Τα διαζύγια δίνουν και παίρνουν. Ακούω για χωρισμούς, ανθρώπων που κάποτε αγαπήθηκαν, κάποτε ήθελαν να είναι μαζί, κάποτε όμως να τραβούν άλλους δρόμους. Μέχρι που ήρθε μια μέρα, που είτε από κοινού, είτε ο ένας από τους δυο αποφάσισε ότι δεν πάει άλλο. Αν ρωτήσεις κάποιον προσφάτως χωρισμένο για το λόγο που τους έφερε σε αυτό το σημείο θα σου απαντήσει «Άλλαξε. Δεν ήταν ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα». Και μέσα σε αυτό σίγουρα μάλλον εμπερικλείεται και αυτό που συνήθως λέγεται το «ασυμφωνία χαρακτήρων». Γιατί ναι, μπορεί μια σχέση, ένας γάμος να ξεκίνησε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων, εσύ τότε να ήσουν κάπως αλλιώς, με το πέρασμα των χρόνων όμως να άλλαξαν τα μυαλά σου.
Η αλήθεια είναι αυτή, αγαπημένε μου αναγνώστη. Πως άλλοι χαρακτήρες είμαστε στα 20, άλλοι στα 30, άλλοι στα 40 και πάει λέγοντας. Βιώνουμε διάφορες καταστάσεις, ευχάριστες, δυσάρεστες, τα χρόνια περνούν και εμείς αλλάζουμε. Άλλα ονειρευόμασταν, άλλα ζήσαμε, με άλλα από αυτά που νομίζαμε τελικά γίναμε ευτυχισμένοι. Αλλάξαμε και αλλάζουμε καθημερινά. Από αδύναμοι γίναμε δυνατοί. Από «ατσάλια» γίναμε ευαίσθητοι. Από χαρούμενοι γεμίσαμε δάκρυα. Από στεναχωρημένοι πλημμυρίσαμε από ευτυχία. Δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό και πήραμε πίκρα. Ήμασταν άδικοι και λάβαμε στήριξη. Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε, αλλά σίγουρα δεν έχουμε βρει το μαγικό εκείνο τρόπο για να γίνουμε απόλυτα ευτυχισμένοι. Σίγουρα δεν υπάρχουν κουμπάκια που να τα πατάς και να ολοκληρώνεσαι ως άνθρωπος.
Ας πούμε, όταν ήμασταν στην εφηβεία ζητούσαμε να φύγουμε από το σπίτι, να σπουδάσουμε, να ταξιδέψουμε. Αν μας ρωτήσει κάποιος σήμερα το σίγουρο είναι ότι θα πούμε πως είναι η υγεία, η αγάπη και οι όμορφες αναμνήσεις. Να έχεις καταφέρει να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να έχεις αποκτήσει φίλους που θα τους αγαπάς σαν μέλη της οικογένειας σου.
Να περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που δεν θα σε κάνουν να αμφιβάλλεις, που θα περνάς καλά μαζί τους, που ξέρεις ότι θα βρίσκονται εκεί, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Νομίζω πως η επιτυχία στη ζωή βρίσκεται στα μικρά και απλά. Διάβασα κάπου πως η ζωή είναι σαν ένα παζλ. Σου δίνουν, λέει, ένα κουτί με 1000 κομμάτια και πρέπει να το φτιάξεις όπως ακριβώς σου δείχνει η εικόνα. Θα ξεκινήσεις από το εύκολο για να φτάσεις στο δύσκολο. Μπορεί να το παρατήσεις γιατί βαρέθηκες και στο τέλος να μη θέλεις να μοιάζει με την εικόνα. Ίσως χαρίσεις 20 κομμάτια ή και κάποιος σου πάρει άλλα τόσα χωρίς να το καταλάβεις και να πιστέψεις ότι δεν φτιάχνεται πια. Αυτά που δεν μπορείς να τα ξαναβρείς ζωγράφισέ τα παιδί μου. Δεν θα είναι το ίδιο αλλά και τι πειράζει; Συμφωνείς αγαπημένε μου;
