Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «ράμματα»; Προφανώς χτύπημα, αίμα, νοσοκομείο. Κάτι αρνητικό. Κι όμως, αν το σκεφτείς, τα ράμματα έρχονται την στιγμή που μια πληγή είναι ανοιχτή για να την επουλώσουν. Ο γιατρός κατά πάνω σου, μια νοσοκόμα πιο εκεί, το αίμα να «τρέχει ποτάμι», ο πόνος να είναι αβάσταχτος, κι όμως να, μόλις μπουν τα ράμματα όλα γίνονται κάπως λίγο καλύτερα. Για τα ράμματα λοιπόν, εκείνα που χρησιμοποιούν οι γιατροί, αλλά και που καμιά φορά και εμείς οι ίδιοι όταν θέλουμε να επουλώσουμε πληγές της ψυχής, δεν θα μπορούσε καλύτερα να μιλήσει και να αποτυπώσει μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου, ο συμπολίτης γιατρός, κ. Απόστολος Παντσάς.
Ένας άνθρωπος που βρίσκεται ενεργά μέσα στην κοινωνία του Βόλου, έρχεται καθημερινά σε επαφή με τον συνάνθρωπο, ενδιαφέρεται για την καθημερινότητα του, για τα θέματα που τον απασχολούν, για τις δυσκολίες που περνάει, για τις ανοιχτές πληγές που ίσως προσπαθεί χρόνια να ιάσει, σωματικές ή ψυχικές. Παραβρισκόμενη και παρακολουθώντας την παρουσίαση του βιβλίου του με τίτλο «99+1 ράμματα, μεταλλικά», που πραγματοποιήθηκε παρουσία πλήθος κόσμου στο «Ξενία» και ακούγοντας τα αποσπάσματα, που άρτια απέδωσε η κ. Κατερίνα Αντωνακάκη, ένιωσα σαν να ήμουν μέρος αυτού του βιβλίου. «Είδα» ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του βιβλίου του τον εαυτό μου. Είδα τους ανθρώπους που προφανώς πλήγωσα, αλλά κι εκείνοι με τη σειρά τους έκαναν το ίδιο σε εμένα. Είδα τους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή πονάνε για τον οποιοδήποτε λόγο.
Είδα όλες εκείνες τις πληγές, που ο καθένας κρύβει στην ψυχή του, να έρχονται στην επιφάνεια και να ζητούν άμεσα γιατρειά. Είδα συνανθρώπους μου να λυπούνται και να κλαίνε, για έναν έρωτα που δεν εξελίχθηκε κατά πως ήθελαν, για έναν φίλο που τους πρόδωσε, για ένα στόχο που δεν πραγματοποιήθηκε, για μια κοινωνική αδικία που την φέρουν βαρέως. Και αναρωτήθηκα. Που είναι τα ράμματα βρε παιδιά; Γιατί αφήνουμε τόσο πόνο να μας δηλητηριάζει; Γιατί δεν περιποιούμαστε την πληγή μας και την αφήνουμε ανοιχτή; Λίγο τσίμπημα μόνο φέρνουν τα ράμματα, το μετά όμως θα μας αποζημιώσει. Ράμματα λοιπόν και γρήγορα. Γιατί μόνο έτσι θα βρούμε πάλι το κουράγιο να συνεχίσουμε. Μόνο έτσι θα έρθει και πάλι το χαμόγελο στα χείλη μας. Μόνο έτσι το μυαλό μας θα βρει και πάλι την ηρεμία που του αξίζει κι έτσι θα δει πιο καθαρά και αισιόδοξα το μέλλον του. Μόνο έτσι , «ράβοντας» τα κακώς κείμενα, τα τρωτά μας, αυτά που μας πειράζουν και για χρόνια κρύβουμε κάτω από το χαλί, θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά σαν άνθρωποι, σαν κοινωνία.
