Άνθρωποι τρώνε τα χρόνια τους με ένα βιβλίο στο χέρι. Σπουδάζουν, κάνουν μεταπτυχιακά, βγαίνουν στο εξωτερικό για παραπάνω εμπειρία, γυρίζουν πάλι πίσω, συνεχίζουν να παίρνουν πτυχία, όση γνώση και αν πάρουν, νομίζεις πως δεν τους φτάνει, αγαπημένε μου αναγνώστη. Έχουν την εντύπωση ή για να είμαι πιο σωστή, μεγάλωσαν με την ιδέα ότι όσο περισσότερο διάβασμα ρίξεις στη ζωή σου, τόσο πιο ευτυχισμένος ή επιτυχημένος μπορεί να γίνεις.
Δεν ξέρω αν εσύ έχεις μεγαλώσει ή θα μεγαλώσεις με μια τέτοια προοπτική το παιδί σου, αλλά με προβληματίζει σαν γεγονός, θεωρώντας ότι το θέμα «μάθηση» έχει πάρει το λάθος δρόμο. Ξεκινώντας από τα χρόνια του δημοτικού, μαθαίνουμε τον όρο «παπαγαλία». Θέλοντας και μη, πρέπει να διαβάσουμε. Από το πρέπει όμως μέχρι το κάνω αυτό που μου αρέσει και απολαμβάνω, υπάρχει μια μικρή διαφορά. Και συνεχίζεις κάπου εκεί στο Γυμνάσιο, που πρέπει να βάλεις τα δυνατά σου για να έχεις άριστα σε όλα τα μαθήματα, γιατί άριστος μαθητής είναι και το παιδί του γείτονα, και δεν μπορεί το δικό σου να μην. Και δώστου φούσκωμα από υπερηφάνεια οι γονείς όταν θα πάνε να πάρουν τον έλεγχο στο σχολείο, με το παιδί να μην έχει καθόλου ελάχιστο χρόνο, παρά για να φάει, αφού στο ενδιάμεσο από το διάβασμα στο σπίτι πρέπει να πάει φροντιστήριο, να μάθει τουλάχιστον μια ξένη γλώσσα και να αρχίζει σιγά- σιγά να προετοιμάζει τον εαυτό του για το τι θα γίνει όταν μεγαλώσει.
Πες μου, πόσο ψυχοφθόρο δεν ήταν να αγχώνεσαι κάθε μέρα για την απόδοση σου στο σχολείο, τι βαθμό θα πάρεις, τι σχολή θα δηλώσεις αργότερα στο μηχανογραφικό των Πανελληνίων εξετάσεων, πως θα καταφέρεις να συνδυάσεις να διαβάσεις για το τεστ στα μαθηματικά με το φροντιστήριο στη φυσική και από την άλλη να λαχταράς να βγεις με τους φίλους σου βόλτα, να ακούσεις την αγαπημένη σου μουσική, να πας μια εκδρομή, να κάνεις το χόμπι σου. Και δεν το κάνεις. Αντ’ αυτού θυσιάζεις όλα όσα θέλεις πραγματικά να κάνεις για λίγα παραπάνω μόρια.
Μαθαίνεις κάθε μέρα ολοένα και περισσότερα πράγματα, ξέρεις να λύνεις και το πιο δύσκολο πρόβλημα στα μαθηματικά, αλλά το πνεύμα και η σκέψη σου ολοένα και σκουριάζει. Τυχεροί όσοι ακολουθούν την καρδιά τους και σπουδάζουν αυτό που αγαπούν. Λιγότερο τυχεροί εκείνοι που περνούν σε μια σχολή, επειδή μέχρι εκεί μπορούσαν και είναι κατά κάποιο τρόπο καταδικασμένοι να σπουδάσουν πάνω σ’ ένα αντικείμενο που εξ αρχής τους ήταν αδιάφορο. Το πιο δύσκολο κομμάτι βέβαια είναι όταν παίρνεις το πολυπόθητο χαρτί στα χέρια σου. Ναι, είσαι πλέον πτυχιούχος, μόνο που πλέον από μόνο του ένα χαρτί δεν λέει τίποτα. Η αγορά έχει αλλάξει. Τα δεδομένα επίσης αλλάζουν καθημερινά. Και τα χρόνια περνάνε, έχεις χαραμίσει τα καλύτερα σου χρόνια, απογοητεύεσαι και περνάς την ώρα σου κοιτώντας αγγελίας προς αναζήτηση εργασίας. Και σκέφτεσαι. Αν όντως γινόμουν μάγειρας όπως ήθελα, ή τραγουδιστής, ή ηλεκτρολόγος, μήπως θα ήταν πιο καλά; Μήπως αν όντως ακολουθούσες το ένστικτο σου που σου έλεγε να πάρεις άλλο δρόμο, τώρα θα είχες βρει το νόημα της ζωής; Θα μου πεις πως ότι έγινε – έγινε. Το παρελθόν δεν αλλάζει. Μπορεί όμως να γίνει λίγο πιο χρωματιστό, πιο ζωηρό. Στο χέρι σου είναι να βρεις το μονοπάτι εκείνο που θα σε οδηγήσει στην ευτυχία που η ζωή σου χρωστάει…
