Διαβάζω καθημερινά τις αγωνίες από δεκάδες νέους να ανοίγουν τις καρδιές τους και να αποτυπώνουν τα όσα νιώθουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έρχομαι αντιμέτωπη με την απογοήτευση τους. Δύσκολοι οι καιροί που ζούμε. Δεν σου αφήνουν ούτε μια σταγόνα αισιοδοξίας. Σε στραγγίζουν και δεν έχεις την παραμικρή ελπίδα ότι κάτι καλό μπορεί και να συμβεί. Και είναι τόσο λυπηρό όλο αυτό.
Άνθρωποι της δικής μου γενιάς, αλλά ακόμη και μικρότερης ηλικίας να βλέπω να βαλτώνουν κάθε μέρα και πιο πολύ. Να είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, μπροστά από έναν υπολογιστή, να νιώθουν αβοήθητοι, πως τίποτα δεν μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση που σήμερα βιώνουν. Διαβάζω να λένε ότι άλλοι αποφασίζουν για εκείνους. Δεν κάνουν λάθος. Κάποιοι έχουν υπογράψει για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, κάποιοι παίρνουν τις αποφάσεις, κάποιοι άλλοι τις υλοποιούν, κι εμείς απλά παλεύουμε για να επιβιώσουμε για μια ζωή, έχοντας τα πάντα εναντίον μας. Διαβάζω να θεωρούν τους εαυτούς τους ένα θύμα. Ένα πιόνι που πηγαίνει κατά πως ορίζει κάποιος άλλος.
Διαβάζω να λένε ότι θέλουν να δουλέψουν, δεν μπορούν να μένουν με σταυρωμένα χέρια, είναι στην πιο δημιουργική φάση της ζωής τους και είναι αναγκασμένοι να μη μπορούν να δημιουργήσουν. Λένε, πως οι παππούδες, ακόμη και οι γονείς τους κάτι κατάφεραν να κάνουν στη ζωή τους. Πλούσιους δεν τους λες, αλλά δεν πεινάνε κιόλας. Και αναρωτιούνται, πως ενώ και εκείνοι δεν μεγάλωσαν σε καλούς καιρούς, κατάφεραν κάποια πράγματα. Ήταν πιο δουλευταράδες; Πιο άξιοι; Απάντηση δεν υπάρχει. Το θέμα είναι το σήμερα. Σήμερα που η νέα γενιά δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Που τρέχει, χωρίς να καταφέρνει τίποτα. Που ζητάει ένα μεροκάματο και δεν το βρίσκει. Που δεν ζει. Δύσκολο να είσαι νέος σε μια Ελλάδα που εξακολουθεί να βουλιάζει. Δύσκολο να προσπαθείς να ανοίξεις μονοπάτι για να φτιάξεις κάτι δικό σου.
Δύσκολο να παλέψεις για ένα πιο αισιόδοξο αύριο. Συνεχώς έχεις μπροστά σου δράκους και φαντάσματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις. Και μάντεψε. Δεν κερδίζεις, αλλά καταλήγεις ακόμη πιο πληγωμένος. Κάποιοι θεωρούν αυτούς τους νέους τεμπέληδες. Πως βαριούνται να δουλέψουν. Υπάρχει άνθρωπος πιστεύεις που του αρέσει να μην έχει να πληρώσει το νοίκι, να ζητά λεφτά από τους γονείς του για να ζήσει, που αναζητά μια δουλειά και βρίσκει μπροστά του πόρτες κλειστές; Όχι. Δύσκολοι καιροί λοιπόν, μα μη το βάζεις κάτω. Συνέχισε να παλεύεις. Έτσι σε πείσμα όσων σε θέλουν μίζερο. Πάλεψε και οι καλοί δεν χάνονται, το ξέρεις.
