Πόσο καιρό είχα να ακούσω το συγκεκριμένο τραγούδι της Κούκα. Ίσως δε το άκουσα όμως και τυχαία. «Δεν υπάρχει άγγελοι» τραγουδά και εγώ δεν μπορώ παρά να μειδιώ στο άκουσμα του στίχου. Ποιος είπε πως δεν υπάρχουν άγγελοι; Δηλαδή πρέπει να έχουν απαραιτήτως φτερά για να τους κατατάξουμε στη συγκεκριμένη κατηγορία, αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη. Άγγελοι υπάρχουν και είναι τριγύρω μας.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στη σωστή τοποθεσία, τη σωστή στιγμή. Εκείνοι που μας φροντίζουν και μας προσέχουν καλύτερα και από τους εαυτούς τους. Εκείνοι που όταν εμείς δείχνουμε σκοτάδι, εκείνοι μας δείχνουν το φως στο τούνελ και μας βγάζουν με τη βοήθεια τους στην επιφάνεια. Είναι οι άνθρωποι μας. Οι γονείς, τα αδέλφια, ο σύντροφος μας, οι φίλοι μας. Μπορεί φορές να μην τους γνωρίζουμε καν, αλλά μας βοηθούν όταν υπάρξει ανάγκη, χωρίς να ζητούν τίποτε πίσω, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Γιατί μη μου πεις, αγαπημένε μου, ότι δεν έχει έρθει μια στιγμή στη ζωή σου που εμφανίστηκε κάποιος και σε βοήθησε από εκεί που πίστευες ότι ήσουν παντελώς μόνος σου.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, που μπορεί κιόλας να μην συνειδητοποιούν τι ακριβώς προσφέρουν, που δηλώνουν διατεθειμένοι να σε βοηθήσουν να προχωρήσεις, να βρεις την αλήθεια σου, να βγάλεις προς τα έξω τον πραγματικό σου εαυτό. Άλλες πάλι φορές, θα τους δεις να στέκονται δίπλα σου, στην προσπάθεια τους να σε προστατεύσουν από ανθρώπους που θέλουν το κακό σου, δείχνοντας σου με τον τρόπο τους την αλήθεια και δίνοντας σου τη δύναμη να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις σε άσχημα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσουν κάποιοι. Είναι πραγματικά τυχεροί όσοι έχουν στην ζωή τους έναν ή και περισσότερους τέτοιους «αγγέλους». Που αφυπνίζουν συνειδήσεις. Που σου δίνουν το χέρι να σηκωθείς.
Που σε τραβάνε από το σκοτάδι στο φως. Που έχουν τον τρόπο να διώξουν κάθε άσχημη σκέψη σου, δίνοντας σου κουράγιο για να μπορέσεις να τα καταφέρεις στη συνέχεια. Σίγουρα ένας τέτοιος «άγγελος» θα έχει περάσει, υπάρχει ή θα περάσει και από τη δική μου ζωή. Μπορεί να μην τον κατάλαβα εκείνη τη δεδομένη στιγμή, αλλά σίγουρα είμαι ευγνώμων για ότι μου προσέφερε. Μακάρι να μπορέσω κι εγώ, αλλά και όλοι μας, να μπορούμε να παίξουμε αυτό τον μοναδικό ρόλο για τους γύρω μας. Να μπορέσουμε να σταθούμε αντάξιοι συνοδοιπόροι στον συνάνθρωπο, δείχνοντας του πώς να πετάει, με τα δικά του όμως φτερά. Άλλωστε, αν δεν είναι σκοπός ζωής να προσφέρεις στον διπλανό σου, τότε ποιος είναι;
