Μιλώντας με ένα φίλο μου τις προάλλες στο τηλέφωνο, μετά από πολύ καιρό, τον ρώτησα, πως τα πηγαίνει με τα αισθηματικά του. Τα ποια; μου αποκρίθηκε, με απορία. Λες και τον ρώτησα το πιο απίθανο πράγμα στον κόσμο. Είναι ένας άντρας γύρω στα 40. Εργασιομανής. Έχει πολλά χόμπι. Αλλά ποτέ δεν τον θυμάμαι είτε να μιλάει, είτε να ασχολείται με το θέμα των σχέσεων.
Δεν τον αφορά, σκεφτόμουν μέχρι τώρα. Μέχρι που μου είπε ότι απλά οι εποχές δεν είναι για έρωτες. Τι εννοείς; τον ρώτησα. Στα χρόνια που ζούμε, που οι καταστάσεις αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη, που οι άνθρωποι έχουν καταντήσει καλοκουρδισμένα ρομποτάκια, που ξυπνάνε, πηγαίνουν για δουλειά και γυρνάνε για να κοιμηθούν, ο έρωτας έχει χάσει την υπόσταση που του πρέπει. Δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια πράγματα, μου είπε. Και δεν είναι ο μόνος από τον οποίο το έχω ακούσει. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε αλλάξει εμείς ως άνθρωποι. Που επιλέξαμε να κρύβουμε τα όποια μας συναισθήματα, που λέμε ότι δεν έχουμε ώρα για αγάπες και λουλούδια, που σταματήσαμε να επικοινωνούμε. Και να πεις ότι τα μέσα δεν βοηθούν. Εδώ με ένα πάτημα του κουμπιού μπορείς να δεις και να ακούσεις τον άλλον. Το ζήτημα είναι ότι δεν θέλεις.
Και κάπως έτσι οι μισοί καταλήξαμε να είμαστε συμβιβασμένοι με καταστάσεις και οι υπόλοιποι να μην συμβιβάζονται με τίποτα. Άλλοι φοβισμένοι, άλλοι ρομαντικοί, άλλοι ονειροπόλοι, άλλοι αισθηματικοί, άλλοι διεκδικητικοί. Αλλά όχι στο πολύ κοντινό. Από μακριά και αγαπημένοι. Και κάπως έτσι φτάσαμε να μιλάμε για τους έρωτες του πληκτρολογίου. Αναρωτιέμαι καμιά φορά όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, γιατί δεν βρίσκουμε τις λέξεις να εκφραστούμε; Γιατί αφήσαμε τις ρομαντικές καταστάσεις εκτός; Γιατί θεωρούμε ξεπερασμένο να βλέπουμε δυο ανθρώπους να είναι μέσα στα «μέλια»; Γιατί ενώ θεωρητικά είμαστε μια έξυπνη γενιά και μορφωμένη, κάτι δεν κάνουμε καλά και αυτά τα όμορφα που σκεφτόμαστε ποτέ δεν τα λέμε και ποτέ δεν τα γράφουμε; Κρίμα δεν είναι να μένουν στο συρτάρι τόσες σκέψεις, τόσα συναισθήματα;
Πως μάθαμε να ζούμε με απωθημένα; Πως καταφέρνουμε να αντέχουμε χωρίς να εκδηλώνουμε αυτά που αισθανόμαστε; Είναι λυπηρό να μη ζει κάποιος στη ζωή του, έστω μια φορά έναν έρωτα όπως ήταν εκείνοι οι παλιοί, που λέμε. Εκείνοι που πίστευαν στο «για πάντα». Εκείνοι που σκάρωναν στιχάκια και τραγουδούσαν για τον έρωτα τους, εκείνοι που έκρυβαν μέσα τους όλο τον ρομαντισμό του κόσμου. Εκείνοι που ανυπομονούσαν για να μιλήσουν και να δουν το ταίρι τους. Εκείνοι που δεν φοβόντουσαν τα κλισέ του έρωτα, αντίθετα τα έλεγαν και τα εννοούσαν. Είναι μέχρι να σου έρθει και να σε χτυπήσει κατακούτελα, μου είπε κλείνοντας το τηλέφωνο. Δεν έχει άδικο, σκέφτηκα. Τότε μόνο πέφτουν όλες οι αντιστάσεις. Μετά απλά το ζεις.
