Το κουδούνι χτύπησε. Μια νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε. Παιδιά γέμισαν και πάλι τις αυλές των σχολείων, πρωτάκια, κρατώντας σφιχτά το χέρι της μαμάς τους διάβηκαν για πρώτη φορά την πόρτα της νέας τους πραγματικότητας, δάσκαλοι και καθηγητές «σκάναραν» τους μαθητές τους και όλοι μαζί ξεκίνησαν, με τις καλύτερες προϋποθέσεις, για να βγάλουν εις πέρας μια ολόκληρη χρονιά, ομολογουμένως με πολλές δυσκολίες.
Γιατί και τα κενά των εκπαιδευτικών είναι πολλά, αλλά και οι γενικότερες οικονομικές δυσκολίες δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια έτσι ώστε δάσκαλοι, καθηγητές και μαθητές, απερίσπαστοι να κάνουν το έργο τους.
Δεν ξέρω αν στα δικά μου μαθητικά χρόνια οι δάσκαλοι αντιμετώπιζαν τόσα πολλά προβλήματα όσο σήμερα, ούτε αν ήταν ικανοποιημένοι με τους μισθούς τους, αν παραπονιόντουσαν για τα κενά που υπάρχουν στα σχολεία. Προφανώς και τότε θα υπήρχαν προβλήματα, αλλά σίγουρα απέχουν πολύ από χάλι που βρίσκεται σήμερα το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Και είναι λυπηρό, να σκέφτεται κάποιος, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι ενώ κάποτε οι δάσκαλοι πάλευαν να διδάξουν στα παιδιά για οξείες και περισπωμένες, σήμερα να προσπαθούν να καταλάβουν τι κρύβεται πίσω από τα μελαγχολικά πρόσωπα των μαθητών τους, να τους δώσουν θάρρος, να τους μάθουν για αξίες και ιδανικά, όλα εκείνα που η ίδια κοινωνία βέβαια προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχουν.
Τα γράφω όλα αυτά, γιατί χθες είδα γονείς με τα παιδιά τους που θέλησαν να πάρουν τα απαραίτητα για τη νέα χρονιά. Ίσως καινούργια τσάντα, μολύβια και τετράδια, βρίσκονται στη λίστα. Πόσα και πόσα παιδιά δεν ονειρεύονται μια καινούργια τσάντα, νέο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και φόρμες; Όλα. Πόσα καταφέρνουν να τα αποκτήσουν; Πολλά από αυτά, όχι.
Στο ράφι λοιπόν με τα χρώματα και τις νερομπογιές, υπήρχε ένα παιδάκι, γύρω στα 8, που τον ρωτούσε η μητέρα του τι θέλει να αγοράσει, και εκείνο με αφοπλιστικό τρόπο γύρισε και της απάντησε «αφού ο μπαμπάς δεν έχει χρήματα τώρα, θα αγοράσουμε αργότερα». Τα παιδιά είναι πανέξυπνα. Γνωρίζουν τι κατάσταση επικρατεί στη χώρα, τα ζουν μέσα στο σπίτι τους, αντιλαμβάνονται με πόση δυσκολία οι γονείς τους τα βγάζουν πέρα και δεν απαιτούν. Είδες τι είπε; Όταν θα έχει, θα πάρουμε. Δεν ξέρω πως ένιωσε εκείνη τη στιγμή η συγκεκριμένη μητέρα, εκείνο που γνωρίζω όμως είναι ότι πολλές οικογένειες δεν δύναται να προσφέρουν στο παιδί τους το καλύτερο που επιθυμούν. Αισθάνονται τύψεις, δεν κοιμούνται τα βράδια, ψάχνουν στο μυαλό τους να βρουν τρόπους έτσι ώστε να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο για τα καμάρια τους. Ίσως, το μόνο που μπορώ να πω είναι μια καλή χρονιά σε όλους και δύναμη στους γονείς. Τα παιδιά τους να είναι σίγουροι ότι θα την βρουν την άκρη…
