Εντάξει μωρέ, έχουμε μέρες μπροστά μας για να βρεθούμε οι δυο μας, ας βγούμε μια βόλτα με την παρέα. Έχω κανονίσει για φαγητό με τους δικούς μου, δεν σε πειράζει, έτσι δεν είναι; Νιώθω κουρασμένη, θα πέσω νωρίς για ύπνο σήμερα. Πολύ θα ήθελα να κάτσουμε να τα πούμε, αλλά έχω κανονίσει με τα παιδιά να βγούμε να τα πιούμε. Απλά, καθημερινά πράγματα που κάνουμε και λέμε όλοι μας, αν το καλοσκεφτείς, αγαπημένε μου αναγνώστη.
Επιλογές που κάνουμε, εις βάρος του χρόνου που θα έπρεπε να περνάμε με τα πιο δικά μας άτομα. Και ξέρεις γιατί γίνεται αυτό, έτσι δεν είναι; Γιατί κάποιους ανθρώπους τους θεωρούμε δεδομένους. Πως θα είναι πάντα εκεί, ανά πάσα ώρα και στιγμή που εμείς το επιλέξουμε, για να μιλήσουμε, να βγούμε, να κάνουμε το οτιδήποτε. Κακά τα ψέματα, κάποιους ανθρώπους, ειδικά αυτούς που θεωρούμε πιο δικούς μας, τους έχουμε ως κτήμα μας. Πόσο λάθος τους αντιμετωπίζουμε όμως. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο δικοί μας απ’ όλους. Το στήριγμα μας. Ίσως γι αυτό θα πρέπει να είναι η προτεραιότητα μας. Να βρίσκουμε χρόνο για να τους αφιερώνουμε.
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να μπορέσεις να χωρέσεις μέσα στο σίγουρα επιβαρυμένο ωράριο σου να καθίσεις μια ώρα να μοιραστείς τα νέα σου με τον άνθρωπο σου. Στο χέρι σου είναι να βρίσκεις χρόνο. Να βρίσκεις τρόπους έτσι ώστε το «μαζί» να καταφέρνει να παραμένει ζωντανό. Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να κρατηθεί μια σχέση. Είτε αυτή είναι φιλική, είτε μεταξύ συζύγων, είτε συναδέλφων. Θέλει πολύ δουλειά. Θέλει να υποχωρείς. Να βάζεις φρένο στον εγωισμό σου. Να προσπαθείς να κρατάς στην επιφάνεια τα θετικά του κάθε ανθρώπου και να τον θαυμάζεις γι αυτά. Να μη φοβάσαι να εκδηλώσεις τα όποια σου συναισθήματα απέναντι του. Να μη ξεχνάς να του λες πόσο τον αγαπάς, γιατί θεωρείς ότι το ξέρει, ούτε να του δείχνεις πως τον νοιάζεσαι, γιατί πάλι το θεωρείς ως κάτι δεδομένο. Δεν είναι.
Πάρε τον εαυτό σου ως παράδειγμα. Πόσες φορές δεν αναρωτήθηκες αν ο άλλος σε αγαπάει, αν εξακολουθεί να είναι ερωτευμένος/η μαζί σου. Όχι γιατί απαραίτητα το αμφισβητείς, αλλά γιατί ο άλλος ξεχνάει μέσα στην καθημερινότητα και τα προβλήματα του να στο πει. Ξέρω ότι τα προβλήματα και οι υποχρεώσεις καμιά φορά δεν σε αφήνουν να ασχοληθείς ούτε με τον ίδιο σου τον εαυτό. Οι έννοιες όμως ποτέ δεν πρόκειται να μας αφήσουν. Γι αυτό το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι να αγκαλιάσουμε τον άνθρωπο μας. Αντί να του φωνάξουμε, να του χαρίσουμε το πιο όμορφο χαμόγελο μας. Να του «ησυχάσουμε» λίγο τις φοβίες του. Να γελάσουμε, να διασκεδάσουμε, να μαλώσουμε ίσως, αλλά όλα αυτά μαζί. Στα «μικρά» βρίσκεται η χαρά, αρκεί να θυμόμαστε πως τίποτα και κανείς σε αυτή τη ζωή δεν είναι δεδομένος.
