Του Κώστα Γαργάλα, δημοτικού συμβούλου της παράταξης “Μαζί για το Βόλο”
Το γεγονός της σύμπτωσης χρονικά αυτού του κειμένου με την πρόθεση της Δημοτικής Αρχής να παραχωρήσει τη διαχείριση του Βιολογικού σε ιδιώτες κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον το θέμα . Και το κάνει πολύ πιο ενδιαφέρον μιας που η ζωή , δηλαδή οι οικονομικές , κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες , τα φέρνουν έτσι ώστε , δεδομένα που μέχρι τώρα θεωρούταν ως αξιώματα να χρειάζεται να αποδειχθούν ως θεωρήματα και να διεκδικηθούν με δύσκολους και διαρκείς αγώνες που απαιτούν συστράτευση δυνάμεων .Αγώνες που ιστορικά ξεκινάν από το 1520 με τον Γερμανικό πόλεμο αγροτών για τη κοινοτική διεκδίκηση των γαιών και των δασών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση από τη μεριά των φεουδαρχών έως την Κατσαμπάμπα της Βολιβίας το 2000 και τη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των νερών στην Εταιρία ACUA DE TUNARI των νήσων Καϊμάν και με το δηλωμένο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρίας των 2500 δολαρίων.
Κορυφαίο παράδειγμα σήμερα λοιπόν και αξίωμα ταυτόχρονα είναι το ότι ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ ΚΑΙ ΩΣ ΤΕΤΟΙΟ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΑΓΟΡΑΖΕΤΑΙ. Θα προσπαθήσω λοιπόν με την παρούσα ανάλυση να συμβάλλω σ’ ένα άλλο λίγο πιο εξειδικευμένο πεδίο. Μιας θεωρητικής και μάλλον πολιτικοοικονομικής προσέγγισης με αναφορές σε υλοποιημένες πολιτικές που εμπεριέχει και βιωματικά στοιχεία ως πρώην μέλος στο Δ. Σ της ΔΕΥΑΜΒ ως Δημοτικός Σύμβουλος και μάλιστα υπό τη Προεδρία ενός Δημάρχου με πολλές ιδιαιτερότητες όπως ήταν ο εν αργία Δήμαρχος κ. Μπέος. Να τονίσω ότι η θεωρητική προσέγγιση από μεριάς της Μαρξιστικής Αριστεράς είναι απόλυτα αναγκαία , έστω και αν είναι δύσκολη , ιδιαίτερα σήμερα που οι συνθήκες είναι εξαιρετικά ρευστές σε σχέση με την εξέλιξή τους.
Ας δούμε λοιπόν πότε το πρόβλημα του νερού και της αξίας του ως κοινωνικό αγαθό αντιμετωπίστηκε θεωρητικά και πως.
Προσεγγίστηκε λοιπόν με πολύ απόλυτο κατ’ αρχήν αλλά και αναλυτικό σε δεύτερο χρόνο , ως παραμετρικό στοιχείο , τρόπο από τον Κ. Μαρξ στον 19 αιώνα στο Κεφάλαιο. Αναφέρει λοιπόν στον ΙΙΙ τόμο (σελ 805) και αποτελεί για τον ίδιο πολιτικό , οικονομικό και κοινωνικό αξίωμα :
<< Η υδατόπτωση , όπως η γη γενικά και όλες οι φυσικές δυνάμεις , δεν έχει αξία , γιατί δεν υπάρχει σ' αυτήν υλοποιημένη εργασία , και γι' αυτό δεν έχει τιμή . Γιατί η τιμή δεν είναι παρά η εκφρασμένη με χρήμα αξία.>>
Και σε άλλο σημείο του ίδιου τόμου όταν αναλύει με ποιο τρόπο αποτιμάται η γη ως ιδιοκτησία αναφέρει
<< Τη τιμή της γης και ομοίως τη τιμή των φυσικών πόρων καθορίζει η κεφαλαιοποιημένη ροή προσόδων(δηλ. μια μορφή ενοικίου) , σύμφωνα με το ισχύον επιτόκιο που ο ιδιοκτήτης της γης μπορεί να ιδιοποιηθεί>>.
