Τελευταία φλερτάρω με την ιδέα να γίνω παντελώς αντικοινωνική, εικονικά.
Το ποστάρισμα στο facebook να κόψει φόρα, ο τοίχος μου να παίρνει αντικαταθλιπτικά από τη μοναξιά και ο υπολογιστής μου πρωτοβουλίες, γράφοντας μόνος του μηνύματα ανυπόφορης αγάπης.
Φταίει η άνοιξη, ημερολογιακά τουλάχιστον, έστω και αν ο καιρός δεν λέει να μας κάνει την χάρη να διώξει τη βροχή και τη μούχλα. Το ομολογώ.
Το μυαλό μου μπουμπουκιάζει σαν τα πέταλα που σκάνε μύτη και κοζάρουν ουρανό. Ανοίγει φτερά και την κάνει για πορείες εναλλακτικές.
Άσε που κάπου εδώ, τριγύρω έχουν αρχίσει και τα ταξίδια. Περπατώ μαζί με την ουσία τη φαιά σε πλακόστρωτα, δρομάκια και σοκάκια του κόσμου. Κουράζομαι στο πέρα δώθε, αλλά ουσιαστικά, γεμίζω με νέες σελίδες εμπειρίας το βιβλίο της συνείδησης, που κουβαλάω τόσα χρόνια μέσα μου.
Χάνω επαφή με τη στενή πραγματικότητα και γίνομαι ένα με την ευρεία αντίληψη των πραγμάτων. Αυτή που σε κάνει ως άνθρωπο πιο ελαστικό, πιο ισορροπημένο και πιο δεκτικό.
Όσο λιγότερες εικόνες έχεις στη ζωή σου, τόσο περισσότερο φανατικός οπαδός κινδυνεύεις να γίνεις. Φανατίζεσαι ανάμεσα σε δύο θεωρίες, δύο ιδέες, δύο ομάδες, μπορεί και δυο κόμματα και το μόνο που ξεχνάς είναι, πως αν αρχίζεις να προσθέτεις μονάδες στις ποσότητες που τόσο εύσχημα διαμορφώνουν το μικρόκοσμό σου, απελευθερώνεσαι από τα κολλήματα και τις μονομανίες, που σε κάνουν ένα με τα ηρεμιστικά.
Στενοχωριέμαι όταν συνειδητοποιώ τη ζωή να περνά δίπλα μας, χωρίς να αφήνει σημάδια επάνω μας. Χωρίς να νιώθουμε την εναλλαγή των εποχών και των καιρικών συνθηκών στο δέρμα μας.
Αδιαφορώ για το ρομποτάκι που κουρδίστηκε για να αντικαταστήσει το δικό μου πέρασμα από τη ζωή του διπλανού μου.
Καλά ή κακά τα σημάδια, πάντα τα έφερα σαν αποδείξεις πνοής και ζωντάνιας. Τρόπαια από μια ζωή που την περπατάς άλλες φορές με ίσιο παπούτσι, άνετα και ξεκούραστα και άλλες φορές με τακούνια, που σκαλώνουν εδώ και εκεί σε κακοτοπιές και δρόμους τραχείς.
Αν πραγματικά αφιερώναμε λίγο ουσιαστικό χρόνο ο ένας στον άλλον, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Θα συζητάγαμε τις ιδέες μας φωναχτά, θα σιγοτραγουδούσαμε τα συναισθήματά μας στο αυτί του φίλου ή του εραστή ή του συντρόφου, θα μοιραζόμασταν το status update με αυτόν που θα ξυπνήσει δίπλα μας και θα αγγίζαμε τα δάχτυλά του, αντί για τα πλήκτρα του υπολογιστή.
Η εικονική μοναξιά του μισού πλανήτη κοστίζει πολύ ακριβά σε μάρκες γκλαμουράτες ηλεκτρονικών υπολογιστών, έξυπνων τηλεφώνων, ταμπλετών και επακόλουθης σκληρής ψυχανάλυσης.
Ο καλύτερος φίλος, αγαπημένος, γκόμενος, το πιο γοητευτικό φλερτ, περιπέτεια, έρωτας, ζωή, είναι αυτή που έχεις, όχι αυτή που φαντάζεσαι πως έχεις και ίσως αυτή τη στιγμή λιώνει στα ούζα σε κάποια παραθαλάσσια ταβέρνα, δίπλα στο κύμα.
Και για να σου εκμυστηρευτώ και κάτι τελευταίο, αγαπημένε μου αναγνώστη, και τι δεν θα έδινα αυτή τη στιγμή για μιας ώρας λιγότερη δουλειά για μια βόλτα για τσίπουρα, δίπλα στη θάλασσα.
Ίσα να προλάβω την άνοιξη, που ίσως έρθει αργά και βαλθεί να την κάνει πιο νωρίς, έτσι για να μου τη σπάσει και να μου λείψει ανεπανόρθωτα…
