Την βλέπω καθημερινά στο δρόμο. Με το ένα χέρι της κρατάει ένα κουτί χαρτομάντιλα και το άλλο το απλώνει ζητώντας κάποιος να της δώσει λίγα ευρώ. Ένα πανέμορφο κοριτσάκι, με σκισμένα ρούχα, βρώμικα, με μακριά, καστανόξανθα μαλλιά που είναι εκεί, βρέξει- χιονίσει, στο ίδιο μέρος, πουλώντας τα χαρτομάντιλα της.
Μια- δυο φορές την βοήθησα. Προχθές, βιαστική να προλάβω δουλειές, την προσπέρασα βιαστικά, την ώρα που εκείνη μου χαμογέλασε, με καλημέρισε και είχε απλώσει το χέρι της για να πάρει μερικά ψιλά. Προχωρώντας στο δρόμο, σκέφτηκα ότι είχα θεωρήσει τη δική μου δουλειά πιο σημαντική, ενώ στην ουσία το σημαντικό ήταν εκείνο που ήδη είχα προσπεράσει.
Το κοριτσάκι εκείνο, με τα πράσινα μάτια, που σε κοιτούν τόσο παρακλητικά που δεν μπορείς με τίποτα να το αγνοήσεις, εκείνη τι στιγμή, μου έδωσε να καταλάβω ότι πολλές φορές, μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας και των προβλημάτων μας, αρνούμαστε να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας. Σαν να τραβάμε μια κουρτίνα, αφήνουμε, εν γνώσει μας, όλα αυτά που δεν θέλουμε να δούμε απ΄ έξω, και εμείς συνεχίζουμε να πορευόμαστε, θεωρώντας ότι επειδή δεν τα βλέπουμε, επειδή δεν αντέχουμε στη θέα τους, δεν συμβαίνουν κιόλας. Μέχρι να φτάσω στην δουλειά που είχα, αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν σταμάτησα να σκέφτομαι στιγμή το κοριτσάκι και το απλωμένο χέρι της. Θα μου πεις η μοναδική περίπτωση είναι; Σαφώς και όχι. Είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις που βλέπουμε καθημερινά. Πόσα και πόσα δεν βλέπουν τα μάτια μας, αλλά που πολλές φορές τα προσπερνάμε με τέτοια ευκολία σαν να μη τα είδαμε ποτέ; Και εδώ είναι που έρχομαι και σκέφτομαι. Εμείς τι κάνουμε; Έχουμε κατανοήσει ότι τα προβλήματα της κοινωνίας είναι τεράστια; Και αν ναι, κάνουμε κάτι για να δώσουμε λύσεις; Αρκούμαστε απλά στο να κατηγορούμε την πολιτεία που αδιαφορεί; Ενώ εμείς;
Τι κάνουμε εμείς; Δεν κάνουμε πολλές φορές το ίδιο; Μας βολεύει να κατηγορούμε άλλους; Πότε επιτέλους θα μιλήσουμε για την κατάσταση αυτή που βιώνουμε ή που βλέπουμε τρίτους να την βιώνουν; Για όλα αυτά που μας πονάνε και μας στεναχωρούν. Πότε επιτέλους θα σπάσει αυτή η σιωπή, που αν θες τη γνώμη μου όσο συνεχίζεται, θα σημαίνει και αποδοχή; Έχω την άποψη, αγαπημένε μου, ότι αν θέλουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, θα πρέπει να αναλάβει ο καθένας την ευθύνη που του αναλογεί. Ας κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να δώσουμε στον διπλανό μας το καλύτερο που μπορούμε. Την ευκαιρία που του αξίζει να ζήσει καλύτερα…