Εδώ λοιπόν φαίνεται ότι ήδη από τότε είχε προκύψει η ουσία του προβλήματος . Οι επικρατούσες τότε συνθήκες και μετά τη κατάργηση των δουλοκτητικών σχέσεων ανάγκασαν πολλές ομάδες ανθρώπων ν’ αποξενωθούν από τα μέσα παραγωγής και έτσι αδυνατώντας να παράγουν τα μέσα συντήρησής τους να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη σε μια τιμή , δηλαδή το μισθό. Η εκτόπιση των γεωργών από τη πρόσβαση στη γη μέσω περιφράξεων , αγροτικών μεταρρυθμίσεων, δημεύσεων κ.λ.π. αποτέλεσαν την ιστορική βάση της ατομικής ιδιοκτησίας . Υπό την έννοια αυτή , η ατομική ιδιοκτησία της γης και πολλών φυσικών πόρων (μεταξύ των οποίων και το νερό) αποτελεί μια συνθήκη ύπαρξης της εργατικής δύναμης ως εμπόρευμα και ως εκ τούτου μια συνθήκη ύπαρξης του καπιταλισμού.
Για να φτάσει όμως ο Μαρξ εκεί, έχει ήδη εισάγει στον Α τόμο του Κεφαλαίου τον ορισμό της << πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου>> . Αναφέρει λοιπόν κατά λέξη :
<< Επομένως το προτσές ( δηλαδή η διαδικασία ) που δημιουργεί τη σχέση κεφαλαίου δεν μπορεί να είναι άλλο από τη διαδικασία χωρισμού του εργάτη από την ιδιοκτησία , στους όρους της εργασίας του. Μια διαδικασία που , από τη μια μεριά μετατρέπει σε κεφάλαιο τα μέσα συντήρησής και παραγωγής και από την άλλη τους άμεσους παραγωγούς σε μισθωτούς εργάτες. >>
Επομένως η λεγόμενη << πρωταρχική συσσώρευση >> δεν είναι άλλο από την ιστορική διαδικασία χωρισμού του παραγωγού από τα μέσα παραγωγής . Και εμφανίζεται σαν πρωταρχικό γιατί αποτελεί την προϊστορία του κεφαλαίου και του αντίστοιχου του τρόπου παραγωγής. Να θυμίσουμε εδώ τις αναφορές πολλών μαρξιστών οικολόγων ότι η πρώτη <<τέτοια συσσώρευση>> συντελέστηκε πάνω στη φύση αφού ο άνθρωπος επέβαλλε την ιδιοκτησία πάνω στα φυσικά αγαθά . ( Αυτό αναφέρεται και σε κείμενα υποστηρικτών της Κ136 της Θεσσαλονίκης ).
