Ποια είναι η ΑΓΕΤ που σήμερα ετοιμάζεται να κάψει σκουπίδια (RDF) για να αυξήσει την κερδοφορία της; Είναι το εργοστάσιο που από τη δεκαετία του «80» ακόμα, αποτέλεσε τον πρόδρομο ή αλλιώς το πεδίο πειραματισμού όλων των καπιταλιστικών «καινοτομιών» και δογμάτων. Εκεί επιλέχτηκε να γίνουν τα πρώτα πειράματα ιδιωτικοποιήσεων στρατηγικών τομέων της οικονομίας στις αρχές της δεκαετίας του «90». Εκεί μεγαλούργησε και μεγαλουργεί το καθεστώς των εργολαβικών εργαζόμενων που αποτέλεσε τον πρόδρομο όλου του σύγχρονου εργασιακού σφαγείου. Το ίδιο εργοστάσιο επιλέγεται σήμερα για να νομιμοποιηθεί στο βωμό του κέρδους ένας από τους πιο χυδαίους εκβιασμούς που ήδη έχει αρχίσει να ψελλίζεται από διάφορους καλοθελητές. Η δηλητήριο για όλους μέσα σε μια εργασιακή και περιβαλλοντική κόλαση ή δουλειά για κανέναν.
Η αναμέτρηση που εγκυμονείται αυτή τη στιγμή στην ουσία της δεν αφορά αποκλειστικά την ίδια την ΑΓΕΤ, αλλά τελικά αν θα πετύχει εκείνο το πείραμα που εκμεταλλευόμενο την ανεργία και την κοινωνική ανέχεια θα κανιβαλοποιήσει τις συνειδήσεις των εργαζομένων στο γενικό δόγμα «δουλίτσα να υπάρχει…». «Δουλίτσα να υπάρχει» και ας χρηματοδοτεί η Lafarge πολέμους τόσο για το κέρδος που παράγουν την ώρα που διεξάγονται (πώληση όπλων κτλ), όσο και για τα ακόμη μεγαλύτερα κέρδη που χαρίζουν μόλις τελειώσουν (ανοικοδόμηση, πρόσφυγες κτλ). «Δουλίτσα να υπάρχει» και ας πεθαίνουν οι αναλώσιμοι εργαζόμενοι των εργοστασίων, αλλά και οι οικογένειες τους πρώτα από την καύση των δηλητηρίων των σκουπιδιών και μετά από το εισόδημα της πείνας που δεν αρκεί ούτε για υγεία, ούτε για ψωμί, ούτε για στέγη.
Η διπλή εκμετάλλευση ανθρώπου και περιβάλλοντος γίνεται ο κανόνας στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι ο ίδιος δρόμος που εδώ και αρκετό καιρό επιχειρείται στις Σκουριές από την El Dorado και την κυβέρνηση. Ο ίδιος με το στήσιμο ΒΑΠΕ (Βιομηχανικών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας). Ένας δρόμος που δεν μπορεί να ανακοπεί από θεσμικά όργανα και κινητοποιήσεις παρά μόνο άν στοχεύουν απευθείας τόσο στην εργοδοσία όσο και στην ίδια την κυβέρνηση.
Η ΑΓΕΤ και η Lafarge γίνονται ο εκφραστής αυτού του σχεδίου στην περιοχή επιχειρώντας να εκμεταλλευτούν τον «φιλικό» πολιτικό συσχετισμό που δημιουργείται από μια κυβέρνηση βαθιά ενταγμένη στις στρατηγικές επιδιώξεις των μεγάλων πολυεθνικών ομίλων που καθημερινά δίνει διαπιστευτήρια σε όλους τους επιχειρηματικούς κύκλους. Από μια περιφερειακή αρχή που το μόνο που έχει πει μέχρι σήμερα είναι πως θα κάνει τους προβλεπόμενους ελέγχους, αποφεύγοντας να πάρει σαφή θέση για το ζήτημα. Από έναν Δήμο που στα πλαίσια του «σχεδίου Μονακό» επιχειρηματικοποιεί κάθε κοινωνική και δημόσια λειτουργία (νερά, βιολογικό καθαρισμό, λιμάνι κτλ). Και κυρίως ενός σωματείου – οργανικού κομματιού σε όλο τον αντεργατικό μετασχηματισμό που τελέστηκε τα τελευταία χρόνια στο εργοστάσιο, αλλά και συνολικά σε μια σειρά εργασιακών χώρων της περιοχής.
Αυτό το «φιλικό» περιβάλλον είναι που πρέπει να διαταράξουμε. Να δημιουργηθούν στην πόλη συνθήκες πολέμου εναντίον της εργοδοσίας, της κυβέρνησης και των τοπικών πολιτικών παραγόντων. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αντιστρέψουν τον εκβιασμό αρθρώνοντας έναν λόγο που θα απαιτεί κανένα εργοστάσιο να μη δουλεύει με τους όρους που επιβάλλει η εργοδοσία. Καμία παραγωγική μονάδα δε θα σέβεται ούτε το περιβάλλον ούτε την ανθρώπινη εργασία αν τελικά δεν επιχειρεί να υπηρετήσει έναν ευρύτερο κοινωνικό ρόλο, ενάντια αντικειμενικά στα δόγματα της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους. Ο αγώνας αυτός λοιπόν πρέπει να σφραγιστεί από τη διεκδίκηση ενός άλλου αναβαθμισμένου ρόλου των ίδιων των εργαζομένων μέσα στην ίδια την παραγωγή και την αμφισβήτηση τελικά της ιδιοκτησίας των μεγάλων παραγωγικών μονάδων από τα αδίστακτα αρπακτικά του κέρδους που διαρκώς είτε θα υποτιμούν την αξία της εργατικής δύναμης, είτε θα υποβαθμίζουν το περιβάλλον.
