Δε νομίζω να έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσα πολλά όσον αφορά σε θέματα σχέσεων. Και όταν λέμε σχέσεις, δεν μιλάμε μόνο για τις ερωτικές. Με αφορμή ένα περιστατικό που μου μετέφερε μια καλή μου φίλη, που δουλεύει σε νοσοκομείο, σκέφτηκα πως άλλα τόσα και ίσως ακόμη περισσότερα έχουμε πει και αναλύσει για τις μανάδες.
Τις γυναίκες αυτές, που όσο και αν νευριάζουμε μαζί τους, ξέρουμε κατά βάθος ότι είναι μοναδικές, ικανές να κάνουν το οτιδήποτε, να ξεπεράσουν ακόμη και τον εαυτό τους, να κάνουν το κάθε τι που περνά από το χέρι τους, για να είναι καλά η οικογένεια τους, τα παιδιά τους. Θα μου πεις, και έχεις δίκιο, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κανόνας παύει να ισχύει. Μου έλεγε λοιπόν η φίλη μου, πως στο διάδρομο του νοσοκομείου, είδε μια μάνα να βγαίνει από το δωμάτιο που νοσηλεύεται το παιδί της και να βάζει τα κλάματα. Ξέσπασε, μου είπε. Το χρειαζόταν, σκέφτηκα εγώ. Μου είπε ότι το παιδάκι της, ένα πανέμορφο αγόρι, νοσηλεύεται για πάνω από ένα μήνα και άγνωστο είναι πότε θα βγει.
Και εκείνη τι; Σκούπισε τα δάκρυα της και μπήκε πάλι χαμογελαστή στο δωμάτιο, να συνεχίζει να παίζει το δύσκολο ρόλο της χαρούμενης μαμάς, που μέσα της σπαράζει. Πώς να μην θαυμάσεις αυτή τη γυναίκα, μου έλεγε η φίλη μου, και ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό μου. Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο, σκέφτηκα πως μόνο μια μάνα μπορεί να το κάνει αυτό. Να κρύβει τον πόνο, την ανησυχία της, να βρίσκει πάντα κουράγιο και όχι μόνο αυτό αλλά και να δίνει και στους γύρω της. Αντέχει. Αναρωτιέμαι, πόσες μανούλες αυτή τη στιγμή, εκεί έξω, προσπαθούν να βρουν λύσεις, βάζουν χαμόγελο, ενώ θέλουν να βγάλουν μια κραυγή, τις βλέπεις ήρεμες, αλλά μέσα τους πονάνε. Πέρα από αρρώστιες δικών τους ανθρώπων και προβλήματα της καθημερινότητας, υπάρχουν και γυναίκες που ας μην ξεχνάμε πως βιώνουν κακοποίηση, έχουν προβλήματα, που μπορεί να αντιμετωπίζουν και οι ίδιες πρόβλημα υγείας, αλλά αν συναντηθείς μαζί τους, δεν θα καταλάβεις τίποτα.
Είναι εκείνες οι γυναίκες που θα πουν στον άντρα να μην φωνάζει για να μην ακούσουν τα παιδιά και θορυβηθούν. Και ας μαραζώνουν μέσα τους. Είναι εκείνες που λένε εκείνο το απίστευτο «μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ για σένα». Και ας ξεριζώνεται κάτι μέσα της κάθε φορά που σε βλέπει να κλαις και να προβληματίζεσαι. Είναι εκείνες που υπόσχονται «θα στο πάρω εκείνο το παιχνίδι, μόλις πληρωθεί ο μπαμπάς». Και ας γνωρίζουν ότι ο πατέρας έχει να πληρωθεί για πάνω από τρεις μήνες. Που την βρίσκουν τόση υπομονή μου λες; Και άντε αυτό. Να χαμογελάνε κιόλας; Θα μου πεις, μάνα είναι, μπορεί τα πάντα. Αρχίζω να το πιστεύω…