Αυτό ας κρατηθεί ως μια πρώτη θεωρητική προσέγγιση για να το συνδέσουμε στο δεύτερο μέρος με τη σημερινή πραγματικότητα και την κατάσταση που επικρατεί αλλά και το τι μεθοδεύεται στην Ελλάδα και πιο ειδικά στη πόλη του Βόλου και στη δική του βεβαίως μικροκλίμακα. Πρέπει όμως να συνδέσουμε την πρώτη αυτή θεωρητική τεκμηρίωση με το σήμερα . Είναι γνωστό ότι ο Καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που αφ’ ενός μετασχηματίζεται διαρκώς αφ’ ετέρου χρειάζεται την υποστήριξη μιας οργανωμένης δύναμης που απ’ τη μια θα δρα αυτόνομα και από την άλλη θα υποστηρίζει με τις αποφάσεις και τις κατευθύνσεις του το σύστημα. Αυτόν το μηχανισμό τον βρήκε στο όνομα του Κράτους. Επικαλούμαι λοιπόν έναν κορυφαίο μαρξιστή που εξέλιξε και προχώρησε τον μαρξιστικό τρόπο σκέψης και ανάλυσης τον Ν. Πουλαντζά . Στο βιβλίο του << Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ>> και στην ενότητα του διαχωρισμού μεταξύ Κράτους και Οικονομίας αναφέρει:
<<Ο διαχωρισμός μεταξύ Κράτους και Οικονομίας μετασχηματίζεται ανάλογα με τα στάδια και τις φάσεις του ίδιου του καπιταλισμού. Σε τούτη τη << μετασχηματισμένη μορφή>> εγγράφεται ο αποφασιστικός ρόλος του Κράτους μέσα στον κύκλο αναπαραγωγής και συσσώρευσης του κεφαλαίου στην παρούσα φάση του μονοπωλιακού καπιταλισμού . Στο βαθμό ακριβώς που ( εξαιτίας των τροποποιήσεων που επέρχονται στις σχέσεις παραγωγής , στον καταμερισμό εργασίας , στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης , στην εξαγωγή της υπεραξίας και στην εκμετάλλευση ) μια σειρά από τομείς , που στο παρελθόν ήταν περιθωριακοί ( ειδίκευση της εργατικής δύναμης, πολεοδομίας , μεταφορές, υγεία, ενέργεια , περιβάλλον ,υδάτινοι πόροι κ.λ.π) εντάσσονται σήμερα άμεσα , διευρύνοντας τον κύκλο αυτό , δηλαδή του χώρου συσσώρευσης κεφαλαίου>>.
Εδώ λοιπόν βλέπουμε ήδη από το 1975 και μετά ,την έντονη προσπάθεια του Συστήματος να << αξιοποιήσει >> το μηχανισμό του κράτους υπηρετώντας τη δική του επιλογή για <<άνοιγμα >> των δραστηριοτήτων του στη καρδιά των κατακτήσεων των κινημάτων αλλά και των αυτονόητων (όπως για παράδειγμα του κοινωνικού αγαθού του νερού) και μετατροπή σε κεφάλαιο αυτών που κατά τον Μαρξ δεν μπορούν να έχουν αξία . Αντιλαμβανόμαστε βέβαια το ύψος κέρδους της εκμετάλλευσης αυτής με μηδενική υλοποιημένη εργασία και αξία χρήσης και ωφελιμότητα, μετά την ιδιωτικοποίηση, ανεκτίμητη.
Η επισημοποίηση αυτής της πολιτικής και οικονομικής επιλογής στην Ελλάδα εκφράστηκε με πολλούς τρόπους , ένας εκ των οποίων είναι και ο Καλλικράτης στον οποίο και θα επανέλθουμε. Να μην ξεχνάμε (ειρήσθω εν παρόδω) και την οργανωμένη από δεκαετίες εμπορευματοποίηση του νερού με τη μορφή της εμφιάλωσης και την πώλησή του σε τιμές που κάτω από άλλες συνθήκες θα φαινόταν σαν βγαλμένες από ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Κι εδώ βέβαια ανοίγει κι άλλο τεράστιο θέμα. Η πηγή που βρίσκεται σε ιδιοκτησία κάποιου ή σε όρια ευθύνης Δήμου ή Κοινότητας και το περιεχόμενο της ( δηλ. το νερό ) είναι ιδιοκτησία του? Αλλά μάλλον να το αφήσουμε αυτό καθώς είναι αντικείμενο μιας άλλης ανάλυσης.
Στο δικό μας χώρο τώρα ( στην Ελλάδα) στα τελευταία 40 περίπου χρόνια συνέβησαν δύο κορυφαία σε σχέση με το νερό πράγματα:
1. Η ίδρυση των ΔΕΥΑ με τη μορφή Δημοτικών επιχειρήσεων και υποκειμένων από τη μια μεριά εν μέρει λειτουργικά στον Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων και από την άλλη αποφασιστικά και εν μέρει λειτουργικά στον Νόμο περί Ανωνύμων Εταιρειών. Να επισημάνουμε βέβαια ότι η απουσία συμμετοχής πολιτών και κινήσεων με ουσιαστικό λόγο είναι δεδομένη παρ’ όλο που υποτίθεται έμμεσα και σε ορισμένες περιπτώσεις άμεσα η επιχείρηση ελέγχεται και από τα Δημοτικά Συμβούλια .
