Τις προάλλες, μου έλεγε μια φίλη πως ένας γνωστός της, όταν γυρίζει από κάποιο ταξίδι της, ποτέ δεν την ρωτάει πως πέρασε. Γενικά, δεν την ρωτάει τίποτα, μόνο αρέσκεται στο να λέει τα δικά του νέα. Μου φάνηκε περίεργο, τι σόι φίλος είναι αυτός που δεν θέλει να ακούσει τα δικά σου νέα, ειδικά όταν αυτά προέρχονται από κάτι ευχάριστο, όπως είναι ένα ταξίδι.
Παράξενο πράγμα το ανθρώπινο μυαλό . Διάβασα μια ωραία προσέγγιση στο ίντερνετ που έλεγε πως «Δε θα ρωτούσε. Όχι επειδή είναι κακιασμένος και μισάνθρωπος, αλλά επειδή δεν τον ενδιαφέρει. Όρεξη είχε να ακούσει τα δικά σου τα χαρμόσυνα με τα χίλια-δυο στραβά να του μαυρίζουν τη ζωή. Δε μας παρατάς εσύ και τα καλά σου; Υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν και προβλήματα. Δεν του φταις εσύ, η χαρά σου του φταίει. Και κανείς δεν είπε πως τούτο το πόρισμα ισχύει μονάχα για τους ξένους. Ισχύει και για τους γνωστούς. Για να το πούμε απλά, οι άνθρωποι που σε νοιάζονται και σ’ αγαπάνε, στα χαρμόσυνα θα φανούν. Πέτυχες, κέρδισες, νίκησες, επιβραβεύτηκες, ερωτεύτηκες;
Κάτσε και μέτρα πόσοι σε ρώτησαν, πόσοι σε άκουσαν και πόσοι σε πρόσεξαν. Άπαξ και μετρήσεις παραπάνω από δυο-τρεις, εμείς εδώ σου δίνουμε συγχαρητήρια και σου ευχόμαστε κι εις ανώτερα. Αλλά επειδή δεν πρόκειται να αντικρίσεις κάτι παραπάνω από ξινισμένες μούρες και κάτι «μπράβο» που βγήκαν με το τσιγκέλι, παρ’ το λίγο πιο σοβαρά. Είναι ευκολότερο να δεχτείς τη λύπη κάποιου άλλου. Αυτομάτως μπαίνει εκείνο το παλιό, το ένστικτο της επιβίωσης και της κυριαρχίας που έχουμε απ’ τα γεννοφάσκια μας. Δεν είναι κακό, είναι όμως ανθρώπινο.
Η σύγκριση με τη δική μας την ανάποδη ζωή τοποθετείται πλάι σε μια άλλη θλιβερή ιστορία κι ο καλύτερος κερδίζει. Αποκτά την προσοχή άλλων πόσων που ξαφνικά αισθάνθηκαν καλύτερα με τις αναποδιές του άλλου και το αποτέλεσμα μετριέται σε χαδέματα στην πλάτη κι όλο κατανόηση βλέμματα. Οι σχέσεις μας κατέληξαν να αξιολογούνται με βαθμό αλληλολύπησης και το ξεφτιλίκι μας όσο πάει και μεγαλώνει με βαθμό άνω του μετρίου. Αυτός που σ’ αγαπάει θα κάτσει και θα ακούσει με τις ώρες να του λες για εκείνο το βλέμμα που σου τάραξε τα σωθικά, για τότε που δε σταμάτησες να γελάς. Ο ενθουσιασμός ο δικός σου θα γίνει τμήμα του και καλώς μα τα ‘πανε πως η χαρά είναι μεταδοτική, είναι φάρμακο. Θα σε ρωτήσει για χιλιοστή φορά πώς κατάφερες και πέτυχες, θα δεχτεί τις σπαρταριστές λεπτομέρειες τις ουτοπικής ευτυχίας σου και για τα δικά του τα δεινά υπάρχουν κι οι μεταμεσονύχτιες συζητήσεις. Όλα στην ώρα τους, κανείς δε θα μείνει με το παράπονο. Ούτε κι εσύ όμως.
Στις χαρές σου θα σταθούν εκείνοι που σε νιώθουν, εκείνοι που προτιμούν να σε βλέπουν λαμπερό, εύθυμο, όπως άλλωστε σου πάει. Θα γίνουν ο καθρέφτης σου, η αντανάκλαση που τους γελά και τους καλεί να πάρουν μέρος στη γιορτή. Μακριά απ’ τις σκοτούρες τους που βασανίζουν κόσμο και κοσμάκη, θα αρκεστούν να χειροκροτήσουν. «Κι αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα» κι αν το χειροκρότημα σου πάρει τα αυτιά, έχεις λόγο να ‘σαι ευτυχισμένος». Κοίτα τώρα τι μαθαίνει κανείς ε;
