Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Όσο κι αν ψάξουμε δεν θα βρούμε κανέναν, ακόμα κι αν γυρίσουμε όλο τον κόσμο, που να είναι ακριβώς όπως εμείς. Νομίζω δηλαδή, γιατί δεν έχω ψάξει τόσο. Τέλος πάντων, ακριβώς σαν κι εμάς κανείς από τα υπόλοιπα 7 εκατομμύρια και κάτι δεν είναι. Γνωρίζουμε πολύ κόσμο στη ζωή μας. Με πολλούς έχουμε χρησιμοποιήσει τη φράση « A και εσύ το ίδιο;». Αυτό το ίδιο μπορεί να είναι ότι ακούμε την ίδια μουσική, ότι σπουδάζουμε το ίδιο αντικείμενο ή ότι έχουμε την ίδια πίστη. Με κάποιους βλέπουμε τις ίδιες ταινίες ή κάνουμε το ίδιο άθλημα. Με άλλους ταιριάζουμε στο ότι είμαστε μανιακοί με την τάξη ή την καθαριότητα. Με άλλους ταιριάζουμε στον κώδικα αξιών μας. Και η λίστα είναι ατελείωτη αφού τα στοιχεία που απαρτίζουν την προσωπικότητα μας είναι αναρίθμητα.
Με κάποιους ανθρώπους ταιριάζουμε σίγουρα σε περισσότερα από ένα. Με ελάχιστους σε πολλά παραπάνω. Αυτό συνήθως είναι οι άνθρωποι που αποτελούν το περιβάλλον μας. Αλλά σε όλα με κανέναν. Δεν γίνεται. Και έχω μια εντύπωση ότι θα ήταν βαρετό. Φανταστείτε να είχατε μια παρέα πέντε ατόμων ακριβώς σαν κι εσάς. Ποιο το νόημα να συζητάτε; Τι θα παίρνατε; Τι απόψεις θα ανταλλάσσατε; Με τα άτομα που βρίσκονται γύρω μας σίγουρα συμφωνούμε σε αρκετές από αυτές τις κατηγορίες. Μπορεί και όχι όμως, ε; Για σκεφτείτε και εσείς. Πολλοί μπορεί να έχετε ένα άτομο στο κοντινό σας περιβάλλον με το όποιο μπορεί -αν μη τι άλλο φαινομενικά- να μην ταιριάζετε σχεδόν καθόλου. Παρόλα αυτά αυτό δεν σας εμποδίζει να κάνετε παρέα, να βγαίνετε και να επικοινωνείτε.
Ακριβώς, λοιπόν, επειδή όλοι είμαστε διαφορετικοί, πολλές φορές δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους ανθρώπους. Ακόμα και τους γύρω μας. Να κριτικάρουμε ή να κοροϊδέψουμε είναι εύκολο, ίσως γιατί το να καταλάβουμε είναι δύσκολο. Όσο κι αν ταιριάζουμε, δεν σκέφτεσαι όπως εγώ. Μια απόφαση που για σένα μπορεί να μοιάζει τρελή, αστεία, λάθος, μπορεί με βάση τα δικά μου πιστεύω να είναι φυσιολογική. Για μένα.
Πολλές φορές, επίσης, λανθασμένα έχουμε την απαίτηση να σκέπτονται και οι άλλοι σαν κι εμάς. Εγώ, για παράδειγμα, όπως ευστοχότατα (αποδείχτηκε αργότερα) είχε πει η ψυχολόγος στο τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού, έχω υπεραυξημένη την αίσθηση του δικαίου, έχω έναν δικό μου κώδικα. Αλλά αυτό ισχύει για μένα. Δεν μπορώ να έχω την ίδια απαίτηση από τους άλλους. «Εγώ σκέφτηκα να τον βοηθήσω, εκείνος πώς δεν το σκέφτηκε;», «πώς το έκανε αυτό, την πλήγωσε, δεν θα το έκανα ποτέ», μπορεί να έχετε αναρωτηθεί. Ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του κώδικες. Υπάρχουν και κάποιοι γενικοί σίγουρα, αλλά ο καθένας μας έχει και ένα δικό του σύστημα αξιών κ.λπ. Αυτό που για σένα φαντάζει άδικο ή τραβηγμένο για κάποιον άλλον είναι απολύτως φυσιολογικό. Κάτι που εσύ σκέφτεσαι, μπορεί να μην περνάει καν από το μυαλό του άλλου. Ο καθένας δίνει ό,τι μπορεί, ό,τι έχει μάθει, ό,τι έχει διδαχθεί ή ό,τι έχει ζήσει.
Όλοι είμαστε διαφορετικοί κι όλοι είμαστε μοναδικοί. Κι αυτό κάνει αυτό τον κόσμο ενδιαφέρον. Πάντα θα κριτικάρουμε, θα απογοητευόμαστε, θα εκνευριζόμαστε, θα προσπαθούμε να καταλάβουμε και ίσως δεν θα τα καταφέρνουμε αλλά η αλήθεια είναι μία. Εσύ δεν είσαι εγώ και εγώ δεν είμαι εσύ…
