Τις προάλλες έτυχε να βρω στο δρόμο μια παλιά γνωστή μου. Ανταλλάξαμε ευχές και μου εξιστορούσε εν συντομία το πώς περνάει. Εκείνο που την πονάει περισσότερο, δεν είναι που δεν μπορεί να βρει μετά από πολύ καιρό δουλειά, έτσι ώστε να βοηθήσει τον οικονομικό προϋπολογισμό του σπιτιού της, αλλά το γεγονός ότι η κόρη της αντιμετωπίζει διάφορα ζητήματα με τους συμμαθητές της στο σχολείο. Μου έλεγε πως η μικρή της κόρη είναι ένα κορίτσι συνεσταλμένο, κλειστό στον εαυτό του και αμέσως έκανα εικόνα κι άλλα παιδάκια που έχει τύχει να δω.
Ξέρεις, εκείνα που τα βλέπεις να παίζουν μόνα τους στο πάρκο ή στην αυτή του σχολείου. Εκείνα που δεν θα τα δεις να είναι περιτριγυρισμένα από φίλους τους. Εκείνα που είναι λυπημένα και από μέσα τους αναρωτιούνται γιατί να μην τους θέλουν στην παρέα τους. Γιατί δηλαδή εκείνα να μην έχουν τη δυνατότητα να παίξουν κρυφτό ή κυνηγητό; Γιατί να μην είναι μέλη μιας παρέας που θα παίζει και θα χαίρεται; Πραγματικά ακούγοντας τη γνωστή μου να μου εξιστορεί διάφορα σκηνικά που έχουν τύχει, λυπήθηκα.
Γιατί σε κανένα παιδί δεν αξίζει να στεναχωριέται. Κανένα παιδί δεν αξίζει να πληγώνεται και να γυρνά από το σχολείο κλαμένο γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για εκείνο.Κανένα παιδί δεν πρέπει να είναι μόνο του. Είναι δυνατόν μια μικρή κι αθώα ψυχή να νιώθει ανεπιθύμητη; Κρίμα, πολύ κρίμα, σκέφτηκα όταν την αποχαιρετούσα, ευχόμενη να βρει η μικρή της το δρόμο προς την ευτυχία και την αποδοχή. Γιατί είναι σημαντικό για έναν άνθρωπο να είναι ορισμένες φορές το επίκεντρο. Γιατί είναι ευλογία να είναι περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που θα τον αγαπούν και θα τον στηρίζουν. Που θα τον αποδέχονται με τα καλά και τα άσχημα του.
Δεν ξέρω ποιος φταίει γι αυτό το κοριτσάκι, αλλά και για όλα τα υπόλοιπα παιδιά που βρίσκονται στο περιθώριο. Εκείνο που ξέρω είναι ότι όλα είναι παιδιά αυτού του κόσμου. Άλλα πιο ευαίσθητα, άλλα πιο ζόρικα. Άλλα δυνατά, άλλα λίγο πιο αδύναμα. Άλλα πιο «παράξενα», που ονειροπολούν, που δεν έχουν τον τρόπο να επιβληθούν. Όλα όμως είναι παιδιά με όνειρα, ικανά για όλα. Τα πάντα, έχω ξαναγράψει, ξεκινούν μέσα από το σπίτι, την οικογένεια. Ας βοηθήσουμε και ας δώσουμε στα παιδιά να καταλάβουν ότι θα πρέπει όλους να τους αποδεχόμαστε, αφού όλοι είναι εξίσου σημαντικοί με εμάς. Κρίμα δεν είναι να βλέπεις παιδιά να περιμένουν τη σειρά τους για να μιλήσουν στον ψυχολόγο; Καλή χρονιά αγαπημένε μου…
