Πληθαίνουν τα παράπονα και των συμπολιτών, που αρχίζουν πλέον σιγά- σιγά, να συνειδητοποιούν τις αλλαγές που επέρχονται στις συντάξεις χηρείας… Συγκεκριμένα, με το παλιό καθεστώς που ίσχυε, για όσες έπαιρναν σύνταξη λόγω θανάτου του συζύγου μέχρι τις 12/5/2016, η χήρα έπαιρνε το 70% της σύνταξης που δικαιούταν ο θανών σύζυγος, ανεξάρτητα από την ηλικία της και μετά την τριετία, το ποσό περιορίζονταν στο 50% εφόσον η επιζούσα συνταξιοδοτούταν ή εργάζονταν-ασφαλίζονταν. Με το νόμο Κατρούγκαλου πλέον, όπως έχουμε ξαναγράψει (4386/2016), μετά τις 13/5/2016, οι χήρες παίρνουν το 50% της σύνταξης που δικαιούταν ο θανών σύζυγος και αυτό για μια τριετία. Για τις γυναίκες- χήρες που είναι μεταξύ 52-55 χρόνων, την ημέρα που πέθανε ο σύζυγος και μετά, θα διακόπτεται η σύνταξη και θα δίνεται όταν συμπληρώσει το 67 έτος της ηλικίας της. Αν τότε δικαιούται και δική της σύνταξη, τότε θα πάρει το 25% της σύνταξης χηρείας!
Κανείς βέβαια δε ρωτά τι θα κάνει αυτή η γυναίκα στα 53 και… έτη της… και κανείς δεν εγγυάται βέβαια, ότι μπορούν να της βρουν οι έχοντες την εξουσία, μια δουλειά… Σε γυναίκες-χήρες που έτυχε να είναι κάτω από 52 ετών, όταν έχασαν τον σύζυγο, θα δίνουν το 50% της σύνταξης που θα δικαιούταν ο θανών σύζυγος, για μια τριετία και μετά θα διακόπτεται οριστικά! Η τιμωρία δηλαδή, είναι μεγαλύτερη και οι … πιο τυχερές (αν θεωρηθεί τύχη αυτό), είναι οι γυναίκες που θα είναι άνω των 55 ετών, καθώς θα δικαιούνται σύνταξη… χωρίς άλλες αλλαγές. Σε περίπτωση που υπάρχουν ανήλικα παιδιά, η περίοδος χορήγησης του 50% της σύνταξης χηρείας, παρατείνεται μέχρι να γίνει το μικρότερο 18 ή 24 ετών αν σπουδάζει. Ακόμη και για τα παιδιά των θανόντων, που η μητέρα τους ως χήρα, δε θα λαμβάνει άλλο ποσό της σύνταξης, δεν υπάρχει προνοητικότητα, άρα αυτοί οι άνθρωποι, θα αφεθούν ουσιαστικά στην τύχη τους. Που είναι θα μου πείτε η πρόνοια και η κοινωνική αλληλεγγύη σε αυτή την περίπτωση; Πουθενά! Το θέμα αν και το έχουμε γράψει πολλές φορές, δε φαίνεται να το έχουν καταλάβει όλοι καλά, ίσως γιατί δεν τους αγγίζει προς το παρόν και μακάρι να μην τους αγγίξει ποτέ, ωστόσο, όταν το θέμα «χτυπήσει» και αρχίσει να «χτυπάει» ολοένα και περισσότερες πόρτες χρόνο με το χρόνο, τότε θα το συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς έχει περάσει ως νόμος… Σκεφτείτε τέλος, ένας άνθρωπος ο οποίος έχει δουλέψει 20, 25 και 30 χρόνια, να έχει την ατυχία να πεθάνει, αφήνοντας χήρα τη γυναίκα του, να δικαιούται να πάρει ένα μικρό μέρος μόνο, από τα όσα ο ίδιος έχει καταβάλει, ανταποδοτικά… Αν βέβαια το κράτος «πρόνοιας και φροντίδας» λειτουργούσε σωστά και προσφέρονταν δουλειές, επιδόματα κ.λ.π., τότε δε θα υπήρχε ίσως πρόβλημα, αλλά….!
