Τι πλάσματα είμαστε τελικά εμείς οι άνθρωποι. Πόσο εύκολα μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα, πόσο εύκολα να δείξουμε τον άλλο με το δάχτυλο, να του κρεμάσουμε ταμπέλα, να μαλώσουμε μεταξύ μας, να χαρακτηρίσουμε. Δεν ξέρω πως, αλλά όλα αυτά που σου γράφω παραπάνω, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι μέρος της καθημερινότητας μας. Το θεωρούμε σαν να λέμε «καλημέρα» ένα πράγμα, να θίξουμε τον άλλον, να του τονίσουμε τις αδυναμίες του. Το ίδιο βέβαια κάνουν και οι άλλοι σε εμάς.
Πως το έχουμε καταφέρει να βρίσκουμε χαρά στο να κρίνουμε και να επικρίνουμε, δεν το έχω καταλάβει, αγαπημένε μου αναγνώστη. Τα μάτια μας και τα αυτιά μας είναι συνεχώς σε εγρήγορση, μη τυχόν και δεν ακούσουμε κάτι που μπορεί να μας φανεί ωφέλιμο για να το σχολιάσουμε.
Αναρωτήθηκες όμως ποτέ, αν όσο εύκολα μας βγαίνει η κακία από το στόμα μας, βγαίνουν και οι καλές κουβέντες; Τι δηλαδή; Ότι τα πάντα γύρω μας είναι μόνο στραβά και ανάποδα; Τίποτα καλό δεν γίνεται; Όλα λάθος τα κάνουμε; Ή μήπως ανάμεσα στα τόσα λάθη γίνεται και κάτι σωστό; Αλήθεια, όταν συμβαίνει αυτό, έχεις δει την αντίδραση σου; Το δέχεσαι; Το χειροκροτάς; Παραδέχεσαι την επιτυχία του άλλου;
Ότι μπορεί και να τα κατάφερε καλύτερα από εσένα; Εντάξει, σε βλέπω. Έχεις αρχίσει ήδη να γελάς και μόνο που το σκέφτηκες. Δεν έχεις και άδικο αγαπημένε μου, αφού ελάχιστοι είναι εκείνοι πλέον που θα δεχτούν ότι κάποιος άλλος μπορεί και να είναι ικανότερους από εκείνους. Λίγοι θα ανοίξουν το στόμα τους να πουν ένα «μπράβο». Οι περισσότεροι βάζουν μπροστά τον εγωισμό.
Κακά τα ψέματα, έχουμε πάψει από καιρό να αναγνωρίζουμε στους γύρω μας τα καλά που κάνουν. Δεν περιέχουν μάλλον αρκετό…πιπέρι, έτσι ώστε να νοστιμίζουν τις συζητήσεις και τις επικρίσεις μας. Τα θεωρούμε ανάλατα και τα προσπερνάμε, σαν να μην συνέβησαν ποτέ. Εμείς εκεί, να συνεχίζουμε να ψάχνουμε να βρούμε το «κακό». Όχι, πες μου. Δεν είναι κρίμα να συμβαίνει όλο αυτό; Τι θα πάθουμε δηλαδή αν πούμε έναν καλό λόγο;
Θα μας πέσουν τα μούτρα; Μεταξύ μας τώρα, είναι όμορφο να μπορείς να παραδέχεσαι μια όμορφη πράξη. Ξέρεις, ευτυχώς ακόμη υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που κάνουν και σωστά πράγματα. Ίσως και σωστότερα από ότι εμείς. Ας τους το αναγνωρίσουμε. Ας καταφέρουμε να φέρουμε πάλι τις σχέσεις μας σε ένα επίπεδο που θα μπορούμε να παραδεχόμαστε τα σωστά των άλλων, και ας φαινόμαστε εμείς οι ριγμένοι. Ας φέρουμε την ισορροπία στις αναμεταξύ μας σχέσεις, επιτέλους. Αν κάποιος κάνει κάτι λάθος, ας τον κρίνουμε. Αν κάνει κάτι σωστό, ας του το αναγνωρίσουμε.
Τόσα απλά είναι τα πράγματα. Εμείς γιατί τα έχουμε κάνει τόσο δύσκολα, δεν μπορώ να καταλάβω…
