Με αφορμή το χθεσινό μου άρθρο, μου τηλεφώνησε μια αναγνώστρια, η οποία μου έλεγε πως πραγματικά την κάθε της μέρα νιώθει πως είναι τυχερή. Πολύ το χάρηκα, αγαπημένε μου αναγνώστη, που εκεί έξω κυκλοφορούν και ευτυχισμένοι άνθρωποι, που παρά τις δυσκολίες που προφανώς αντιμετωπίζουν, ξέρουν την τεράστια δύναμη που κρύβουν μέσα τους και προσπαθούν για το καλύτερο.
Η κυρία με την οποία μίλησα, πρέπει να ήταν πάνω από 50 ετών, αν έκρινα καλά από την φωνή της. Και να σου πω την αλήθεια, ένιωσα λίγο ντροπή, όταν αντί να είμαι εγώ η αισιόδοξη της συνομιλίας μας, ήταν εκείνη που μου παρέδωσε μαθήματα αισιοδοξίας, τονίζοντας την υπερπληθώρα δυνατοτήτων που έχει ένας άνθρωπος, που αν βάλει κάτι στο μυαλό του, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρει. Και συμφωνώ, ότι η δύναμη της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Και μεγαλύτερη νομίζω ότι είναι η δύναμη που κρύβει κάποιος στη καρδιά και το μυαλό του.
Γιατί εκεί κρύβεται όλη η ικανότητα ενός ανθρώπου. Μέσα στο μυαλό μας βρίσκονται όλα εκείνα που μπορούν να μας καθοδηγήσουν για να προχωρήσουμε τη ζωή μας, ακόμη και να κάνουμε κάτι καλό γι αυτό τον κόσμο. Γι αυτό αν κάτι εύχομαι είναι πραγματικά το μυαλό μου να παραμείνει υγιές μέχρι τέλους. Γιατί αν συμβεί αυτό, τίποτα δεν μπορεί να σε φοβίσει. Θα μου πεις δεν μπορείς πάντα να το έχεις υπό έλεγχο. Κάποιες στιγμές μυαλό είναι, μπορεί και να ξεφύγει. Εκεί τότε έχεις καμία ιδέα τι γίνεται; Χαμός νομίζω. Γιατί τότε ανακατεύονται συναισθήματα, σκέψεις, όνειρα, ικανότητες, μαζί με φόβους, άγχη, πρέπει και μη. Όλα εκεί μέσα, αποθηκευμένα στο κουτάκι του μυαλού.
Γιατί μη μου πεις ότι ο έρωτας χώρεσε ποτέ μέσα στο στομάχι σου. Μη μου πεις ότι η φοβία σου για τις κατσαρίδες προέρχεται από τα χέρια ή τα πόδια σου. Μη μου πεις ότι η κλειστοφοβία ή υψοφοβία σου σε βρίσκουν από τα μάτια. Όλα είναι θέματα του μυαλού. Αυτό που αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι κατά πόσο τον έλεγχο του μυαλού μας τον έχουμε εμείς ή εκείνο μας ελέγχει τελικά. Και στο γράφω αυτό, γιατί πολλές φορές συνειδητοποιώ ότι δεν είναι λίγες οι φορές που κάνει του κεφαλιού του, αποσυντονίζεται, τρελαίνεται από απειλές που νιώθουν να τον κατατρέχουν και που προσπαθούν να το σκοτώσουν. Εκείνο όμως εκεί, κρατά Θερμοπύλες.
Δεν το βάζει κάτω, παρά τους δαίμονες που δεν λένε να το κουνήσουν από μέσα του. Και κάπου εκεί είναι που αρχίζει μια ολομέτωπη μάχη. Μάχη που γίνεται με δυο μονομάχους. Από τη μια το μυαλό, από την άλλη η καρδιά και τα συναισθήματα. Από εκεί η λογική σκέψη, από την άλλη η διαίσθηση. Και στο τέλος ποιος βγαίνει νικητής; Θα σε γελάσω και δεν το θέλω…
