Είναι και κάποιες μέρες, που νομίζω ότι είναι αγχωμένα ακόμη και τα κάγκελα του μπαλκονιού μου. Που τα πράγματα είναι τόσο στρεσαρισμένα, που η πίεση είναι τόσο μεγάλη, που βλέπεις και τους άλλους γύρω σου να είναι εξίσου αγχωμένοι, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου και πελαγώνεις ακόμη περισσότερο. Σιγά το νέο, θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη. Το θέμα «άγχος» έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να αποτελεί είδηση. Δεν παύει όμως να μας απασχολεί, να μας προβληματίζει. Γιατί ποιος από εμάς δεν νιώθει στην καθημερινότητα του πίεση; Ποιος δεν αγχώνεται; Ποιος δεν επηρεάζεται σε τέτοιο βαθμό από το άγχος του, που να κλείνεται στον εαυτό του; Α, να μην ξεχνάμε και τις κρίσεις πανικού, που πλέον η εμφάνιση τους γίνεται ολοένα και πιο έντονη και προκαλούν ασφυξία.
Πριν από κανένα περίπου ένα μήνα, είδα ένα γνωστό μου παιδί, να έχει αγχωθεί τόσο πολύ, άρχισε να ιδρώνει, το στόμα του στέγνωνε, τα χέρια του έτρεμαν. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν κρίση πανικού, πάντως ήταν ένα θέαμα που μόνο ευχάριστο δεν ήταν, πόσο μάλλον γι αυτό που ένιωθε εκείνη την ώρα πράγματα τα οποία δεν μπορούσε να ελέγξει. Το άγχος είναι εχθρός μας, πάει και τελείωσε, ειδικά όταν δεν βρίσκουμε τη δύναμη, το θάρρος, την ψυχραιμία και την νηφαλιότητα να το αντιμετωπίσουμε. Κι αρχίζουμε να ψάχνουμε άρθρα στο ίντερνετ για το πώς θα διώξουμε το στρες. Τρόπους που θα μας κάνουν να ξεχαστούμε. Διαβάζουμε έρευνες που αφορούν στο θέμα, ιατρικές συμβουλές, έτσι ώστε να ενημερωθούμε όσο καλύτερα γίνεται. Συζητάμε με τους φίλους μας, ακούμε τις δικές τους πρακτικές, άλλες τις υιοθετούμε, άλλες πάλι όχι.
Οικογένεια, συνάδελφοι, φίλοι, γνωστοί, προσπαθούν να μας κάνουν να δούμε τα πράγματα από τη θετική τους μεριά, να μας κάνουν να χαλαρώσουμε, να καταφέρουμε να απομακρύνουμε τα άγχη μας, να βρούμε και πάλι τον χαμένο μας εαυτό. Όσο όμως κι αν προσπαθεί κάποιος να μας πείσει για κάτι, αν εμείς οι ίδιοι δεν κατανοήσουμε τι ακριβώς κάνουμε λάθος, λύση δεν πρόκειται να βρούμε. Ο καθένας αγχωτικός τύπος από εμάς, πρέπει μόνος του να ανακαλύψει τον τρόπο εκείνο που θα τον κάνει να μην πανικοβάλλεται με το παραμικρό. Άλλοι το έριξαν στο περπάτημα. Άλλοι ξεκίνησαν μαθήματα χορού. Άλλοι ξεκίνησαν το κέντημα, ναι μη γελάς, αποτελεί λαμπρό παράδειγμα αγχολυτικού. Καλό είναι να ξεκινήσουμε να ψαχνόμαστε, δε νομίζεις, αγαπημένε μου αναγνώστη; Κι αν δούμε ότι μόνοι μας δεν τα καταφέρνουμε, δεν είναι κακό να ζητήσουμε βοήθεια. Ας μην διστάζουμε.