2. Η δυνατότητα ανάθεσης σε επίπεδο Δήμου και Περιφέρειας της πολιτικής που θα ακολουθηθεί χωρίς να υπάρχει κεντρική πολιτική κατεύθυνση για τη διαχείριση και την χρήση των υδάτινων πόρων και μάλιστα δίνοντας το περιθώριο στους δύο προαναφερθέντες θεσμούς να υλοποιούν και σε χρόνο και σε τόπο όπως εκείνες εκτιμούν όποια πολιτική επιλέξουν. Να θεωρηθεί βέβαια δεδομένο ότι μέχρι τώρα η πλειοψηφία των Δημοτικών και Περιφερειακών Αρχών απείχαν πολύ από τέτοιου τύπου Αριστερή σκέψη σ’ οποιαδήποτε εκδοχή της και άρα η εφαρμοσμένη πολιτική υπηρετούσε με απόλυτο τρόπο την επιλογή των ιδιωτικοποιήσεων.
Στα δικά μας τώρα ,στα του Βόλου δηλαδή, θα αναφέρω ένα παράδειγμα που ουσιαστικά θα ερμηνευθεί με απόλυτο τρόπο και σύμφωνα με τα προηγούμενα αναφερθέντα. Είσαστε λίγο πολύ γνώστες της κίνησης της Δημοτικής Αρχής , συνεχίζοντας πιστά τη πολιτική της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής, να περάσει στη δικαιοδοσία της ΔΕΥΑΜΒ την άρδευση και να καθορίσει τους κανόνες λειτουργίας και τις τιμές του παρεχόμενου αγαθού. Η καταναλισκόμενη ποσότητα νερού για την άρδευση ,για να το γνωρίζουμε, αποτελεί μέρος και μάλιστα το σημαντικότερο (85 % περίπου) του νερού που καταναλώνεται συνολικά σήμερα στην Ελλάδα. Όμως αφορά αποκλειστικά την αγροτική οικονομία και χωρίς νερό τέτοια δεν υπάρχει . Όπως επιπρόσθετα και φυσικό περιβάλλον χωρίς νερό και μάλιστα επιφανειακά ρέον δεν υπάρχει. Αφορά ταυτόχρονα και τον μόνιμο κάτοικο του χωριού και της περιαστικής περιοχής αφού η επιλογή της μόνιμης κατοικίας του ήταν άρρηκτα δεμένη με την ύπαρξη νερού και άρα με την ίδια του την επιβίωση στον συγκεκριμένο χώρο . Οι επιπτώσεις αυτής λοιπόν της κίνησης της Δημοτικής Αρχής έχουν άμεση επίπτωση στη καθημερινότητα του πολίτη και δημότη που ζει στους επιλεγμένους από εκείνον χώρους. Αφορά όμως άμεσα και τους διαμένοντες στο αστικό περιβάλλον καθώς το νερό, η διαχείρισή του και το περιβάλλον είναι τα μόνα στοιχεία που μπορούν να διαμορφώσουν τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες μιας αναβαθμισμένης ποιότητας ζωής.
