Πολλές φορές, αγαπημένε μου αναγνώστη, σκέφτομαι πως οι μέρες όλες έχουν την ίδια απόχρωση. Δεν διαφέρουν η μία από την άλλη. Ειδικά αυτές της καθημερινότητας; Δεν το συζητώ. Το πρωί θα ξυπνήσεις. Θα τεντωθείς και θα νιώσεις το κορμί σου να κάνει διάφορους ήχους, λες και είσαι σπαστή καρέκλα. Θα πετάξεις από πάνω σου το πάπλωμα, αποχαιρετώντας μια και καλή την ζεστασιά που σου προσέφερε το πάπλωμα σου πριν λίγα λεπτά. Θα σηκωθείς. Θα πας στην κουζίνα να φτιάξεις τον καφέ σου.
Θα πας στο μπάνιο να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπο σου, κι εκεί που θα νιώθεις τις δροσερές σταγόνες να σου ξυπνάνε τον εγκέφαλο, ταυτόχρονα αρχίζει να παίρνει μπρος το μυαλό σου και σκέφτεσαι όλα όσα θα πρέπει να προλάβεις να κάνεις μέσα στην ημέρα. Σάμπως είναι ένα ή δυο αυτά που πρέπει να κάνεις. Μια ολόκληρη λίστα με πράγματα που έχεις καταγράψει αναλυτικά στο χαρτί, σε καταδιώκουν. Και κάπου εκεί είναι που αρχίζεις και αγχώνεσαι. Πνίγεσαι. Σκέφτεσαι πως θα καταφέρεις να τα φέρεις σε πέρας. Δεν θέλεις να ξεχάσεις καμία σου υποχρέωση. Θέλεις να είσαι τυπικός. Δεν θέλεις να στεναχωρήσεις κανέναν. Δεν θέλεις να τρέχουν άλλοι για δικές σου υποθέσεις.
Και πάνω εκεί είναι που πελαγώνεις. Και το μυαλό σου αρχίζει να παίζει διάφορα παιχνίδια. Η αλήθεια είναι ότι τα πάντα μπορούμε να ελέγξουμε, εκτός από το ίδιο μας το μυαλό. Το λες και ειρωνεία. Όμως η αλήθεια είναι αυτή. Έτυχε πρόσφατα να βρεθώ σε μια παρέα όπου είχαμε πιάσει τη συγκεκριμένη συζήτηση με θέμα το μυαλό και τι απρόβλεπτο για τις κινήσεις μας μπορεί να γίνει. Εκεί μέσα κατοικεί ο παράδεισος και η κόλαση μας. Πρόσωπα, καταστάσεις, βιώματα, όλα όσα έχεις ζήσεις μέχρι σήμερα βρίσκονται στο μικρό αυτό κουτί του σώματος σου.
Και οι σκέψεις. Αχ, αυτές οι σκέψεις που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούν να σε κάνουν να κλάψεις, να γελάσεις, να στεναχωρηθείς, να πέσεις σε κατάθλιψη. Και μιας ο λόγος για κατάθλιψη, και επειδή γύρω μας συμβαίνουν τραγικά γεγονότα που προέρχονται λόγω στεναχώριας ή κάτι που μπορεί να υπάρχει στο δικό μας μυαλό, αλλά όχι και στην πραγματικότητα, νομίζω, χωρίς να είμαι ειδική, πως κάποια πράγματα θα πρέπει να τα αναθεωρήσουμε. Λάθη άπαντες κάνουμε. Σε σφάλματα σίγουρα θα πέσουμε. Τα θέλω μας δεν μπορούν να παίρνουν πάντα σάρκα και οστά. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο να παλέψει κανείς με τα δαιμόνια που μπορεί να έρθουν και να κατοικοεδρεύσουν στο μυαλό.
Αλλά για αναρωτήσου. Είναι αυτά πιο ικανά από το να σε αποτρέψουν και να σκοτώσουν τα όποια σχέδια και όνειρα κάνεις; Δεν είναι κακό να πιστέψουμε λίγο και στον εαυτό μας; Αξίζει πολλά περισσότερα πολλές φορές από αυτά που εμείς πιστεύουμε για εκείνον…
