Το ότι θα μπορούσα να συγκινηθώ ακόμη και περιτριγυρισμένη από σουβλάκια, κοτόπουλα, γύρο και πατάτες, ειλικρινά δεν το περίμενα. Σήμερα έπρεπε να φάω κοτόπουλο. Και επειδή ως γνωστόν δεν θέλω να κουράζω και να κουράζομαι μαγειρεύοντας, η πιο εύκολη λύση ήταν να απευθυνθώ σε έναν από τους επαγγελματίες της πόλης. Κατέβηκα στο κέντρο. Περιμένω στην ουρά, κάτι παιδιά, πρωί- πρωί, περιμένουν να ετοιμαστούν τα σουβλάκια τους. Στο σέρβις ένα νεαρό παιδί, παραπάνω από 18 δεν τον έκανα. Με σβέλτες κινήσεις, μεθοδικότητα και προσεκτικός, ετοίμαζε τα προϊόντα και τα σέρβιρε στους πελάτες του.
Απλός και χαμογελαστός, κατάφερε από την αρχή να με κερδίσει. Σκέφτηκα, γιατί το συγκεκριμένο παιδί επέλεξε να βρίσκεται μέσα σε ένα μαγαζί, να εργάζεται μέσα στην αφόρητη ζέστη, αντί να απολαμβάνει τον καφέ και την ξεγνοιασιά σου, όπως κάνουν τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του.
Αντ’ αυτού, κρατούσε μόνος του ένα κεντρικότατο μαγαζί, όπου συνεχώς μπαινοβγαίνει κόσμος, οι απαιτήσεις είναι μεγάλες και εκείνος στέκεται αντάξιος των προσδοκιών εκείνων που τον επέλεξαν να του εμπιστευτούν την επιχείρησή τους.
Σκέφτηκα, ότι μπορεί να είναι υπεύθυνος της οικογενειακής του επιχείρησης. Δεν έχει σημασία αυτό. Αν το μαγαζί που εργάζεται είναι δικό σου ή κάποιου άλλου. Και εδώ φτάνουμε στο σημείο όπου συγκινούμε, γιατί συνέκρινα την περίπτωση του αγοριού με τη δική μου. Τότε, μικρό κοριτσάκι, που τα καλοκαίρια μου δεν θύμιζαν τόσο πολύ την ανεμελιά που βιώνουν όλα τα παιδιά στην μικρή τους ηλικία. Θυμάμαι να τα περνάω στους χώρους του ραδιοφώνου, ανάμεσα σε δημοσιογράφους που έτρεχαν για το ρεπορτάζ, σε ηχολήπτες που τότε έβαζαν διαφημίσεις με κασέτες και εγώ κάπου στη μέση να ψάχνω με ενδιαφέρον την δισκοθήκη ανακαλύπτοντας τότε τι σημαίνει μουσική. Λίγες πρέπει να ήταν οι φορές που παραπονέθηκα που αντί να ήμουν στη γειτονιά με τα υπόλοιπα παιδιά και να παίζω κρυφτό και κυνηγητό, βρισκόμουν μέσα σε έναν επαγγελματικό χώρο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν λίγες οι στιγμές που αισθανόμουν μια αφόρητη βαρεμάρα. Λογικό για ένα παιδί, που έχει μόλις τελειώσει το σχολείο του και αντί περνάει το καλοκαίρι του με μπάνια στη θάλασσα και ατελείωτο παιχνίδι, εντούτοις μαθαίνει πως βγαίνει ένα δελτίο ειδήσεων ή μια εκπομπή στον αέρα, ποια κουμπάκια σηκώνεις για να βγει ο δημοσιογράφος στον αέρα, πως μπαίνει η κασέτα και πως γυρνά, πως βάζεις τον δίσκο στο πικ απ και πως επιλέγεις το τραγούδι που θέλεις να παίξει στον αέρα.
Αν με ρωτήσεις αυτή τη στιγμή, αγαπημένε μου, θα σου πω πως κάπως έτσι θα ήθελα να μεγαλώσω και πάλι. Σε αντίθεση με εκείνους που πιστεύουν ότι ένα παιδί δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να έρχεται σε επαφή με επαγγελματικούς χώρους, πόσο μάλλον να δουλεύει, θεωρώ έχοντας βιώσει πως είναι από μικρός να εργάζεσαι, πως είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον. Εκτιμάς περισσότερο, οι εμπειρίες που μαζεύεις είναι πολύτιμες, οι γνωριμίες που κάνεις μένουν για την υπόλοιπη ζωή σου, και οι αναμνήσεις σου από την παιδική σου ηλικία μπορεί να μην μυρίζουν παγωτό και αντηλιακό, αλλά σου έχουν δώσει όλα εκείνα τα εφόδια για να δεις πως είναι η ζωή…
