Πολλά τα παράπονα, αγαπημένε μου αναγνώστη, από το χώρο της εκπαιδευτικής κοινότητας. Καθηγητές, δάσκαλοι, γονείς, φοιτητές, μαθητές παραπονιούνται. Ο καθένας για τον δικό του λόγο. Και αναρωτιόμουν τελικά, πόσο ευχαριστημένοι μπορεί να είμαστε στην Ελλάδα με το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Πιστεύουμε ότι όλα πηγαίνουν καλά; Μας φτάνουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές;
Τα κτίρια βρίσκονται σε καλή κατάσταση; Τα Πανεπιστήμια μας προοδεύουν; Όλο αυτό το συνέδεσα με την μεθαυριανή παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και το θέμα που είχε προκύψει πριν καιρό με το θέμα των σημαιοφόρων. Το θυμάσαι άραγε με τόσα άλλα που έχουν γίνει από τότε στη χώρα; Εγώ πάντως σκεφτόμουν και δεν ξέρω αν σε έχεις την ίδια γνώμη, ή αν σε έχει προβληματίσει ποτέ, ότι ακόμη και η σχολική επίδοση των παιδιών στο σχολείο έχει καταντήσει να γίνεται για τα μάτια του κόσμου.
Βαθμοί, επιτυχίες όλα στο βωμό μιας οικογενειακής επιτυχίας και ευτυχίας, γιατί μη μου πεις ότι όλοι όσοι μαθητές είναι αριστούχοι έχουν κατανοήσει το βαθύτερο νόημα της γνώσης και της εκπαίδευσης. Θα γυρίσω λίγο στα δικά μου τα χρόνια. Τότε που οι γονείς συμμαθητών έρχονταν κάθε μέρα στο σχολείο για να μάθουν για την πρόοδο των παιδιών τους και «καλόπιαναν» καθηγητές μπας και καταφέρουν να πάρουν ένα λίγο πιο καλό βαθμό, γιατί «είναι καλό το παιδί μου, αλλά δεν κάθεται να διαβάσει». Ο βαθμός ήταν τότε και ακόμη και σήμερα παραμένει ο μοναδικός στόχος. Να τα έχουμε όλα άριστα.
Αλλοίμονο αν υπάρχει ένας βαθμός που θα χαλάει την εικόνα. Και στο προκείμενο τώρα. Θεωρώ σωστό να επιβραβεύεται κάποιος που έχει προσπαθήσει για ένα σκοπό.
Να αναγνωρίζεται ο κόπος που έχει καταβάλει. Όταν όμως το να έχεις καλούς βαθμούς, απλά για να μη σε μαλώσει η μάνα σου ή γιατί «έτσι πρέπει», γιατί τι θα πει ο κόσμος, εκεί τι να επιβραβεύσουμε; Το βαθμό; Γιατί τη γνώση σίγουρα δεν την επιβραβεύουμε. Και κάπου εκεί χάνουμε τη μπάλα. Αναρωτήθηκες ποτέ, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσα στ’ αλήθεια παιδιά αγαπούν το να διαβάζουν; Να μαθαίνουν;
Πόσοι πραγματικά ικανοποιούνται πηγαίνοντας στο σχολείο; Πόσα εκτιμούν αυτά που ακούν να τους λένε οι δάσκαλοι; Αν κρίνω από τις διηγήσεις παιδιών που γνωρίζω εγώ, τουλάχιστον ελάχιστοι. Και είναι λυπηρό πραγματικά, όχι μόνο να υπάρχει, αλλά και όλοι μας να συντηρούμε μια κατάσταση που νοσεί. Τι νόημα έχει να πάρει κάποιος 20 αν στην ουσία δεν έχει λάβει ουσιαστική γνώστη; Στην παρέλαση του Σαββάτου οι σημαιφόροι για τις παρελάσεις του δημοτικού θα γίνουν με κλήρωση. Ε, και;
Αλλού νοσεί η παιδεία και θα εξακολουθήσει να είναι άρρωστη όσο δεν δίνονται κίνητρα για κάτι πιο ουσιαστικό. Το να μιλάμε σήμερα για τη σημαία, είναι σα να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος, που είναι η παιδεία και νομίζω ότι έχει αρχίσει να ψιλοκαίγεται.
