Θεωρώ ότι μορφωμένος θα πρέπει να αισθάνεται μόνο κάποιος που συμπεριφέρεται στον συνάνθρωπο του ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Και για να είμαι πιο συγκεκριμένη, εννοώ να συμπεριφέρεται με τρόπο. Κι αφορμή για να στο γράψω αυτό, αγαπημένε μου αναγνώστη, ήταν ένα περιστατικό στο οποίο ήμουν παρούσα και πολύ με στεναχώρησε, αλλά και με θύμωσε ταυτόχρονα.
Πιο πολύ γιατί κατάλαβα ότι εκεί έξω υπάρχουν τόσο αμόρφωτοι άνθρωποι, που και δέκα πτυχία να έχουν, αν εξακολουθούν να μην έχουν τρόπους, αποδεικνύουν απλά ότι τελικά σε αυτή τη ζωή η γνώση δεν φτάνει από μόνη της για να σε κάνει άνθρωπο. Στο περιστατικό λοιπόν αυτό, καθόλου πρωτότυπο θα μου πεις, ο τύπος που ήθελε να δείξει ότι μπορεί να επιβληθεί στον καθένα, απευθύνθηκε με απρεπέστατο τρόπο απέναντι σε ένα παιδί που μπορεί να κρατάει ένα δίσκο και να σου φέρνει τον καφέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τον κάνει «μικρότερο» στα μάτια του καθένα ή απέναντι στην κοινωνία. Είδα στα μάτια του σερβιτόρου εκείνη την ώρα τον θυμό του. Δεν μίλησε καθόλου. Μιλιά δεν έβαλε.
Μέσα του όμως μόνο εκείνος ξέρει πως ένιωθε. Έχω φίλους που κάποτε ήταν σερβιτόροι και μιλώντας μαζί τους κατάλαβα ότι δεν πρόκειται για απλούς εργαζόμενους, αλλά για μικρούς ήρωες. Και θα σου εξηγήσω αμέσως το γιατί. Γιατί η δουλειά του δεν έχει συγκεκριμένο ωράριο. Δεν μπορεί να κανονίσει με τους φίλους του στάνταρ ώρα για να πιούνε καφέ, αφού ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί το αφεντικό του να του αναθέσει δουλειά. Μπορεί να δίνει υπόσχεση ότι μόλις τελειώσει θα πάει να βρει την παρέα του, αλλά όταν έρθει εκείνη η ώρα είναι τόσο κουρασμένος, που δεν βλέπει την ώρα να πάει στο σπίτι του να κοιμηθεί.
Είναι τα παιδιά που κουβαλάνε δίσκους και κοιτάζουν πως θα εξυπηρετήσουν και μετά το σχόλασμα πάνε και διαβάζουν, γιατί ξέρεις δεν δουλεύουν από χόμπι, αλλά για να μην επιβαρύνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό και φέρουν σε δύσκολη θέση τους γονείς τους όσο σπουδάζουν . Ένα μεροκάματο πάνε να βγάλουν, ας μη το βγάζουμε ξινό κι εμείς με τις απαιτήσεις και τους απαράδεκτους τρόπους μας. Έλεος με τη λογική «αφού τους πληρώνω, μπορώ να συμπεριφέρομαι όπως θέλω». Που τα είδαμε αυτά γραμμένα; Γιατί συμπεριφερόμαστε έτσι λες κι ο άλλος είναι ο προσωπικός μας υπηρέτης; Μια δουλειά όπως και όλες οι υπόλοιπες είναι και αυτή. Ας μάθουμε να σεβόμαστε τους σερβιτόρους. Λίγος πολιτισμός δεν έβλαψε ποτέ…
