Θα σου διηγηθώ μια ιστορία που έτυχε να ήμουν μπροστά, αγαπημένε μου αναγνώστη και πολύ μου έκανε εντύπωση. Στη Νέα Ιωνία, μια κυρία, ενώ έχει στοπ, αποφασίζει να μη σταματήσει και να περάσει, μην υπολογίζοντας ότι κάποιος άλλος θα έρχεται από το δρόμο. Θα μου πεις σιγά το νέο.
Αυτά γίνονται σε καθημερινή βάση. Αλλού είναι όμως το ωραίο της υπόθεσης. Γιατί μπορεί να «τσούγκρισαν» τα δυο αυτοκίνητα, αλλά η αντίδραση του κυρίου που «έπεσε» πάνω του καλή και διαλεγμένη η κυρία, ήταν μη αναμενόμενη. Γιατί όταν τρακάρεις, τα νεύρα σου είναι κάπως, σκέφτεσαι τις ζημιές που προφανώς θα έχουν γίνει, τα χρήματα που θα ξοδέψεις, ειδικά αν έχεις και άλλες σκοτούρες στο μυαλό σου, βγάζεις έναν εκνευρισμό και μπορεί και να πιαστείς στα χέρια με τον άλλον.
Στην περίπτωση αυτή λοιπόν ο κύριος βγήκε ήρεμος από το αυτοκίνητο του, χαμογέλασε στην τρομαγμένη κυρία και της είπε «τα σίδερα φτιάχνονται, οι άνθρωποι να είναι καλά» αφήνοντας προφανώς σύξυλους όλους όσους είχαν μαζευτεί για να παρακολουθήσουν τη «μάχη». Η κυρία μόνο το χέρι που δεν του φίλησε, θεωρώντας ότι ένα λάθος που έκανε, λόγω απροσεξίας προφανώς, της συγχωρέθηκε χωρίς να δοθεί περαιτέρω συνέχεια. Και το εκτίμησε. Αυτό λοιπόν το περιστατικό, με έκανε να σκεφτώ πως εκτός του ότι δύσκολα δείχνουμε αυτοσυγκράτηση, άλλο τόσο δύσκολα συγχωρούμε. Και η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου, πως όσο εύκολα ευχόμαστε κάποιος να μας συγχωρήσει για κάποιο λάθος που έχουμε κάνει, τόσο εμείς δεν συγχωρούμε τόσο εύκολα. Κατά τη διάρκεια της ζωή μας, άλλοτε έχουμε υπάρξει θύματα, άλλοτε θύτες.
Κάποιοι ίσως να μας φανέρωσαν ότι πιο κακό είχαν κι εμείς να κάναμε τα στραβά μάτια, κάποτε μας συγχώρησαν ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Διάβασα κάπου, πως καλό θα είναι να συγχωρούμε, ακόμη και τον χειρότερο μας εχθρό, γιατί έτσι λέει κάνουμε καλό στην ψυχή μας. Δεν ξέρω αν συμφωνώ. Εκείνο που ξέρω σίγουρα πλέον, είναι ότι όταν συμβεί κάποιο γεγονός, βάζω τον εαυτό μου στη θέση του άλλου. Μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ πως σκέφτεσαι. Θα μου πεις, και δίκιο θα έχεις, εκείνος σκέφτεται εσένα; Μπορεί και όχι. Αλλά και πάλι αυτό δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο και να σε αποτρέψει να δώσεις…άφεση αμαρτιών, ακόμη και αν γνωρίζεις μέσα σου ότι ο άλλος δεν το αξίζει.
Αν με ρωτάς, εγώ είμαι της άποψης ότι θα πρέπει να συγχωρούμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει και να ξεχνάμε. Πάντως, μεταξύ μας, δε νομίζω, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, να υπάρχει άνθρωπος που να μην αξίζει να τον συγχωρέσουν. Εκτός αν αυτός ο άνθρωπος, τόλμησε να φάει το γλυκό που είχες αφήσει στο ψυγείο για να απολαύσεις όταν θα γυρνούσες από τη δουλειά… Τυχαίο το παράδειγμα!
