Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να βαριούνται την ίδια τους της ζωή. Τους παρατηρώ, κάθε μέρα, να παρκάρουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο το αυτοκίνητο τους, να πηγαίνουν συγκεκριμένη μέρα βόλτα, να κάνουν μηχανικές κινήσεις. Αν με ρωτάς, πιστεύω ότι αν μια λέξη μπορεί να περιγράψει την κατάσταση αυτή, είναι «έγκλημα». Το να συνηθίζεις να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα, συγκεκριμένες ώρες, με συγκεκριμένους ανθρώπους, εκτός από βαρετό, νομίζω ότι δεν έχει να σου προσφέρει και κάτι παραπάνω.
Αυτό σκεφτόμουν, αγαπημένε μου αναγνώστη, όταν χθες αποφάσισα να μην πάρω τον συνήθη δρόμο που επέλεγα για να κατέβω για δουλειά, αλλά να επιλέξω κάποιον άλλον, έτσι για αλλαγή. Βαρέθηκα να σταματάω στο ίδιο φανάρι. Βαρέθηκα να «συναντιέμαι» με τις ίδιες φάτσες κάθε μέρα. Βαρέθηκα και είπα να κάνω κάτι διαφορετικό. Γιατί στη ζωή δεν μπορείς να επαναπαύεσαι.
Γιατί η ζωή που και που θέλει και τις αλλαγές της. Μπορεί η συγκεκριμένη αλλαγή που διάλεξα εγώ να μην ήταν και τίποτα ιδιαίτερο. Μπορεί να την λες και μικρή, αλλά ήταν μια επιλογή μου. Με λυπεί να βλέπω, ειδικά νέους ανθρώπους, να έχουν παραιτηθεί από τη ζωή τους. Να μην ζουν. Απλά να επιβιώνουν. Είναι πραγματικά κρίμα να βλέπεις ανθρώπους να έχουν επαναπαυτεί και να αφήνουν άλλους να οδηγούν τις εξελίξεις στη δική τους ζωή.
Το χειρότερο όλων; Οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται το κακό που κάνουν στον ίδιο τους τον εαυτό, έχοντας βάλει τη ζωή τους στον αυτόματο πιλότο. Η αλήθεια είναι, ότι τα προβλήματα μας έχουν πάρει σβάρνα. Η καθημερινότητα είναι αδυσώπητη, τα προβλήματα μας κατατρέχουν, η ανεργία είναι ένα σημαντικό πρόβλημα, και για τους περισσότερους η κάθε μέρα φαντάζει ίδια.
Ξέρουμε από τη στιγμή που θα ξυπνήσουμε, μέχρι τη στιγμή θα κοιμηθούμε ακριβώς τι θα κάνουμε. Δεν κοιτάμε γύρω μας, σαν ρομποτάκια πηγαίνουμε, χωρίς να νιώθουμε τις μικρές, αλλά ουσιαστικές στιγμές της ζωής στην καθημερινότητα μας. Θα παρομοίαζα αυτό το σκηνικό που σου περιγράφω, αγαπημένε μου, σαν τον μαθητή που βαριέται να παρακολουθήσει το μάθημα της Φυσικής και το κάνει από αγγαρεία. Είναι όμως σωστό να αντιμετωπίζουμε με το ίδιο σκεπτικό τη ζωή μας;
Να βαριόμαστε να ζούμε; Να ζούμε από συνήθεια; Για «τρέξε» λίγο στην προηγούμενη εβδομάδα. Τι έκανες; Τι δημιούργησες; Μήπως υποτίμησες τις λεπτομέρειες; Ο χρόνος δεν ξαναγυρίζει. Ότι πέρασε έφυγε, παίρνοντας μαζί του και όλα τα ωραία που εμείς δεν προλάβαμε να αντιληφθούμε. Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; Γιατί να μην ξεκινήσουμε, από αυτή τη στιγμή κιόλας, να δημιουργούμε; Δεν έχουμε ρίζες, δεν είμαστε δέντρο. Μπορούμε να μετακινηθούμε. Να αλλάξουμε. Αντί να επιλέξουμε, για ακόμη μια φορά, να γκρινιάξουμε, ας ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας και ας δράσουμε.
