Με αφορμή το άρθρο που έγραφα τις προάλλες για τους γονείς και τα παιδιά που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους συμπεριφερόμαστε σαν να είναι κτήμα μας, συζητούσα με τους φίλους μου για μια περίπτωση γνωστού μας, ο οποίος σώνει και ντε, ενώ το παιδί του δεν ενδιαφέρεται, το έγραψε σε ένα σύλλογο και το αναγκάζει να πηγαίνει να πάει να μάθει ποδόσφαιρο.
Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως από τη στιγμή της σύλληψης ενός παιδιού, οι γονείς αρχίζουν τα όνειρα. Τι όνομα θα του δώσουν, που θα κοιμάται, που θα τρώει, τι θα φοράει. Στην πορεία, όσο μεγαλώνει, αποφασίζουμε σε ποιο σχολείο θα πάει, τι ξένες γλώσσες θα μάθει, τι μουσική παιδεία θα ακολουθήσει, τι άθλημα θα κάνει. Όλοι αποφασίζουν για έναν. Και προχωράει η ζωή και το παιδί μεγαλώνει και οι γονείς συνεχίζουν να ονειρεύονται έναν τέλειο επαγγελματία, ένα καλό παιδί, χωρίς να υπολογίζουν βέβαια αν όλα αυτά που εκείνοι είχαν συναποφασίσει για το ίδιο, θα του αρέσουν. Εντάξει, προφανώς και οι γονείς δεν κάνουν τίποτα από κακία.
Την ευτυχία του παιδιού τους θέλουν. Μόνο που πολλές φορές πάνω στη μεγάλη τους επιθυμία να το πετύχουν, υπερβάλουν. Γιατί, εντάξει, οι γονείς θα πρέπει να είναι ένα βήμα μπροστά από το παιδί τους, να σκέφτονται πριν από εκείνο, να κάνουν τον προγραμματισμό. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει και ένα όριο. Και τι εννοώ. Προφανώς οι γονείς είναι άνθρωποι όπως όλοι μας. Έχουν το δικό τους χαρακτήρα, τη δική τους προσωπική ιστορία, τα όνειρα τους, τα πάθη, τις ανασφάλειες τους. Είναι επαγγελματίες, φίλοι, σύντροφοι. Και φυσικά κάνουν και λάθη. Η παγίδα που έχω εντοπίσει λοιπόν πως μπορεί να πέσει ένας γονιός, είναι να δρομολογήσει τη ζωή του παιδιού του σύμφωνα με όσα δεν έζησε ο ίδιος. Μητέρα που δεν έγινε γιατρός, μπαμπάς που δεν κατάφερε να μπει στη στρατιωτική σχολή, άνθρωποι που για κάποιους λόγους δεν κατάφεραν να πάνε τη ζωή τους ένα βήμα παραπέρα και αρκέστηκαν στα λίγα. Και αν με ρωτάς, στο βωμό του «εγώ θα σου πω ποιο είναι το καλύτερο για σένα παιδί μου» ή «μάνα σου είμαι, λες να θέλω το κακό σου» νομίζω ότι έχουν γίνει τα μεγαλύτερα λάθη.
Γι αυτό ας μην φορτώνουμε τα δικά μας λάθη και παραλείψεις στα παιδιά. Την ευτυχία τους θα την βρουν μόνοι τους. Ο κάθε άνθρωπος είναι ο συγγραφέας της δικής του ιστορίας και πιστεύω ότι στον καθένα αξίζει να τον αφήσουμε να ζήσει αυτό που θέλει και ονειρεύεται. Αφήστε τα παιδιά να επιλέξουν τι θέλουν και τι όχι. Εκείνα ίσως να ξέρουν καλύτερα ποιο είναι το καλό τους.
