Ως δημοσιογράφος από το 2000 ενεργά, μια φορά έτυχε να δεχθώ «παρατήρηση» από κάποιον που με πήρε τηλέφωνο και με απείλησε πως αν ξαναγράψω για το συγκεκριμένο θέμα που θεωρούσε ότι δεν ήταν σωστό, θα μου έκανε μήνυση.
Ποτέ μου, μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν πίστευα ότι το να εκφράζεις την άποψή σου ελεύθερα, θα ήταν ποινικά κολάσιμο.
Με προσέχεις; Την άποψη σου. Χωρίς να θίγεις πρόσωπα και καταστάσεις.
Άλλες πάλι φορές, ανάλογες καταστάσεις έχω ζήσει και με τον πατέρα μου, Γιώργο Καρεκλίδη, που μέσα από την εκπομπή του στο ραδιόφωνο ή αρθρογραφώντας στην εφημερίδα, εξέφραζε αυτό που πίστευε και γινόταν ταυτόχρονα εχθρός απέναντι σε πρόσωπα, πράγμα που έχει πληρώσει με προσωπική του περιουσία αλλά και καταδίκη σε φυλάκιση, υπερασπιζόμενος εκείνο που πίστευε μέχρι τότε ότι ήταν αληθές. Εκείνον δεν τον πείραζε καθόλου. Είχε ήσυχη την συνείδηση του, γράφοντας πάντα την αλήθεια. Εγώ στεναχωριόμουν, έκλαιγα, απογοητευόμουν, κάθε φορά που ερχόταν σε σύγκρουση με κάποιον που τον υποτιμούσε και θεωρούσε ότι έγραφε ψέματα ή έκανε ανέξοδη κριτική, έστω και αν μέσα μου βαθιά γνώριζα ότι εκείνος είχε δίκιο. Η ιστορία άλλωστε τον δικαίωνε.
Ο κάθε ένας από εμάς, κάνοντας τη δουλειά του, προφανώς και κρίνεται. Άλλοι συμφωνούν με τις απόψεις μας, άλλοι όχι. Κανείς μας δεν είναι στο απυρόβλητο.
Χθες, στο ζάπινγκ, παρακολούθησα τον Γιώργο Αποστολακόπουλο, που αρθογραφεί σε ένα τοπικό, αθλητικό σάιτ, να εξιστορεί την επίθεση και τις απειλές που δέχθηκε από ορισμένους φιλάθλους της Νίκης Βόλου, που σύμφωνα με δηλώσεις τους σε τοπικό, οπαδικό ραδιοφωνικό σταθμό, τον θεωρούν «υποκινούμενο» και «τσιράκι» του Ανδρέα Πάτση.
Τον απείλησαν, όπως δήλωσε ο ίδιος, ότι αν προχωρήσει σε μηνύσεις εναντίον τους, θα βρει όλο τον κόσμο απέναντι του.
Εξοργισμένος και φανερό πικραμένος, αφού την ώρα της εκπομπής τις «καταγγελίες» των φιλάθλων άκουγαν η γυναίκα και τα παιδιά του, απορημένοι και με ένα μεγάλο «γιατί». Μπήκα κατευθείαν στη θέση τους γιατί το έχω ζήσει. Είναι σαν κάποιος εκείνη τι στιγμή να σου μπήγει ένα τεράστιο μαχαίρι μέσα στην καρδιά, όταν θίγει τον δικό σου άνθρωπο, που ακόμη και αν εσύ γνωρίζεις ότι τίποτα από αυτά που τον κατηγορούν δεν ισχύουν, στεναχωριέσαι που ακούς εσύ και πολλοί άλλοι να τον βρίζουν, να τον λοιδορούν, να ξεφτιλίζουν μια καριέρα, μια ζωή, μια οικογένεια.
Πολλές φορές, ειδικά τον τελευταίο καιρό, τα φαινόμενα ανθρώπων που κινούνται απειλητικά απέναντι σε δημοσιογράφους, αυξάνονται.
Και κανείς δεν μιλάει ή για να είμαι ακριβής, λίγοι μιλούν, ακόμη πιο λίγοι καταλαβαίνουν ότι όταν η απειλή βρίσκει τον διπλανό σου, κάποια στιγμή θα έρθει και σε εσένα.
Θα μου πεις, όταν εδώ μέσω του ραδιοφώνου, δημοσιογράφοι βάλλουν κατά δημοσιογράφων, τι περιμένουμε να κάνουν οι υπόλοιποι; Έχουμε δώσει αρκετά δικαιώματα, αλλά δεν είμαστε ίδιοι όλοι. Ο κόσμος ξέρει να ξεχωρίζει την αλήθεια, μπορεί να κρίνει ποιος κάνει καλά τη δουλειά του και ποιος όχι. Αν δεν σου αρέσει το πώς γράφω, απλά μη με ξαναδιαβάζεις. Αν δεν σου αρέσουν αυτά που ακούς, άλλαξε κανάλι. Αν νομίζεις ότι τα «παίρνω» ή ότι είμαι «τσιράκι» πάτησε το «off» του ραδιοφώνου σου. Αν νομίζεις ότι σε κοροϊδεύω μέσα στα μούτρα σου, έξυπνος είσαι, μπορείς να επιλέξεις τι θα δεις, τι θα ακούσεις, τι θα διαβάσεις, τι θα πιστέψεις.
Αλλά το να απειλείς ανθρώπους, να θίγεις την αξιοπρέπεια κάποιου, να παίρνεις στο λαιμό σου και να στεναχωρείς μια οικογένεια που βρίσκεται από πίσω, είναι το λιγότερο ανήθικο.
Ας αντιδράσουμε λίγο πιο έντονα και εμείς που ασχολούμαστε με τα ΜΜΕ, και ας σταματήσουμε επιτέλους να τρωγόμαστε μεταξύ μας και να δίνουμε λαβή σε κάποιους να πατάνε πάνω στην αδυναμίας μας να παραμείνουμε ενωμένοι. Είναι ανεπίτρεπτο στην εποχή μας να υπάρχουν τέτοια φαινόμενα και ακόμη πιο λυπηρό σε μια πόλη, όπως ο Βόλος, να έχουμε καταντήσει να σφαζόμαστε ο ένας με τον άλλο.
