η κοινωνία που ζούμε, η κοινωνία που μεγαλώνουμε και μεγαλώνουν και τα παιδιά μας μέσα σε αυτή είναι αν μη τι άλλο ανταγωνιστική. Ο ένας κοιτάει πως θα βάλει τρικλοποδιά στον άλλον, πως θα γίνει να πατήσει από πάνω του για να φανεί εκείνος ο καλύτερος, ο ανώτερος. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσοι είναι εκείνοι τελικά που θα χαρούν με την επιτυχία του διπλανού τους; Ελάχιστοι. Και ξέρεις γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί έτσι μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά τους, μέσω της σύγκρισης που κάνουν με τα παιδιά άλλων οικογενειών.
Τότε, που οι γονείς αναρωτιούνται γιατί το δικό τους παιδί να είναι τόσο ανήσυχο και όχι όσο ήρεμο είναι το παιδί της γειτόνισσας ή γιατί να μην είναι τόσο μελετηρό όσο μιας φίλης. Καταλαβαίνεις για τι πράγμα σου μιλάω; Για μια άνευ ουσίας σύγκριση και έναν υποσυνείδητο ψυχαναγκασμό προς τα παιδιά να συγκριθούν με τα ξαδέλφια, τους συμμαθητές τους, τους φίλους τους, θεωρώντας οι γονείς πως έτσι τα παιδιά τους θα ζοριστούν και θα τους κάνουν τελικά περήφανους. Δεν ξέρω πως το καταφέρνουν και μόλις γίνονται γονείς κάποιοι ξεχνούν όλα όσα έκαναν εκείνοι στην ηλικία που είναι τώρα τα παιδιά τους. Γκρινιάζουν για τους βαθμούς, δεν τους αφήνουν καθόλου ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι, θεωρούν υπερβολικό ότι και αν κάνουν τα παιδιά τους. Και η σύγκριση δεν αρκεί να έρθει.
«Δεν βλέπεις τι καλό παιδί είναι ο Γιώργος; Όλα τα προλαβαίνει. Και καλός μαθητής είναι, καλό παιδί, υπάκουο και έχει και χρόνο να παίζει» είναι μια από τις κλασικές ατάκες που θα ακούσεις να εκστομίζει ο γονιός. Και δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη. Ποιος ο λόγος να μπαίνουν αυτά τα παιδιά σε αυτή τη διαδικασία της σύγκρισης; Γιατί να τα κάνουμε να νιώθουν κατώτερα; Γιατί να τους δημιουργούμε κόμπλεξ, από μικρή ακόμη ηλικία, που θα τους ακολουθεί για το υπόλοιπο της ζωής τους, προσπαθώντας να αποδεικνύουν καθημερινά ότι είναι άξιοι; Γονιός δεν είμαι, αλλά επειδή συναναστρέφομαι με ανθρώπους που έχουν παιδιά, θεωρώ ότι το να συγκρίνεις το δικό σου παιδί με κάποιο άλλο είναι παντελώς ανούσιο. Έχουν αναλογιστεί όλοι αυτοί που το κάνουν, πόσο ψυχοφθόρο μπορεί να είναι για τις παιδικές αυτές ψυχές και τι ανεξίτηλα σημάδια μπορούν να χαραχθούν στο μυαλό του; Θεωρώ ότι κάθε παιδί είναι ξεχωριστό. Κάθε παιδί έχει το δικό του τρόπο και ο γονιός είναι εκείνος που θα πρέπει να ψάξει για το ποιος είναι αυτός. Αν θέλει ένα ευτυχισμένο παιδί, αν πάλι όχι…
