Σε προσβάλουν; Κάνεις την πάπια. Σε θυμώνουν; Κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Λένε πράγματα που σε θυμώνουν; Χαμογελάς. Σου βάζουν εμπόδια στο εργασιακό σου περιβάλλον; Αδιαφορείς. Σε κατηγορούν, ενώ γνωρίζουν ότι δεν φταις εσύ; Δεν βγάζεις άχνα. Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι αποτέλεσμα πολύχρονου διαλογισμού, αλλά το παρατηρώ όλο και περισσότερο σε ανθρώπους γύρω μου, μεταξύ αυτών και τον εαυτό μου, να έχουμε σταματήσει να μιλάμε. Να μην αντιδράμε. Να αποδεχόμαστε καταστάσεις, χωρίς να λέμε κουβέντα. Και δεν είναι ότι μάθαμε έτσι, τουλάχιστον όχι οι περισσότεροι. Αν κάποτε κάτι μας πείραζε, το λέγαμε. Αν κάποιος μας προσέβαλλε, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να του το πούμε.
Τώρα όμως βλέπω ότι η τακτική μας άλλαξε. Έχουμε καταφέρει να διατηρούμε την ψυχραιμία μας, να αποφεύγουμε τους τσακωμούς και τις εντάσεις, είτε επειδή κάποια άτομα δεν μας αφορούν, είτε γιατί αντιθέτως είναι τόσο σημαντικοί που δεν θέλεις να έρθεις σε αντιπαράθεση μαζί τους. Μπαίνεις στην διαδικασία λοιπόν, για τον οποιοδήποτε λόγο που δεν θέλεις να αντιπαρατεθείς, να τα κρατάς μέσα σου. Να μαζεύεις, να μαζεύεις κι άλλα, μέχρι την στιγμή που δεν πάει άλλο και γίνεται το μεγάλο μπαμ. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως καθημερινά έρχεσαι σε επαφή με δεκάδες ανθρώπους. Με κάποιους δεν συμφωνείς, με άλλους έχεις κάποια κοινά σημεία, άλλους απλά τους ανέχεσαι.
Από την άλλη, έχεις ένα πιεσμένο ωράριο, μια καθημερινότητα αδυσώπητη, τρέχεις από το πρωί μέχρι το βράδυ να προλάβεις να φέρεις τις υποχρεώσεις σου σε πέρας. Συνδύασε τώρα αυτές τις δυο καταστάσεις και αναλογίσου πως αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, να συνεχίσεις να μην αντιδράς, να μην μιλάς, να κρατάς μέσα σου όλα αυτά που σε πειράζουν και που ποτέ δεν εκφράζεις, αν συνεχίζεις να καταπιέζεσαι, αν δεν ξεσπάς, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να έρθει μια μέρα που θα σκάσεις, σαν άλλο μπαλόνι. Αλήθεια, αγαπημένε μου, για πόσο ακόμη σκοπεύεις να τα κρατάς όλα μέσα σου; Πιστεύεις τόσο πολύ στις αντοχές σου; Γιατί αφήνεις πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις να «τρώνε» το μέσα σου; Ξέρω ότι και η αντίδραση μπορεί να προκαλέσει επιπτώσεις, όμως δεν γίνεται να μην δεν υπάρξει. Κάποια στιγμή τα νεύρα πρέπει να εκτονώνονται, οι εντάσεις επίσης. Υπάρχουν τρόποι να ξεσπάσεις, χωρίς να φωνάξεις καν.
Χωρίς να λογομαχήσεις. Είτε αυτό λέγεται τρέξιμο, είτε περπάτημα, είτε γιόγκα, είτε ένας καφές με έναν φίλο που μπορείς να μοιραστείς τα πάντα μαζί του, μια βόλτα στην θάλασσα. Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο για να αποσυμπιέζεται, το θέμα είναι να επιλέγει να το κάνει. Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την ηρεμία μας, ας το σκεφτούμε.