Όμως ποιες είναι επιπτώσεις αλλά και οι εξηγήσεις με βάση τις προηγούμενες θεωρητικές προσεγγίσεις;
1. <<Εκμετάλλευση>> των υδάτινων πόρων με δήθεν ανταποδοτικό χαρακτήρα και πέρασμα της ιδιοκτησίας των δικτύων άρδευσης στην ΔΕΥΑΜΒ, δηλαδή σε μια εταιρία . Αποτέλεσμα: κοστολόγηση των παρεχόμενων υπηρεσιών με βάση την κεφαλαιοποιημένη ροή προσόδων του ιδιοκτήτη της επιχείρησης. Δηλαδή της ΔΕΥΑΜΒ. Είναι ακριβώς ότι είπε τον 19 αιώνα ο Μαρξ. Και για να δούμε τη συνέπεια αυτής της κοστολόγησης!! Η εκτόπιση των γεωργών από τη πρόσβαση στη γη λόγω της υπέρμετρης οικονομικής επιβάρυνσης και κατά συνέπεια και μέσα από τις λεγόμενες <<μεταρρυθμίσεις>> , των δημεύσεων λόγω πιθανών οφειλών προς το κράτος, τον Δήμο κ.λ.π, σημαίνει ουσιαστικά απώλεια των ιδιοκτησιών τους και πέρασμα σε χέρια που συγκεντρώνουν κεφάλαιο και μεγάλες ιδιοκτησίες και άρα δυνατότητες φθηνότερης παραγωγής αλλά και με μεγάλη πιθανότητα αλλαγής της χρήσης του χώρου με συρρίκνωση της γεωργίας και ανάδειξη άλλων μορφών εκμετάλλευσης . Ταυτόχρονη βέβαια προλεταριοποίηση των αγροτών με φυσικό επακόλουθο και το κύμα αστυφιλίας.
2. Ο ρόλος του Κράτους. Είναι αλήθεια ότι ο διαχωρισμός του κράτους από την οικονομία, ειδικά σήμερα , δεν είναι ιδιαίτερα εμφανής χωρίς αυτός να έχει πάψει να υπάρχει. Όμως είναι προφανής η προσπάθεια του παγκόσμιου και εθνικού κεφαλαίου να εκμεταλλευτεί , όπως είπε και ο Πουλαντζάς , άλλους τομείς που θεωρούταν περιθωριακοί. Για παράδειγμα η υγεία , η πολεοδομία , οι μεταφορές και βέβαια το περιβάλλον και το νερό ως εμπορεύσιμο πια προϊόν. Να θυμηθούμε ότι αυτή τη στιγμή η μεγάλη επίθεση που δεχόμαστε σαν λαός , έχει ακριβώς αυτά ως κύριους στόχους . Εντάσσονται λοιπόν όλα τα προηγούμενα που ήταν κυρίως στην αρμοδιότητα του Κράτους ,στα ενδιαφέροντα πια της Οικονομίας. Και το Κράτος είτε απ’ ευθείας , είτε με Καλλικρατικούς νόμους μέσω των Δήμων και των Περιφερειών παίζει το ρόλο του ρυθμιστή στη παρούσα φάση ,υπηρετώντας καταφανώς την ενδυνάμωση και εξέλιξη του Καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα μας, παρά την πρόθεση αντιστάσεων φορέων πιθανώς και κάποιων Κυβερνήσεων ή στελεχών Κυβερνήσεων. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα είναι ηλίου φαεινότερο πως ο νομοθέτης ρύθμισε με ξεκάθαρο ,υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, τρόπο τα πράγματα έτσι ώστε να καταστεί πιο εύκολη και άρα αναπόφευκτη η υπερσυγκέντρωση της ιδιοκτησίας και του κεφαλαίου με προσχήματα δημοκρατικής λειτουργίας και άρα αποδοχής από το λαό , των επιλογών των ισχυρών οικονομικών παραγόντων.
Τώρα για να το προσγειώσουμε όλο το προηγούμενο στη σημερινή τοπική πραγματικότητα θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που υπάρχουν και που αναδεικνύονται μέρα με τη μέρα πιο καθαρά σε σχέση με το πρόσωπο της Δημοτικής Αρχής υπό την υψηλή επιστασία του εν αργία κ. Μπέου.
