Γράφει ο πρ. βουλευτής Μαγνησίας Π.Μαρκάκης
Με τη λήξη των πανελλαδικών εξετάσεων ξεκινά ένας νέος «Γολγοθάς» των υποψηφίων. Χιλιάδες μαθητές και οι οικογένειές τους είναι κάθε χρόνο «δέσμιοι» ενός συστήματος εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ που ανεξάρτητα από τις προσαρμογές που του έγιναν, βάζει σε μια τρομερή αγχωτική δοκιμασία τους εμπλεκομένους.
Όμως την επομένη κιόλας της ανακοίνωσης των βαθμολογιών και των φετινών εξετάσεων μεγάλος αριθμός μαθητών ξεκινά την αναζήτηση για επιλογή ξένων Πανεπιστημίων όπου θα μπορέσει να φοιτήσει και η «έξοδος» αυτή κορυφώνεται με την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής.
Μαζί με τους μαθητές και τους γονείς τους, που «αιμορραγούν» οικονομικά προκειμένου να καλύψουν τα έξοδα των σπουδών των παιδιών τους στο εξωτερικό, «αιμορραγεί» και η ελληνική οικονομία με την εκροή συναλλάγματος για το σκοπό αυτό.
Είναι, λοιπόν, αναγκαίο να επανεξεταστεί στο σύνολό του και όχι αποσπασματικά ο θεσμός λειτουργίας των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων στη χώρα μας και ο τρόπος εισαγωγής των μαθητών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Επιτυχημένα συστήματα χωρών του εξωτερικού θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού πανεπιστημιακού εκπαιδευτικού συστήματος.
Αρκεί να επιδεχθεί εκείνη η πολιτική θέληση που θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το καθηγητικό πανεπιστημιακό κατεστημένο.
Το «άνοιγμα» των Πανεπιστημίων, η «ελεύθερη πρόσβαση» των μαθητών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, αποτελεί «άνοιγμα» στη γνώση, στην κατάρτιση και στην εξειδίκευση των νέων μας και παράλληλα επένδυση για το μέλλον της χώρας μας, σε μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο.
Να είναι δυνατή η εισαγωγή όλων των αποφοίτων Λυκείων που το επιθυμούν στο πρώτο έτος της Σχολής επιλογής τους και στην πορεία να γίνεται η αξιολόγησή τους με βάση τις επιδόσεις τους και το ενδιαφέρον τους για τη συνέχιση των σπουδών τους.
Η δεύτερη τομή είναι η δημιουργία και στη χώρα μας, ιδιωτικών Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, αντιστοίχων με αυτά στα οποία καταφεύγουν όσα Ελληνόπουλα ζητούν πτυχία σε χώρες του εξωτερικού.
Στην σημερινή οικονομική συγκύρια είναι μεγάλη οικονομική «πληγή» για την οικογένεια οι σπουδές ενός παιδιού στο εξωτερικό. Είναι φανερό ότι όλες οι άλλες χώρες εκμεταλλεύονται αυτό που στην Ελλάδα έπρεπε να είναι αυτονόητο.
Η εκροή κάθε χρόνο καθαρού συναλλάγματος πάνω από 2 δισ. δεν ανησυχεί την ελληνική πολιτεία;
Η εξοικονόμηση ενός τέτοιου ποσού θα είχε δώσει στην πραγματική οικονομία ανακούφιση και θα είχε δημιουργήσει την προϋπόθεση για βελτίωση άλλων οικονομικών μεγεθών.
Ας βρεθεί, λοιπόν, κάποιος να τολμήσει τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που θα αγγίξουν ουσιαστικά, εκτός από την παιδεία, την οικονομία και την ελληνική οικογένεια και θα δώσει τέλος στο δράμα που ζει για πολλά χρόνια.
