Ο Όσιος γέροντας Ιάκωβος γεννήθηκε το 1920 στη Μάκρη της Μικράς Ασίας. Υπήρξε γόνος ιερατικός. Επτά γενεές ιερομονάχων, έναν αρχιερέα και έναν Άγιο είχε αναδείξει η ευλογημένη οικογένεια του Οσίου στο διάβα των αιώνων. Το τελευταίο κλήμα αυτής της αμπέλου υπήρξε ο Όσιος Ιάκωβος. Δύο χρονών παιδάκι με τον βίαιο ξεριζωμό του γένους μας από τα αγιασμένα χώματα της Μικράς Ασίας, βρέθηκε ο πατήρ στην Ελλάδα στο χωριό Άγιος Γεώργιος Άμφισσας, όπου έζησε δυο χρόνια. Μετά και μέχρι την ηλικία των τριάντα ετών έζησε στο χωριό Φαράκλα της βόρειας Εύβοιας. Στην παιδική και νεανική ηλικία του επηρεάστηκε βαθιά από την ασκητική μητέρα του Θεοδώρα που ήταν πλούσια στις αρετές της πίστεως, της ελεημοσύνης, της εγκράτειας και της προσευχής. Τις αρετές αυτές με επιμέλεια και θεϊκό φωτισμό τις μεταλαμπάδευσε στο αγαπημένο της παιδί, τον μικρό Ιάκωβο. Ήταν ο Άγιος τέτοια χαριτωμένη ψυχή, ώστε, καθώς έλεγε, ουδέποτε ως παιδί και ως νέος πέρασε από το νου του σαρκικός λογισμός. Πάντα η καρδιά του ήταν δοσμένη στην προσευχή, στους αγίους, στην λατρεία του Θεού. Πολλά ήταν τα θαυμαστά γεγονότα της παιδικής και νεανικής του ηλικίας όπου βλέπουμε ο Θεός να θαυματουργεί με τις προσευχές του μικρού Ιακώβου. Άρρωστοι να θεραπεύονται, δύσκολοι τοκετοί να τελειώνουν αισίως, δαιμονισμένοι να απαλλάσσονται από τα πονηρά πνεύματα. Τα υπερφυσικά αυτά γεγονότα ήταν «φυσικά» για τον πνευματοφόρο μικρό Ιάκωβο. Η Παναγία Ξενιά θαυματούργησε θεραπεύοντας τα πληγωμένα πόδια του. Η Αγία Παρασκευή μιλούσε μαζί του στο ξωκκλήσι της όπου πήγαινε ο μικρός Ιάκωβος. Ο Άγιος Χαραλάμπης τον θεράπευσε, όταν αρρώστησε σοβαρά, αφού τον σταύρωσε με το ιερατικό Του χέρι. Τέτοια και άλλα θαυμαστά γεγονότα διηγείτο ο Όσιος γέροντας τόσο απλά και Μπαλδιμτσής Νικόλαος, Ιατρός 2 τόσο φυσικά ώστε αυτά που διαβάζουμε στα συναξάρια και πολλές φορές μας φαίνονται τόσο μακρινά, μας τα παρουσίαζε ως εμπειρίες της ζωής του. Αφού υπηρέτησε για τρία χρόνια ως στρατιώτης, ξεκίνησε να πραγματοποιήσει την μεγάλη του επιθυμία, τον «προορισμό» του, όπως έλεγε, δηλαδή να αφιερωθεί στο Θεό. Ο σκοπός του ήταν να ασκητέψει στους Αγίους Τόπους, όπου έζησε και αγίασε ένας πρόγονός του. Εκεί επιθυμούσε να ζήσει ζωή ερημική. Πριν όμως ξεκινήσει, πραγματοποίησε προσκύνημα στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, που εκείνη την εποχή ήταν ερειπωμένο με δύο-τρία γεροντάκια ιδιόρρυθμα. Ήθελε να ζητήσει την ευλογία του Αγίου για τη νέα του ζωή. Τότε ο Άγιος θαυματουργικά τον κάλεσε, αφού του παρουσιάστηκε ζωντανά, όπως παραστατικά διηγείτο ο Όσιος πατήρ. Έτσι, χωρίς να το περιμένει εγκαταβίωσε στην Ιερά Μονή του Οσίου, όπου έζησε ζωή αυταπαρνήσεως, ζωή αγία μέχρι της κοιμήσεώς του, την 21η Νοεμβρίου 1991. Η άσκηση του Αγίου αυτά τα τριανταεννέα χρόνια, όσα υπέμεινε για την αγάπη του Χριστού, είναι γνωστά μόνο στον Αγωνοθέτη Κύριο που ως Δίκαιος Κριτής θα τα ανταποδώσει «ἐν ἐκείνη τῇ ἡμέρᾳ». Θα αναφέρουμε λίγες από τις εμπειρίες του Οσίου, που ακούσαμε από τον ίδιο, ώστε να δοξαστεί ο Κύριος και εμείς αναθεωρούντες την έκβαση της ζωής του, να μιμηθούμε, κατά το δυνατόν την πίστη του. Ο Όσιος προσπαθούσε να μιμηθεί του Αγίους της Εκκλησίας. Ό, τι διάβαζε στους βίους τους, βίαζε τον εαυτό του να το μιμηθεί. Το μεγαλύτερο βέβαια πρότυπό του ήταν ο Άγιος Δαβίδ, που ολοκάρδια αγάπησε και μέχρι θανάτου, προσπάθησε να Τον διακονήσει, να