Πριν από μερικές ημέρες παντρεύτηκε μια πολύ καλή μου φίλη. Και πιάνοντας την κουβέντα με την παρέα μου περί γάμου, συμβίωσης και λοιπόν θεμάτων, διαφώνησα με την ιδέα που θέλει κάποιος να πρέπει να παντρεύεται από νωρίς, και όχι όποτε το νιώσει. Χαίρομαι πραγματικά που ποτέ οι γονείς μου, ακόμη και όταν μεγάλωσα αρκετά, δεν με έβαλαν στο τριπάκι του γάμου. Ποτέ δεν πιέστηκα, και πολύ τους ευγνωμονώ για την στάση τους αυτή. Αντίθετα, γνωρίζω κορίτσια, που από μικρές το μόνο τους μέλημα ήταν πότε θα τελειώσουν το σχολείο, να βρουν τον πρίγκιπα του παραμυθιού και να τον παντρευτούν. Ονειρεύονταν νυφικά φορέματα, γάμους και πανηγύρια, όταν την ίδια στιγμή κάποιες στην ίδια ηλικία το μόνο που ήθελαν να ήταν απλά να είναι ανεξάρτητες.
Βαριόμουν πολύ να κάνω παρέα με τέτοιου τύπου γυναίκες, που δεν είχαν άλλη κουβέντα, δεν τους προβλημάτιζε τίποτα με τίποτα άλλο παρά πως παντρευτούν. Ναι, θα συμφωνήσω ότι είναι μια από τις ωραιότερες μέρες της ζωής ενός ανθρώπου, αλλά όχι ότι μπορεί ο γάμος να είναι ο μοναδικός στόχος και σκοπός σε αυτή τη ζωή.
Εγώ θυμάμαι, κυρίως την γιαγιά μου, να μου λέει να σπουδάσω, να έχω τη δουλειά μου και το δικό μου πορτοφόλι και να μην εξαρτιέμαι από κανέναν. Ποτέ δεν άκουσα να μου λέει κάποιος να βρω ένα καλό παιδί να παντρευτώ, ίσως γιατί ήξεραν ότι δεν μου άρεσε να ακούω τέτοιους είδους προτροπές. Δε λέω, καλοί και οι γάμοι, τα παιδιά, η οικογένεια, αλλά προφανώς δεν φτάνει μόνο αυτό για να είναι ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος και ευτυχισμένος. Πρέπει να βρίσκεις και άλλα πράγματα να σε καλύπτουν. Να σε γεμίζουν. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μια γυναίκα έρχεται σε αυτή τη ζωή και δεν έχει όνειρα και στόχους. Μου είναι αδιανόητο πως μπορεί να είναι ευχαριστημένη μόνο μαγειρεύοντας και σιδερώνοντας και να κάθεται μέσα στο σπίτι να μεγαλώνει παιδιά. Θα πρέπει να έχει κάποιο ταλέντο, κάποια φιλοδοξία, να της αρέσουν πράγματα, πέρα από το να είναι σύζυγος και μητέρα. Δε λέω, μεγάλο πράγμα να μπορείς να προσφέρεις στους τρίτους και το κυριότερο να το κάνεις μέσα από την καρδιά σου, αλλά αν δεν καλύπτεις πρώτα τις δικές σου ανάγκες σαν άνθρωπος, πως θα καταφέρεις να στηρίξεις και όλα τα υπόλοιπα;
Δύσκολο σε μια καθημερινότητα που μας χτυπά ανελέητα από παντού, αλλά νομίζω πως ο κάθε άνθρωπος θέλει και το χρόνο, αλλά και το χώρο του. Χρειάζεται, αγαπημένε μου, να έχει κάποιος και την προσωπική του ζωή. Να κάνει αυτά που θέλει, να νιώθει πως δεν περιτριγυρίζεται όλη η ζωή του γύρω από ένα γάμο. Να κάνουμε ένα σενάριο; Ξυπνάς αύριο το πρωί, τα παιδιά σου έχουν περάσει στις σχολές τους, και με τον άντρα σου για τον οποιοδήποτε λόγο δεν είστε πια μαζί. Είσαι γύρω στα 45, κανείς δεν έχει την ανάγκη σου και αναρωτιέσαι που είσαι, που πας, ποια είσαι; Σκέψου και αν κάτι σε προβλημάτισε, μάλλον ήρθε η ώρα να αναθεωρήσεις.
