Τους βλέπεις να κάθονται κάπου μόνοι τους, αποκομμένοι από τους υπόλοιπους. Είναι βυθισμένοι στις σκέψεις τους. Βλέπεις ένα τρόμο στα μάτια τους. Ακόμη και αν θελήσεις να τους πλησιάσεις, να τους ρωτήσεις αν χρειάζονται βοήθεια, με τον τρόπο τους θα σε απομακρύνουν. Δεν θα καταφέρεις να έρθετε κοντά. Είναι εκείνη η κατηγορία των ανθρώπων που έχουν πληγωθεί πολύ από καταστάσεις που έχουν βιώσει και για τους δικούς τους λόγους επέλεξαν να βαδίσουν το μοναχικό δρόμο, πιστεύοντας έτσι ότι θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν καλύτερα σε αυτά που τους συμβαίνουν. Αν ρίξεις μια ματιά γύρω σου, αγαπημένε μου αναγνώστη, θα τους αναγνωρίσεις αμέσως.
Είναι συνήθως με σκυφτό το κεφάλι και που ακόμη και τρένο να περάσει από δίπλα τους καταμεσής της Δημητριάδος δεν θα αντιδράσουν. Βλέπεις στο πρόσωπο τους ότι είναι άνθρωποι που έχουν βασανιστεί, που μόνο χαρούμενοι δεν είναι, που έχουν προβλήματα, κι ας μην έχουν μιλήσει ποτέ γι αυτά. Και εκεί πάνω που σου έρχεται να πας να τους μιλήσεις, να τους δείξεις ότι δεν είναι μόνοι, ότι αν θέλουν μπορείς να τους προσφέρεις μια βοήθεια, σηκώνουν τοίχος σαν να μην πιστεύουν ότι γύρω τους μπορεί να βρίσκονται και άνθρωποι που νοιάζονται. Βλέπεις στα μάτια τους την καχυποψία. Δεν εμπιστεύονται κανέναν. Νιώθουν οι πιο άτυχοι άνθρωποι πάνω στη γη. Δεν τα γράφω τυχαία όλα αυτά. Έχω στο μυαλό μου μια περίπτωση ενός ανθρώπου για τον οποίο μου μίλησε ένας γνωστός, ο οποίος από μικρή ηλικία δεν ήταν τυχερός.
Οι γονείς του μάλωναν διαρκώς μέχρι που χώρισαν και εκείνος αναγκάστηκε να μείνει με τη γιαγιά, αφού η μητέρα του έπρεπε να πάει να δουλέψει σε άλλη πόλη για να καταφέρει να ζήσει την οικογένεια της. Με τον πατέρα του δεν ήθελε να έχει καμία σχέση, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε απλώσει χέρι πάνω του. Στην τάξη πάντοτε καθόταν μόνος του και στο διάλλειμα δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά. Ντρεπόταν, μου είπε ο γνωστός μου, και έτσι επέλεγε να κάτσει μόνος του σε μια άκρη. Τι να σκεφτόταν άραγε; Ίσως τις φορές που ο πατέρας του γυρνούσε μεθυσμένος στο σπίτι και φώναζε. Τι έφταιγε όμως εκείνο; Τίποτα. Ήταν όμως ανυπεράσπιστο και μεγάλωσε γεμάτο φοβίες . Και τώρα, που έχει μεγαλώσει και έχει φτάσει σε μια ηλικία που θα έπρεπε να έχει κάνει δική του οικογένεια, να είναι ευτυχισμένος, τον βλέπεις να τριγυρνά σαν το φάντασμα, σαν χαμένος, μην έχοντας να θυμηθεί κάτι όμορφο από τα παιδικά χρόνια του, που θα έπρεπε να είναι γεμάτα από αθωότητα και ξέγνοιαστες στιγμές. Γι αυτό λέω καμιά φορά πως όταν βλέπουμε τέτοιες περιπτώσεις στο δρόμο και κοροϊδεύουμε, μάλλον σφάλουμε. Δεν ξέρεις ο καθένας τι κουβαλά μέσα του. Άνθρωποι είναι και αυτοί. Σαν εσένα, σαν εμένα, με τη διαφορά ότι εκείνοι έμαθαν ή προσπαθούν να μάθουν να ζουν με ένα διαρκή πόνο και ψάχνοντας να βρουν εκείνο τον άνθρωπο που θα κόψει τα δεσμά της μαυρίλας και θα φέρει το φως στη ζωή τους.
