Ο δρόμος… Βαριά η ανάσα στην ανηφόρα. Φόβος μη γλιστρήσεις στην κατηφόρα. Νωχελικό περπάτημα στην ευθεία. Κι η επιθυμία μία: Να φτάσεις κάπου. Να μην περπατάς άδικα. Βλέπεις πολλά απ’ όπου περνάς. Γεμίζουν τα μάτια σου παραστάσεις και το μυαλό σου εικόνες. Αποθηκεύεις υλικό για τις στάσιμες μέρες, να έχεις να θυμάσαι… Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν και οι σκέψεις. Νιώθεις μια γλυκιά ευδαιμονία το απομεσήμερο. Έχεις ελαφριά τη συνείδησή σου το βράδυ. Ξυπνάς με όρεξη να ζήσεις τη μέρα κάθε πρωί. Δεν έχεις παράθυρα για να ανοίγεις ούτε και πόρτα για να κλείσεις πίσω σου. Σε σκεπάζει ο ουρανός. Σ’ ακολουθεί παντού.
Όταν ο δρόμος διασταυρώνεται, στέκεσαι λίγο και μετά τραβάς εκεί που σε πάει η καρδιά σου. Μερικά δευτερόλεπτα που κρίνουν τη ζωή σου. Στέκεσαι λίγο. Οι επιλογές που κάνεις και δεν ξέρεις πού θα σε βγάλουν. Ξέρεις μόνο πως σίγουρα δε θα σε πάνε σε αυτό που δε διάλεξες. Ή ίσως και να σε πάνε; Στέκεσαι λίγο. Δε σκέφτεσαι κατά πού να πας. Σκέφτεσαι πως τούτη εδώ τη στιγμή διαλέγεις τη μοίρα σου. Να την ακολουθήσεις ή να την προκαλέσεις. Κι άραγε αν την προκαλέσεις ξέρεις στα σίγουρα πως δεν τη διάλεξες ή μήπως αυτό ήσουνα προορισμένος να κάνεις εξ αρχής;
Ένα βήμα μπρος, ένα βήμα πίσω. Στέκεσαι ξανά. Η μαγική στιγμή που μέχρι να τη σκεφτείς έχει γίνει παρελθόν. Ένα χαμένο δευτερόλεπτο. Θα χάσεις κι άλλο; Αποφασίζεις. Θα πας μπροστά. Όποιο δρόμο κι αν διαλέξεις, είναι δρόμος για να τον περπατήσεις. Άλλοτε ευθεία κι άλλοτε σκαρφαλώνοντας. Άλλοτε αργά, άλλοτε γρήγορα. Άλλοτε τρέχεις, άλλοτε χρονοτριβείς για να απολαύσεις τη διαδρομή. Κανείς εξάλλου δε σε κυνηγά παρά μόνο ο χρόνος. Αλλά αυτός πάντα δε θα σε κυνηγά; Είτε είσαι στο δρόμο, είτε μένεις στο σπίτι σου… Απλώς όταν κινείσαι τον βλέπεις φίλο σου. Όταν μένεις στατικός, σου μοιάζει εχθρός.
Είσαι πάλι στο δρόμο. Δεν ξέρεις πού πηγαίνεις κι ούτε θυμάσαι από πού ξεκίνησες. Πόσος δρόμος σε χωρίζει απ’ τον προορισμό, διόλου δε σ’ απασχολεί. Έμαθες πια να περπατάς και δε σε νοιάζει πότε κι αν θα φτάσεις κάπου. Είσαι πάλι στο δρόμο. Θα είσαι πάντα στο δρόμο. Θέλεις κι άλλα να δεις κι άλλα να περπατήσεις. Πίσω δε κοιτάς ποτέ.
Ό,τι προσπέρασες, προσπέρασες. Μόνο ευθεία πια κοιτάς. Μόνο ο δρόμος σε χωρίζει απ’ τον προορισμό. Μην ακούς κανέναν απ’ όσους σε πλησιάζουν. Συνέχισε να προχωράς. Δεν ξέρεις πόσα έχεις ακόμα να δεις. Πόσα έχεις ακόμα να θυμάσαι για πάντα. Πόση δύναμη έχεις να κάνεις τη ζωή σου ωραιότερη. Όλος ο κόσμος απλώνεται μπροστά σου κι εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τον ανακαλύψεις, να τον περπατήσεις, να τον δεις, να τον ζήσεις. Τώρα που το σκέφτεσαι πάλι, καλύτερα να είναι πολύ μακριά ακόμη ο προορισμός. Καλύτερα πολύ να αργήσεις να τον βρεις. Ούτως ή άλλως, έχεις ξεχάσει πια πού πας, δε θυμάσαι ούτε καν πώς λεγόταν ο προορισμός σου. Καλύτερα. Είσαι ακόμα στο δρόμο. Συνεχίζεις και περπατάς. Τελικά, μπορεί να προχωράς εδώ και χρόνια, μα ίσως να μην είσαι εσύ αυτός που ακολουθεί το δρόμο…ίσως να είναι ο δρόμος που ακολουθεί εσένα τώρα πια…
