Το θέμα των προσφύγων συνεχίζει να απασχολεί την κοινωνία. Ακόμη συγκρούονται οι απόψεις μεταξύ μας για το αν θα πρέπει η Ελλάδα να δέχεται ή όχι τους πρόσφυγες. Με αφορμή μια ανάρτηση ενός συμπολίτη μου στο ίντερνετ που έκανε λόγο για ισλαμοποίηση στα σχολεία και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, θυμήθηκα ένα κείμενο που είχα διαβάσει πρόσφατα στο ίντερνετ και που πραγματικά αν με διαβάζει θα ήθελα να του το αφιερώσω, όπως και σε όλους εκείνους που θεωρούν ότι οι πρόσφυγες και μόνο αυτοί είναι το πρόβλημα μας.
«Πότε έγινε ιστορία ο μικρός Αϋλάν που ξέβρασε το κύμα δυο χρόνια πριν ή το παιδί εκείνο που κοιτούσε παγωμένο την κάμερα, κατάμαυρο και ματωμένο από τα απομεινάρια ενός βομβαρδισμού που τυχαία δεν το πήρε παραμάζωμα; Ξέρετε, αυτά τα παιδάκια δεν ήταν δύο, ήταν εκατομμύρια και κανείς δεν πρέπει να σας πείσει πως είναι επικίνδυνα, επειδή η ζωή τους επέβαλε να μάθουν να επιζούν πριν μάθουν να γελάνε.
Δε θα μιλήσω για φασισμό, ξενοφοβία, έλλειψη παιδείας κι άρρωστες νοοτροπίες. Δε θα αναφερθώ σε θεωρίες συνομωσίας και δε με νοιάζουν οι αριθμοί και τα στοιχεία, όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν αναρωτιούνται πώς ένας λαός μεταναστών κατέληξε να μισεί τόσο πολύ τους μετανάστες, ούτε μπορώ να μην αναρωτηθώ πώς όλοι μας, με παππούδες και γιαγιάδες από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία, ξεχνάμε πως είμαστε ως επί το πλείστον εγγόνια διωγμένων, προσφύγων που κάποτε αρνήθηκαν να τα παρατήσουν. Είναι βάρος, θα μου πεις, αυτοί οι άνθρωποι σε μια χώρα ρημαγμένη, άρα βάρος είναι και τα παιδιά τους. Πως δεν μπορούν να απαιτούν στέγη, παιδεία και περίθαλψη «ξένοι» όσο υπάρχουν «Έλληνες» που τρώνε από τους κάδους, που είναι ανασφάλιστοι κι άνεργοι από καιρό. Βγάλε τώρα μπροστά από όλα αυτά τους όρους «ξένος» κι «Έλληνας» να συνεννοηθούμε.
Επειδή για εμένα, σε έναν κόσμο που παράγει περισσότερα απ’ όσα χρειάζεται είναι παρανοϊκό να υπάρχει κόσμος που πεινάει, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Ακριβώς το ίδιο σχιζοφρενικό μου φαίνεται να υπάρχουν άστεγοι όσο οι εκκλησίες αφήνουν ανεκμετάλλευτα κτίρια τους να ρημάζουν εφόσον οι «άστεγοι» δεν τους προσφέρουν οικονομικά οφέλη.
Το ίδιο παράλογο μου μοιάζει, μέσα στο χαμό να υπάρχει κόσμος, που επιμένει να υποστηρίζει αδιάλλακτα σάπιες κομματικές ιδεολογίες και, προσωπικά, θεωρώ εξίσου κατάπτυστο όποιον θρησκευτικό ηγέτη ξερνάει μίσος για το διαφορετικό στο όνομα της αγάπης με όποιον τρελό ανατινάζει άμαχο πληθυσμό για έναν θεό που αν υπάρχει, μάλλον δεν εποίησε τα πάντα και με πολλή σοφία. Μη μισείς, λοιπόν, κάτι που τυχαία δεν είσαι και μην το κάνεις επειδή η ιστορία, όταν δεν τη θυμάσαι, έχει την τάση να επαναλαμβάνεται. Μη μισείς, ως εν δυνάμει τρομοκράτες, πλασματάκια που είναι θύματα εκείνων που φοβάσαι. Δεν είναι αυτά ο εχθρός. Εχθρός είναι αυτοί που έκαναν τις παιδικές αυτές ψυχούλες πρόσφυγες, σε μια ηλικία που η προσφυγιά, όχι απλά δεν έπρεπε να είναι βίωμα, μα ούτε κομμάτι του λεξιλογίου τους».
