Αν κάτι με ευχαριστεί, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι ότι είμαι από τα τυχερά εκείνα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια δεκαετία, ίσως την τελευταία, που κυριαρχούσε αυτό που λέμε αθωότητα. Χαίρομαι, που σε συζητήσεις με φίλους μου, νιώθουμε το ίδιο ευλογημένοι που μεγαλώσαμε σε γειτονιές, με ατελείωτο παιχνίδι και ξεγνοιασιά. Πες μου, θυμάσαι κι εσύ τις ατελείωτες βόλτες, πρωί – βράδυ, με τα ποδήλατα, στη προσπάθεια μας να «εξερευνήσουμε» την πόλη;
Θυμάσαι τα παιχνίδια που γέμιζαν ολόκληρες αυλές και ήταν εκείνα που μας ένωναν με τους φίλους μας; Ποιος φανταζόταν τότε ότι θα έρχονταν η εποχή που τα παιδιά δεν θα ξέρουν τι πάει να πει κυνηγητό ή κρυφτό, παρά μόνο πως αλλάζουν πίστες σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι; Η αλήθεια είναι ότι η τεχνολογία, μαζί με τα τόσα καλά που έφερε, άλλαξε μια κοινωνία, που δυστυχώς δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια.
Τι χαρά μου δίνει που μεγαλώσαμε χωρίς κινητά και υπολογιστές. Που μιλούσαμε με τους φίλους μας στο σταθερό, όταν θέλαμε και τους γονείς να φωνάζουν επιτέλους να το κλείσουμε, δείχνοντας μας κάθε φορά το ύψος του λογαριασμού. Χαίρομαι που μεγάλωσα τρέχοντας κάθε εβδομάδα ή μήνα να πάρω από το περίπτερο τα περιοδικά που αγαπούσα. Μαζεύαμε αφίσες, αυτοκόλλητα και στολίζαμε τους τοίχους στα δωμάτια μας, άσχετα αν μας φώναζαν. Τα Σαββατοκύριακα μαζευόμασταν έξω από κάποιο σπίτι, ειδικά τα καλοκαίρια, και παίζαμε επιτραπέζια, βάζαμε και ακούγαμε μουσική, λέγαμε αστεία και γελούσαμε, επικοινωνούσαμε. Μέχρι που ήρθε το ίντερνετ στη ζωή μας. Πιο αργό κι από χελώνα.
Στην αρχή σπαταλούσαμε ώρες για να μπορέσουμε να καταλάβουμε πως λειτουργεί αυτό το πράγμα. Στα μάτια μας φάνταζε ουτοπικό να μπορείς να βλέπεις τι γίνεται στον κόσμο, πως μπορείς να επικοινωνείς με κάποιον που βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης. Αναρωτιέμαι όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα, ότι η σημερινή εποχή, με όσα τεχνολογικά επιτεύγματα έχουν γίνει, είναι καλύτερη από τότε; Τουλάχιστον σε επίπεδο ανθρώπινο. Νομίζω κανείς. Γιατί τώρα, ναι, μπορούμε να ανοίξουμε μια οθόνη και να δούμε το φίλο μας που βρίσκεται στο Λονδίνο και να μιλήσουμε, να στείλουμε ένα μήνυμα από το κινητό και να το διαβάσει ο άλλος αμέσως, αλλά πόσο επί της ουσίας επικοινωνούμε, νομίζω δεν το έχουμε ψάξει ακόμη.
Αν με ρωτάς, νιώθω παράξενα να βλέπω σε ένα πάρκο παιδιά που αντί να παίζουν, να κάθονται και αν ασχολούνται με τα κινητά τους, παίζοντας προφανώς κάποιο παιχνίδι. Νιώθω άσχημα να βλέπω παιδιά που δεν γεμίζουν τις γειτονιές και δεν αποζητούν να γυρνάνε με τις ώρες έξω με τους φίλους τους, αλλά περνάνε ώρες μπροστά από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει κάτι, τουλάχιστον όμως εμείς έχουμε τις αναμνήσεις. Κάτι είναι κι αυτό. Εκείνα άραγε τι θα θυμούνται;
