Συνέντευξη στον ΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΕΡΗ
Ένα σπουδαίο έργο, τη «Βρωμιά», θέλησε να επαναφέρει στη θεατρική σκηνή, ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Φάμης με την ομάδα του και το Σαββατοκύριακο θα βρεθεί στο Βόλο, προκειμένου το θεατρικό να παρουσιαστεί στη Παλιά Ηλεκτρική.
Υποδυόμενος τον Σαντ, έναν μετανάστη που προσπαθεί να φθάσει στη Γερμανία, μεταφέρει τα συναισθήματα χιλιάδων ανθρώπων που ειδικά αυτή την περίοδο, προσπαθούν να ζήσουν μια καλύτερη μέρα, σε μια άλλη χώρα…
Όπως αναφέρει ο Κωνσταντίνος Φάμης, «το πολύ όμορφο, είναι ότι ο Σαντ δε σταματά να ονειρεύεται και να ελπίζει. Αυτό είναι το ζητούμενο στη ζωή, πιστεύω»…
Παράσταση, τρομερά επίκαιρη λόγω των γεγονότων στα νησιά μας και την είσοδο των προσφύγων… Αλήθεια, πώς ήρθε η σκέψη για το ανέβασμα της «Βρωμιάς»;
Τον περασμένο Αύγουστο, ένας φίλος μού θύμισε τη «Βρωμιά». Ένα έργο που είχα διαβάσει στο παρελθόν αλλά δεν είχα βρει την κατάλληλη στιγμή για να «τολμήσω». Νομίζω ότι η σωστή στιγμή ήρθε, δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί.
Όταν ανέβηκε η «Βρωμιά» το 1993, με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη στο ρόλο του Σαντ, μιλούσαν για την επικαιρότητα του έργου σε σχέση με την κατάσταση τότε. Τώρα, η επικαιρότητα του είναι απόλυτη!
Πριν μία εβδομάδα έπαιξα στην Κω. Αυτό που αντίκρισα φτάνοντας με το πλοίο στο λιμάνι ήταν κάτι φοβερό. Χιλιάδες άνθρωποι, άλλοι περίμεναν σε μια ουρά για νερό, άλλοι κοιμόντουσαν σε σκηνές και φυσικά όλοι μετανάστες, έχοντας στο βλέμμα την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Συγκινήθηκα πολύ..
Το δράμα είναι πραγματικά μεγάλο, ωστόσο βλέπουμε ότι τουλάχιστον στη χώρα μας, η αλληλεγγύη έχει φθάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα…
Ναι, η ευαισθητοποίηση των κατοίκων των νησιών – κυρίως –που φτάνουν οι μετανάστες είναι μεγάλη. Χωρίς βέβαια να λείπουν και αυτοί που είτε αντιδρούν, είτε δε βοηθούν αυτούς τους ανθρώπους.
Παρά τα όνειρα του Σαντ που πρωταγωνιστεί στη «Βρωμιά», η μοίρα τον δυσκολεύει… Πόσο διαφέρει η παράσταση από την πραγματικότητα; Πόσοι τελικά βρίσκουν τη Γη της Επαγγελίας;
Το Σαντ δεν τον δυσκολεύει η μοίρα αλλά οι άνθρωποι.. Ταξίδεψε στη χώρα των ονείρων του, τη Γερμανία, που είχε διαβάσει και σπουδάσει τη γλώσσα της και αντιμετωπίζει τον απόλυτο ρατσισμό από τους ανθρώπους. Όχι από τη μοίρα.
Τώρα σε σχέση με τη Γη της Επαγγελίας.. δεν ξέρω πόσοι καταφέρνουν πραγματικά να τη βρουν. Το ζητούμενο είναι η διαδρομή πάντως. Εννοώ η ελπίδα ότι κάποτε θα τα καταφέρεις. Τίποτα δε δίδεται απλόχερα και σε κανέναν. Έτσι πιστεύω. Το ζήτημα είναι κατά πόσο εμείς οι ίδιοι προκαλούμε την τύχη – μοίρα μας. Και αν κρίνω απ’ το Σαντ, είναι γεγονός ότι βιώνει μια δύσκολη συνθήκη αλλά το πολύ όμορφο είναι ότι δε σταματά να ονειρεύεται και να ελπίζει. Αυτό είναι το ζητούμενο στη ζωή, πιστεύω.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει ο Robert Schneider, αλλά και εσείς με την παράσταση;
Αυτό που κυρίως ενδιέφερε την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου – σκηνοθέτης της παράστασης- κι εμένα, δουλεύοντας αυτό το σπουδαίο έργο (αρκεί να πω ότι το έργο διδάσκεται στα πανεπιστήμια συγγραφής θεατρικού κειμένου και σεναρίου) είναι να συμπαθήσει ο θεατής το Σαντ. Αν το καταφέρουμε αυτό, ίσως καταφέρει και ο θεατής να συμπαθήσει και να φερθεί με μεγαλύτερη ευγένεια σε έναν μετανάστη που θα βρει στο δρόμο.
Κατά τα’ άλλα, τα μηνύματα και τα θέματα που θίγονται στο έργο είναι πολλά και θα σας αφήσω να τα ανακαλύψετε, βλέποντας την παράσταση.
Νέος, αλλά ήδη αγαπητός και με καλές κριτικές ηθοποιός. Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας για το μέλλον;
Παράλληλα με την περιοδεία της «Βρωμιάς», κάνω πρόβες για μια ακόμα παραγωγή στο θέατρο Badminton στην Αθήνα. Η παράσταση έχει τον τίτλο «Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου». Αφόρα στη ζωή του Νίκου Καββαδία και η μουσική της ανήκει φυσικά στο Θάνο Μικρούτσικο, ενώ η σκηνοθεσία στο Θέμη Μουμουλίδη. Συνεργάζομαι με το συγκεκριμένο θέατρο τα τρία τελευταία χρονιά συμμετέχοντας σε μεγάλες παραγωγές και είμαι πολύ χαρούμενος γι αυτό.
Φωνητική, χορός, ηθοποιία… Δείχνουν άνθρωπο ταλαντούχο στον πολιτισμό. Μπορούν και τα τρία σίγουρα πιστεύω να συνυπάρχουν. Τα δύο πρώτα ωστόσο, θα μπορούσαν να σας κάνουν να ασχοληθείτε αποκλειστικά με αυτά;
Είναι βέβαιο ότι συνυπάρχει το τραγούδι και ο χορός με την υποκριτική. Αν συμμετέχεις σε μουσικές παραστάσεις, εκτός από ηθοποιός, οφείλεις να τραγουδάς και να χορεύεις. Δε θα μπορούσα όμως να είμαι τραγουδιστής ή χορευτής μόνο, γιατί η δουλειά μου είναι η υποκριτική.