Γεννάται βέβαια αυτόματα το ερώτημα . Είναι δυνατό να σκέφθηκε όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα αυτός και οι σύμβουλοί του και συνειδητά να επέλεξαν το δρόμο τους; Η απάντηση είναι προφανής . Ούτε που ψυλλιάζονται κάτι από αυτά. Όμως υλοποιούν με πολύ συνεπή τρόπο τις πολιτικές που κάποιοι τουλάχιστον αντιμαχόμαστε. Και φυσικά αυτοί που αντιμάχονται έρχονται απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους , από τη δεξιά μέχρι την αριστερά και που σε πολλές περιπτώσεις διαφωνώντας και με τους πολιτικο-κομματικούς χώρους στους οποίους πιθανώς συμμετέχουν ή στηρίζουν.
Ο εν αργία κ. Μπέος όμως και οι άλλοι , αποτελούν ακραίο παράδειγμα μιας υποτακτικής στάσης πολιτικών προσώπων στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αν κάποιος προσπαθήσει να τους ερμηνεύσει μόνο με όρους ψυχολογίας χωρίς πολιτική ερμηνεία μάλλον θα οδηγηθεί σε πολύ λανθασμένα συμπεράσματα.
Είναι όμως δυστυχώς Δημοτική Αρχή στη πόλη μας. Μια πόλη με μεγάλη δημοκρατική παράδοση , με πολύ ισχυρά αποτυπώματα στο πέρασμα της ιστορίας και με τεράστια πολιτιστική κληρονομιά. Στη πόλη λοιπόν αυτή χαράζουν και υλοποιούν πολιτικές που σίγουρα δεν είναι ούτε αχρωμάτιστες ούτε ακομμάτιστες. Όποιος έχει παρακολουθήσει ή ενημερωθεί για τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου αλλά και του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΕΥΑΜΒ θα παρατηρήσει με μεγάλη ευκολία τη συνεχή προσπάθεια τους να υποτιμήσουν , να υποβαθμίσουν και ν’ απαξιώσουν το ρόλο και το κύρος των θεσμών. Θυμίζει , με όχι μεγάλη δυσκολία παραλληλισμού ,τις τοποθετήσεις της Χρυσής Αυγής στη Βουλή και φυσικά δεν αφορά στο σύνολο της Δημοτικής Αρχής αλλά σίγουρα στη συντριπτική της πλειοψηφία.
Οι αυτοκρατορικές τους στάσεις είναι μνημειώδεις αλλά και οι <<λογικές>> του ότι αφού είμαστε οι περισσότεροι και θα ψηφίσουμε ότι θέλουμε δεν έχουμε λόγο όχι μόνο να συζητήσουμε με τις άλλες παρατάξεις αλλά ούτε καν να τις ακούσουμε. Αυτό βέβαια να επισημανθεί ότι είναι και εξαιρετικά υποτιμητικό και για τους ίδιους και είναι απορίας άξιο πως άνθρωποι με προσωπικότητα μπορούν να το δεχτούν. Παράλληλα στη λογική του θα κάνουμε ότι γουστάρουμε αναθέτουν σωρηδόν έργα και υπηρεσίες σε ιδιώτες ( να και ο έμμεσος τρόπος ιδιωτικοποίησης των αγαθών όπως και το νερό και ο Βιολογικός) αφού μάλιστα μέχρι πρότινος υπήρχε και η πολιτική κάλυψη από τη συγκυβέρνηση δεξιάς και σοσιαδημοκρατίας αλλά και την ανοχή της σημερινής καθώς δέχεται και αφήνει αναλλοίωτο το ίδιο θεσμικό πλαίσιο που επιτρέπει τέτοιες κινήσεις. Αναδιατάσσουν ταυτόχρονα τις υπηρεσίες του Δήμου με εμφανή σκοπό τη πλήρη αποδιοργάνωσή τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσπάθεια μεταφοράς αρμοδιοτήτων του Δημοτικού Συμβουλίου προς Δημοτικές Επιχειρήσεις όπου ο έλεγχος είναι δύσκολος και πιθανόν πλημμελής εξαιτίας της σύνθεσης των Διοικητικών Συμβουλίων (αποκλείεται μεγάλο μέρος των παρατάξεων ) και είναι αποδεικτικό της πολιτικής που ακολουθείται αλλά που είναι καταστροφική για τη πόλη του Βόλου.
