Ζούμε στην ίδια πόλη, μπορεί να εργαζόμαστε στον ίδιο χώρο, να έχουμε τις ίδιες παρέες, μπορεί να μένουμε και κάτω από την ίδια στέγη, αλλά έχεις αναρωτηθεί, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσο καλά άραγε γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο; Και το άλλο κομβικό ερώτημα που με απασχολεί. Αλήθεια, ενδιαφέρεται κανείς ουσιαστικά να μάθει τον άλλον;
Έχουμε άραγε ξεχωρίσει στο μυαλό μας, ότι άλλο η εικόνα που δείχνει κάποιος προς τα έξω κι άλλο το ποιος είναι στην ουσία; Νομίζω ότι κάπως έτσι πέφτουμε σε πλάνη και τελικά καταφέρνουμε να απογοητευόμαστε. Μόνο που δεν μας φταίνε οι άλλοι γι αυτό. Εμείς και μόνο εμείς φταίμε που δεν μπήκαμε στη διαδικασία να «ψαχτούμε», να δούμε τι ακριβώς μέρος του λόγου είναι ο άνθρωπος που κάθεται απέναντι μας και είναι μέρος της καθημερινότητας μας. Και κάπου εκεί είναι που αρχίζουν οι μεταξύ μας παρεξηγήσεις.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι είμαστε άνθρωποι. Με φόβους, προσδοκίες, όνειρα, άλλοι πληγωμένοι και άλλοι απολύτως ευχαριστημένοι με τη ζωή τους. Πριν όμως κρίνουμε τον καθένα ή βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα, προτού του τοποθετήσουμε κάποια ταμπέλα, μήπως θα ήταν πιο σωστό, λέω εγώ τώρα, να μπούμε και λίγο στα παπούτσια του άλλου; Γιατί μπορεί ο άνθρωπος που τώρα έχεις απέναντι σου να μην είναι αυτό που δείχνει, αλλά κάτι άλλο και να το προσποιείται μόνο και μόνο γιατί μπορεί να φοβάται πως θα φύγεις με χίλια από κοντά του. Γιατί μπορεί να φοβάται τα ίδια πράγματα με εσένα. Γιατί μπορεί να είσαι σοβαρός και να μην χαμογελά πολύ, επειδή από μικρός πέρασε ζόρια και ωρίμασε πριν από την ώρα του. Ή μπορεί να είναι ήρεμος, αλλά μέσα του να κρύβει ένα τεράστιο ποτάμι έτοιμο να υπερχειλίσει.
Γιατί μπορεί ο τύπος στο γραφείο που τον βλέπεις σκεφτικό και απομονωμένο, να νιώθει λίγος. Δε νομίζεις λοιπόν, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως με το να κολλάμε ταμπέλες μπορεί και να φέρνουμε σε δύσκολη θέση ανθρώπους που σίγουρα δεν το αξίζουν; Γιατί αντί να κατηγορούμε, δεν προσπαθούμε να τονίσουμε τα θετικά προτερήματα του άλλου; Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό. Και επειδή εκεί έξω υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι με άγχος, ας φροντίσουμε τουλάχιστον να μην δημιουργούμε επιπλέον από αυτό το τοξικό συστατικό και στις σχέσεις μας.
Ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι χιλιάδες πράγματα ταυτόχρονα, γι αυτό ας μην μένουμε στο ένα μέρος που είναι εμφανές. Ας συμφωνήσουμε ότι όλοι ίδιοι δεν πρόκειται να γίνουμε κι ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι κάθε μέρα κάτι θα γνωρίζουμε από τον χαρακτήρα του άλλου που μπορεί και να μας εκπλήξει. Ας δώσουμε μια ευκαιρία στους ανθρώπους να μας ανοιχτούν, να μας δείξουν ποιοι πραγματικά είναι…
