Τυχεροί όσοι έχουμε αδέλφια. Ναι, αυτά τα παράξενα πλάσματα εννοώ, που ταυτόχρονα μας ενώνουν και μας χωρίζουν τόσα πολλά. Πόσες και πόσες φορές δεν μαλώσαμε, πόσες φορές δεν γκρινιάξαμε, πόσες και πόσες φορές δεν πειράξαμε ο ένας τον άλλον. Κι όμως, η σχέση με τα αδέλφια μας διαφέρει. Τι κι αν μας μπήγουν το μαχαίρι εκεί που πονάμε. Τι κι αν γίνονται ενοχλητικοί, πολλές φορές. Τι κι αν μπαίνουν στο δωμάτιο με το έτσι θέλω, χωρίς καν να χτυπήσουν την πόρτα. Τι κι αν ποτέ δεν έχεις ακούσει από τα χείλη τους «ευχαριστώ», «παρακαλώ» ή κάτι σε τόνο ευγενείας τέλος πάντων. Τι κι αν δεν θα σου ζητήσουν ποτέ την άδεια για να δανειστούν κάτι δικό σου, δανεικό κι αγύριστο που λέμε. Ε, δεν κρατάς κακία. Αυτά σκεφτόμουν όταν έβλεπα σε ένα σήριαλ δυο αδέλφια να μαλώνουν.
Μιλάμε για ομηρικό καυγά, όχι αστεία. Ποιοι καλοί τρόποι, τι να μην στεναχωρήσουν τον άλλον. Όταν δυο αδέλφια μαλώνουν δεν υπάρχουν αυτά. Και να σου φωνές, κραυγές, κλάμα. Και μετά μούτρα, ατελείωτα μούτρα. Τα πιο νευριασμένα μούτρα που μπορείς να αντικρίσεις σε άνθρωπο. Τέτοια ξινίλα, ούτε από τον χειρότερο εχθρό σου δεν πρόκειται να εισπράξεις. Κι όταν η συζήτηση- τσακωμός φτάσει στο μη περαιτέρω, τότε είναι που αρχίζουν να κλείνουν πόρτες δωματίων με δύναμη, λες και αν βροντήξεις την πόρτα θα φοβηθεί περισσότερο ο άλλος και θα πάψει να σε κατσαδιάζει. Κι όμως, ακόμη κι αυτοί οι τσακωμοί, έχουν κάτι το διαφορετικό βρε αδελφέ. Κρύβουν κάτι το μαγικό. Γιατί και με άλλους μαλώνουμε, αλλά δεν μας περνάει στο πρώτο δεκάλεπτο, έτσι δεν είναι αγαπημένε μου; Ξεχνάς κουβέντες, λόγους που σε τσάτισαν και πας παρακάτω. Η μνήμη δεν συγκρατεί για τα αδέλφια σου τίποτα το αρνητικό. Το αποβάλλει το σύστημα, πώς να στο πω.
Αυτά τα πλάσματα, που υπάρχουν στη ζωή μας, που πολλές φορές μας εξοργίζουν, αλλά χωρίς αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε κιόλας, όσοι τα έχουμε, νομίζω ότι είμαστε τυχεροί. Γιατί ακόμη κι όταν δεν περνάμε την καλύτερη μας φάση, ξέρουμε ότι πάντα θα είναι το καταφύγιο μας. Θα είναι εκεί, όταν χρειαστούμε να μας δώσουν δύναμη. Γιατί μας γνωρίζουν όσο κανένας άλλος και μας δέχονται ακριβώς γι αυτό που είμαστε. Ακόμη κι όταν τους μιλήσουμε απότομα, ακόμη κι αν κάνουμε κάποια βλακεία. Μας ανέχονται, όσο κι αν τους πρήζουμε. Μας πρήζουν το ίδιο και δεν μας πειράζει καθόλου. Μην ανησυχείτε λοιπόν αν μαλώνετε συχνά. Χρειάζεται για να σπάει η ρουτίνα. Να υπάρχει μια εκτόνωση. Μη σκάτε. Μούτρα είναι θα περάσουν, αφού κακία δεν μπορείτε να κρατήσετε. Ίσα – ίσα που πιστεύω ότι τέτοιοι μικροτσακωμοί δυναμώνουν το δέσιμο. Αυτό το τόσο μοναδικό δέσιμο…
