Υπάρχουν διάφοροι πόνοι καταγεγραμμένοι σε ιστορικά βιβλία. Υπάρχουν πόνοι που άλλοι τους έχουμε περάσει, τους ξεπερνάμε με φαρμακευτική αγωγή και πάει τελείωσε. Έλα όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, που όπως μου έλεγε και μια φίλη μου πρόσφατα, υπάρχει και η ύπαρξη ενός πόνου που δεν είναι γραμμένος πουθενά.
Μου έλεγε λοιπόν, με αφορμή κάποιες δύσκολες καταστάσεις που περνούσε, πως ανακάλυψε τον συναισθηματικό πόνο. Εκείνον που σε πιάνει όταν είσαι στα κάτω σου, όταν νιώθεις πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει, ότι δεν εισπράττεις αγάπη, όταν νιώθεις αποτυχημένος, όταν έχεις βιώσει την απόρριψη, όταν σε έχουν προδώσει ή αδικήσει, όταν νιώθεις εγκλωβισμένος. Όλα αυτά τα μικρά, αλλά ουσιαστικά τα τόσο μεγάλα συναισθήματα που μπορούν να σου προκαλέσουν πόνο. Με την έννοια αυτή, όλοι πονάμε. Το θέμα είναι ποιος ή μάλλον πόσος χρόνος μπορεί να πάρει για να γιατρευτούμε; Η απάντηση νομίζω πρέπει να είναι μια. Πως ο πόνος αυτός διαρκεί μόνο για όσο εσύ θα του το επιτρέψεις.
Μπορεί όντως να έχεις φταίξει, να έχεις κάνει κάτι που πλήγωσε έναν συνάνθρωπο σου, άθελα σου να προκάλεσες πόνο, να ήσουν λάθος και αυτές σου οι ενέργειες να σου έχουν προκαλέσει πόνο. Μπορεί πάλι να πονέσεις γιατί αδίκησες ή σε αδίκησαν, γιατί απέτυχες το στόχο σου, γιατί δεν φάνηκες θαρραλέος να προσπαθήσεις και παρέδωσες εύκολα τα όπλα. Το να αναγνωρίσεις το λάθος ή το κακό που σου έχουν κάνει, σαφώς προκαλεί πόνο. Τα βάζεις με τον εαυτό σου, μαθαίνεις στοιχεία του χαρακτήρα σου που αγνοούσες και που καμιά φορά σου είναι και δύσκολο να διαχειριστείς. Γιατί πάνω εκεί που νομίζεις ότι έχεις βάλει τη ζωή σε μια τάξη, σκάει ένα θέμα από εκεί που δεν το περιμένεις και φέρνει τα πάνω κάτω. Και κλαις, και χτυπιέσαι, και αναθεματίζεις. Αναρωτήθηκες όμως ποτέ, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι όλη αυτή η κατάσταση σε κρατά δέσμιο; Ότι δεν σου επιτρέπει να δράσεις; Θα μου πεις, αφού πονάω, πως θα καταφέρω να αλλάξω μια κατάσταση;
Πώς να βρω τη λύση, αφού ζορίζομαι; Πώς να αρχίσω πάλι από την αρχή αφού «σκίζεται» η καρδιά μου; Βρίσκεις λογικό να έχεις πάρει αγκαζέ τον πόνο σου και να αφήνεις τη ζωή σου να περνάει έτσι; Η φίλη μου είπε πως το μόνο φάρμακο για την πάθηση αυτή είναι να μη μείνουμε αμέτοχοι. Να μην κλειστούμε στο καβούκι μας, μιρλιάζοντας. Να δράσουμε. Να προσπαθήσουμε, κι ας πονάμε. Να κάνουμε πράγματα ακόμη και με το ζόρι. Μέχρι που να φτάσουμε στο σημείο όλη μας η προσοχή και το ενδιαφέρον να εστιαστεί στο τώρα, στο αύριο. Δεν έχει κανένα νόημα να αγκιστρώνεσαι στο παρελθόν. Η αδράνεια δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Αναγνώρισε τα όποια σου λάθη, συγχώρεσε, ανέλαβε δράση και πήγαινε παρακάτω. Από τον πόνο μέχρι την χαρά μια απόφαση δρόμος.