μας Τον ξαναφανερώσει. Η προσευχή του Οσίου ήταν αδιάλειπτη, ως νοερά προσευχή, ως ανάγνωση του Ψαλτηρίου. Τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες το στιχολογούσε ολόκληρο με το φως του δαδιού. Η νηστεία του ήταν υπερφυσική. «Όταν ήμουν υγιής», έλεγε, «νήστευα και το νερό. Έπινα μόνο το Σαββατοκύριακο». Η αγρυπνία του ολονύκτια. Με τον ερχομό της Μπαλδιμτσής Νικόλαος, Ιατρός 3 νύχτας έβγαινε κρυφά από το μοναστήρι και πήγαινε στη σπηλιά του Αγίου, με το δρόμο του να φωτίζεται από άυλο φως, τουλάχιστον τρία τέσσερα χιλιόμετρα μέσα στο δάσος. Εκεί τον περίμενε ο Άγιος Δαβίδ που του έλεγε στοργικά: «Ξεκουράσου, πάτερ Ιάκωβε». Τα χαράματα όταν τελείωνε τις προσευχές και τις δεήσεις στη σπηλιά, γύριζε στο μοναστήρι για τις διατεταγμένες ακολουθίες που τις τηρούσε με ακρίβεια. Η αγάπη του για τον Κύριο και τους ανθρώπους ήταν μέχρι αυτοθυσίας. Ως πνευματικός εξομολογούσε πολλές φορές μέχρι τις τέσσερις τα χαράματα και με ανάπαυση μισής ώρας κατέβαινε στην εκκλησία για την ακολουθία. Ο ζήλος του για το μοναστήρι του, όπου αναγνωρίζεται ως νέος κτήτορας, και για τους ναούς στα τριάντα περίπου χωριά και οικισμούς στα οποία εφημέρευσε για πολλά χρόνια, δεν περιγράφεται. Η ελεημοσύνη του, υλική και πνευματική, ήταν πηγή ακένωτος. Έδινε συνεχώς. Ελεούσε αενάως και ο Θεός του γέμιζε τα χέρια με αμέτρητα χρήματα και αγαθά για να τα μοιράζει ο Όσιος στους έχοντες ανάγκη. Ακόμη και το δοχείο του λαδιού της Μονής το λάδι ξεχείλισε σαν να ήταν πηγή, όπως αναφέρει ο Άγιος περιγράφοντας το θαυμαστό γεγονός. Η υπομονή του στις ασθένειες που παραχώρησε ο Θεός από την ηλικία των πενήντα ετών μέχρι το τέλος του ήταν υπέρ φύσιν, θεϊκή αρετή. Η ταπείνωσή του τόσο μεγάλη που ο ίδιος έλεγε: «Έχω την ταπείνωση και την πίστη. Ο Θεός μου τα έδωσε και το ομολογώ. Γιατί να μην είμαι ταπεινός, αφού είμαι χώμα και σε λίγο χώμα θα γίνω». Το χάρισμα της διοράσεως και της προοράσεως τόσο πλούσια του χορηγήθηκαν από τον Κύριο, ώστε όλοι όσοι τον γνώρισαν, έχουν τις προσωπικές τους εμπειρίες. Τα γεγονότα που επιβεβαιώνουν τα ακριβά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι αμέτρητα. Το τέλος του Οσίου ήταν θαυμαστό, όπως και όλη του η ζωή. Προγνωρίζοντας την κοίμησή του, παρακάλεσε αγιορείτη Ιεροδιάκονο που Μπαλδιμτσής Νικόλαος, Ιατρός 4 εξομολόγησε το πρωί της ημέρας της κοιμήσεώς του, να μείνει στο μοναστήρι μέχρι το απόγευμα για να τον «ντύσει». Στις τέσσερις το απόγευμα της 21ης Νοεμβρίου 1991, που εορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου, κατά τη διάρκεια εξομολογήσεως με το πετραχηλάκι του στο λαιμό—το πετραχήλι αυτό που μας δρόσισε τόσες φορές, που μας γλύκανε, που μας ανακούφισε από τόσα βάρη— πέταξε σαν αγνό περιστέρι συνοδευόμενος από τους Αγίους της καρδιάς του. Τον Άγιο Δαβίδ, τον Όσιο Ιωάννη τον Ρώσο, τον Άγιο Χαραλάμπη και ο Κύριος γνωρίζει με πόσους ακόμη ομοτρόπους του Ασκητές και Οσίους και κατέπαυσε μπροστά στο «Εσφαγμένο Αρνίο», τον γλυκύτατο του Ιησού, την μοναδική αγάπη του, ώστε να πρεσβεύει για όλους μας αδιαλείπτως. Αλλά, ὦ Πάτερ, σύ που μας φανέρωσες με τη ζωή σου τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, σύ που μας αγάπησες, μη διαλείπεις πρεσβεύων για τους πατέρες της Ιεράς Μονής σου, για όλα τα πνευματικά σου τέκνα και για κάθε ψυχή χριστιανού που αγωνίζεται τον καλό αγώνα της ἐν Χριστῷ τελειώσεώς του
