Αν κάτι μου αρέσει πολύ, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι τα απογεύματα. Έχει βγει το δύσκολο πρόγραμμα της ημέρας, η δουλειά φτάνει στο τέλος της και εσύ έχεις κάποιες ώρες μπροστά σου μέχρι να έρθει το βράδυ και να πας σπίτι να ξεκουραστείς και που μπορείς κάλλιστα να τις εκμεταλλευτείς. Είναι η ώρα της χαλάρωσης. Η ώρα που το σώμα σου μπορεί να πάρει μια ανάσα από το τρέξιμο των προηγούμενων ωρών, εκείνες οι στιγμές που χωρίς άγχος για το χρόνο που κυλάει γρήγορα, μπορείς να κάτσεις σε ένα παγκάκι και να απολαύσεις τα χρώματα στον ουρανό και τον ήλιο που δύει, χαρίζοντας σου όμορφες εικόνες.
Είναι η ώρα που μπορείς να αφήσεις το μυαλό σου να αδειάσει από μια δύσκολη ημέρα, που θα σηκώσεις το τηλέφωνο και θα πάρεις τους φίλους σου να πάτε για ένα καφέ, που θα αποφασίσεις να κάνεις μια βόλτα από το κέντρο μέχρι τον Άναυρο, που θα πάρεις το ποδήλατο και θα σε βγάλει ο δρόμος μέχρι Αλυκές ή Αγριά, που θα κάτσεις να απολαύσεις ένα παγωτό, χωρίς ενοχές. Ίσως να είναι και η εποχή. Μάης και όλα γύρω είναι ανθισμένα. Δεν σου κάνει αίσθηση να πας να κλειστείς στο σπίτι σου μετά τη δουλειά. Η παραλία σε καλεί. Μια βόλτα στα δρομάκια της πόλης επίσης. Εκεί που θα μυρίσεις τα φαγητά που ετοιμάζουν οι νοικοκυρές για την επόμενη μέρα, τον ελληνικό καφέ που έχει ψηθεί και περιμένει τις γειτόνισσες να τον απολαύσουν μέσα σε μια αυλή, τα λουλούδια που μοσχοβολάνε και κάνουν ακόμη και τις πιο κεντρικές οδούς να μοιάζουν επίγειοι παράδεισοι. Είναι πραγματικά ευλογία να μπορείς αν όχι όλα τα απογεύματα, έστω μια φορά την εβδομάδα, να το αφιερώνεις για να γυρνάς μέσα στην πόλη, που πρέπει να της δώσουμε ακόμη μια ευκαιρία.
Να την γνωρίσουμε καλύτερα. Να δούμε τα κάλλη της, τα τρωτά της, να απολαύσουμε όλες αυτές τις ομορφιές που μας χαρίζει απλόχερα, κι εμείς μέσα στο άγχος της καθημερινότητας, μπορεί να περνάμε από δίπλα τους και ούτε καν να τις βλέπουμε. Μέρες ανοιξιάτικες που είναι, ας νιώσουμε και εμείς λίγο ελεύθεροι. Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους απέναντι σε συναισθήματα και εμπειρίας. Η διάθεση δεν έρχεται ουρανοκατέβατη. Θέλει να την κυνηγήσεις και λίγο. Και σε μια πόλη, όπως είναι ο Βόλος, που όπου και να κοιτάξεις θα δεις θάλασσα και όμορφες εικόνες, είναι κρίμα να βουλιάζουμε στην μιζέρια μας, είτε είναι πρωί, είτε απόγευμα, είτε βράδυ. Ας μην αφήνουμε τις μέρες να περνάνε έτσι. Ας αποδεχτούμε τα πράγματα έτσι όπως έχουν, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας εκμεταλλευτούμε το κάθε λεπτό ελευθερίας που μας προσφέρεται για να κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν. Σκέψου. Να έχεις περάσει άσχημα το πρωινό σου στη δουλειά, να έρχεται απόγευμα, να βγαίνεις από το γραφείο και το βλέμμα σου να πέφτει στο γαλάζιο της θάλασσας που θα σε κατευθύνει σε κάποια καφετέρια να απολαύσεις τον καφέ σου. Αυτά είναι τα απογεύματα του Βόλου. Γεμάτα από χρώματα. Απλά, αλλά τόσο ουσιαστικά. Μακάρι να το κατανοούσαμε.
