Ο Έλληνας Ολυμπιονίκης της ενόργανης, Ιωάννης Μελισσανίδης μίλησε από ψυχής και εξομολογήθηκε πως θα μπορούσε να είχε οδηγηθεί στην αυτοκτονία.
Ο Ιωάννης Μελισσανίδης έκανε μια κατάθεση ψυχής στην εφημερίδα “Πελοπόννησος”, ανέφερε ότι στο παρελθόν “κυνηγήθηκε” από δημοσιογράφους δεχόμενος ομοφοβικές επιθέσεις και τόνισε ότι “… σε εκείνη τη μικρή ηλικία που ήμουν, θα μπορούσα να οδηγηθώ σε μια αυτοκτονία!”.
Ο Ιωάννης Μελισσανίδης έστειλε μήνυμα στα νέα παιδιά που έχουν βιώσει κάποιου είδους επίθεση, τονίζοντας: “Το πρόβλημα δεν το έχουμε εμείς που δεχόμαστε μια τέτοια επίθεση, αλλά ξεκάθαρα οι άλλοι, που εξαπολύουν αυτές τις επιθέσεις. Αυτοί χρίζουν ιατρικής και ψυχιατρικής παρακολούθησης και όχι εμείς που μπορεί να δεχθούμε μια τέτοια επίθεση. Είτε είναι φυλετική, είτε ομοφοβική, είτε θρησκευτική. Όποια μορφή και αν έχει.”
Η συνέντευξη του Ιωάννη Μελισσανίδη:
-Πόσο πόνεσες Ιωάννη, για να καταφέρεις να φέρεις Ολυμπιακά μετάλλια στην Ελλάδα;
Από τις «αποτυχίες» μαθαίνεις! Αν και δεν μου αρέσει αυτή η λέξη. Από την πτώση, πας στην πτήση! Εμένα οι πτώσεις μου, με έμαθαν πώς να πετάω και πώς να προσγειώνομαι! Και όσες φορές και αν έφαγα τα μούτρα μου και αθλητικά και προσωπικά, τα λάθη μου με έκαναν καλύτερο και οι πτώσεις μου με έμαθαν να πετάω πιο ψηλά!
Δεν σκέφτηκα όμως ποτέ να τα παρατήσω! Ακόμα και τις δύσκολες στιγμές, που ήμουν οριακά στην παραίτηση, έλεγα μέσα μου «συνέχιζε να παλεύεις!». Οι δυσκολίες της ζωής με κάνουν να βρω μέσα τους την ελπίδα και την ομορφιά της δυσκολίας για να γίνω καλύτερος!
Και αυτό προσπαθώ να το περάσω και στα παιδιά! Οταν παλεύεις, το όνειρό σου κάποια στιγμή θα σε ανταμείψει!
Και όλα αυτά, τα λέει ο… Νεύτωνας! Δράση-αντίδραση! Οταν καταθέσεις την ψυχή σου σε κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση να προδοθείς από αυτή την κατάθεση ψυχής! Μπορείς να πονέσεις, μπορεί να αργήσει, αλλά σίγουρα δεν θα βγεις χαμένος μέσα από αυτό το ταξίδι! Πραγματικά το λέω με πάσα ειλικρίνεια.
–Εχεις υποστεί βρώμικες επιθέσεις. Πώς τις αντιμετώπισες;
Ξέρετε πόσο πολύ έχω κυνηγηθεί από συναδέλφους σας δημοσιογράφους, με ομοφοβικές επιθέσεις και όλη αυτή την αισχρότητα που υπήρχε. Και σε εκείνη τη μικρή ηλικία που ήμουν, θα μπορούσα να οδηγηθώ σε μια αυτοκτονία! Οπως έχει συμβεί σε νέα παιδιά… Οχι! Και όλα τα νέα παιδιά που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, να ξέρουν ότι το πρόβλημα δεν το έχουμε εμείς που δεχόμαστε μια τέτοια επίθεση, αλλά ξεκάθαρα οι άλλοι, που εξαπολύουν αυτές τις επιθέσεις. Αυτοί χρίζουν ιατρικής και ψυχιατρικής παρακολούθησης και όχι εμείς που μπορεί να δεχθούμε μια τέτοια επίθεση. Είτε είναι φυλετική, είτε ομοφοβική, είτε θρησκευτική. Οποια μορφή και αν έχει.
–Σου κόστισαν ψυχικά, οι άσχημες συμπεριφορές που κατά καιρούς υπέστης;
Εμένα δεν με ένοιαζαν ποτέ οι συμπεριφορές του κόσμου. Εγώ αυτό που έκανα με τον αθλητισμό, δεν το έκανα για να περιμένω από αυτούς τους ποταπούς ανθρώπους, να μου πουν μπράβο. Δεν ζω τη ζωή μου, για να περιμένω να με επικροτήσει κάποιος, που δεν τον έχω σε εκτίμηση. Περιμένω την κριτική, από αυτούς που πραγματικά και βαθιά εκτιμώ.
Δεν με ένοιαξε ποτέ τι έλεγαν και δεν τους άφησα να με αγγίξουν με τα λόγια τους. Γιατί αν σε αγγίζουν οι αθλιότητές τους, δίνεις σε αυτούς την ικανοποίηση, ότι αυτό που ήθελαν να σου επιφέρουν, το κατάφεραν! Από εμένα προσωπικά, αυτή την ικανοποίηση δεν την πήραν ποτέ και ούτε θα την πάρουν!
–Οι στιγμές της απόλυτης αποθέωσης, με τις υποδοχές που σου έγιναν μετά τα ολυμπιακά μετάλλια, είχαν στοιχεία υπερβολής που σε έφεραν σε δύσκολη θέση;
Το απήλαυσα στο 100%! Αυτή η υποδοχή που έγινε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ήταν το κάτι άλλο! Είχα κλείσει τα μάτια και είχα πει «Θεέ μου και αν πεθάνω τώρα, θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!». Ολη αυτή η υποδοχή, όλη αυτή η αγάπη μέσα στο Καλλιμάρμαρο, ήταν μοναδική! Ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου, όλους τους Ελληνες και τις Ελληνίδες, γι’ αυτή την άχρονη στιγμή που μου προσέφεραν!
-Για ποιο πράγμα νιώθεις τυχερός;
Νιώθω τυχερός, που μεγάλωσα στην Ελλάδα. Είχα την τύχη να έχω σπουδαίους δασκάλους και καθηγητές. Είχαν την ευτυχία και την τύχη να έχω έναν σπουδαίο προπονητή, τον κ. Καπνίδη και τον κ. Κασιόλα στη συνέχεια, αλλά και μια υπέροχη οικογένεια που δεν μου στέρησε τίποτα!
–Σου λείπει ο αθλητισμός σήμερα;
Μου λείπει η αδρεναλίνη του αγώνα! Που την έχω αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό, με το θέατρο και το χοροθέατρο. Αλλά δεν σου κρύβω, ότι δεν λέω ποτέ ότι σταμάτησα! Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πρώην αθλητή. Μπορεί κάποια στιγμή να προκύψει ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα και να πω στον εαυτό μου «δεν κατεβαίνεις, να το απολαύσεις για μία ακόμα φορά;».