Στο προαναφερθέν παράδειγμα που ήταν το θέμα της άρδευσης και παρά τη κάθετη διαφοροποίηση ,απέναντι στη πρόθεσή του αυτή , όλων σχεδόν των Τοπικών Συμβουλίων του Δήμου Βόλου, που σημειωτέον η πλειοψηφία των συμβούλων τους εκλέχθηκε με τον συνδυασμό του, δεν κάμφθηκε και δεν ίδρωσε το αυτί τους διόλου. Είναι γνωστά τα επεισόδια που δημιουργήθηκαν σε εκείνο το Διοικητικό Συμβούλιο της ΔΕΥΑΜΒ που συζητούταν το επίμαχο θέμα και ο τρόπος που αντέδρασαν με τα ΜΑΤ, τους σεκιούριτι και τους φουσκωτούς. Είναι περιττό να μεταφέρω την εμπειρία μου από εκεί, ακριβώς γιατί κι εγώ ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι το βίωσα.
Πέρασε βέβαια το επιθυμητό για εκείνους η πολιτική δηλαδή της έμμεσης και συγκαλυμμένης ιδιωτικοποίησης και υπερίσχυσε η λογική του <<έτσι γουστάρουμε>>. Τουλάχιστον έτσι νομίζουν.
Για να δώσω μια εικόνα του πως χειρίζονται τα ζητήματα θα πω το εξής: Είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει μελέτη διαχείρισης των υδάτινων πόρων αλλά ούτε και ακριβής καταγραφή τους στον ορεινό όγκο του Πηλίου. Σε επανειλημμένες παρεμβάσεις μας για το κατεπείγον του θέματος απάντηση είναι η καταστροφική σιωπή και αδιαφορία τους αφού χωρίς τη γνώση του τι έχεις και ποιες οι προτεραιότητές σου , ότι και να κάνεις λάθος θα είναι και έξω από την πραγματικότητα. Δηλαδή διαχειρίζονται τη ζωή του τόπου με απροσχημάτιστα θεατρικό τρόπο και μάλιστα κακού σεναρίου και νομίζουν ότι με τις πλάτες κάποιων μέσων ενημέρωσης κυρίως τηλεοπτικών θα κατορθώσουν να βρίσκονται στην επικαιρότητα με διαφημιστικό τρόπο. Επιπλέον να πληροφορήσω ότι οι αναθέσεις σε εργολάβους για στοιχειώδεις καλύψεις αναγκών εξαιτίας και των ελλείψεων αλλά και των συνειδητών επιλογών είναι καθημερινότητα. Να υποσημειώσω παράλληλα ότι καμία ουσιαστική διεκδίκηση προς αρμόδιους φορείς για την ενίσχυση είτε του Δήμου είτε της ΔΕΥΑΜΒ έγινε κι αυτό γιατί βολεύει πάρα πολύ η μετάθεση εργασιών και ευθυνών σε εργολάβους και βέβαια αυτό είναι μια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή. Εμφορούνται βέβαια και από μια έντονη διάθεση, εκδικητική για όσους δεν υποστηρίζουν τις απόψεις τους .
Παρ’ όλα αυτά κι επειδή κάποιοι παραμένουν γκραμσιανοί σε σχέση με την ηγεμονία φαντάζομαι πως θα υπερασπιστούν τις αρχές και τις ιδέες τους με τη πολιτική τους ηθική , συλλογικά , δυναμικά , πειστικά, συμμετοχικά , κινηματικά και θεσμικά μέχρι την επικράτηση της λογικής και προς όφελος του συνόλου των Πολιτών. Συμπεριλαμβάνομαι με ευθύ τρόπο σ’ αυτούς.
