Μέρες πάνε κι έρχονται. Τρέξουμε σαν τους παλαβούς τις περισσότερες από αυτές. Οι υποχρεώσεις δεν λένε να τελειώσουν. Ρουτίνα δηλαδή. Ή μήπως όχι; Σηκώνεσαι ωραία και καλά το πρωί να πας στη δουλειά σου. Μέσα στα σκοτάδια, αφού δεν έχει χαράξει ακόμη ο Θεός τη μέρα, ψάχνεις να βρεις τι θα φορέσεις. Ανοίγεις την ντουλάπα, ψάχνεις για κανένα παντελόνι, από τα δεκάδες που έχεις, αλλά δεν βρίσκεις εκείνο το αγαπημένο σου. Θυμήθηκες ότι το είχες βάλει τελικά για πλύσιμο. Δε βαριέσαι, λες.
Παίρνεις το πρώτο που βρίσκεις μπροστά σου. Χρόνια έχεις να το βάλεις, σε λούζει ο κρύος ιδρώτας αν τελικά θα καταφέρεις να μπεις, γιατί έχεις τσιμπήσει κάποια κιλάκια από τότε, τελικά το καταφέρνεις, κι όχι μόνο αυτό. Βάζεις στα χέρια στις τσέπες και πιάνεις κάτι χάρτινο. Κανένα ξεχασμένο εισιτήριο, σκέφτεσαι, το βγάζεις και συνειδητοποιείς ότι εκεί μέσα για χρόνια είχες ξεχασμένο είκοσι ευρώ.
Το τι χαρά παίρνεις; Ανεπανάληπτη. Ούτε το Τζόκερ να είχες κερδίσει, ένα πράγμα. Στην πορεία συνειδητοποιείς ότι έχει περάσει η ώρα, έχεις αργήσει σε ένα ραντεβού, στη δουλειά και δεν θα μπορέσεις να πας με τα πόδια έως το κέντρο, όπως συνηθίζεις να κάνεις δηλαδή. Βγαίνεις μέχρι την κεντρική οδό και ω του θαύματος, εκείνη την ώρα περνάει το λεωφορείο, όταν άλλες φορές μπορεί και να περίμενες αρκετή ώρα μέχρι να έρθει. Μα πόσο χαρά πια μαζεμένη; σκέφτεσαι. Φτάνεις με καθυστέρηση στην εργασία σου, έχεις στο μυαλό σου χίλια δυο να σκεφτείς και να βάλεις σε τάξη, σκέφτεσαι τον πανικό που θα επικρατεί στο γραφείο και έχεις ήδη αγχωθεί.
Θα προτιμούσες σήμερα να μην μιλήσεις σε άνθρωπο, έχεις τα νεύρα σου, το κεφάλι σου πονάει, πριν ξεκινήσει καν η μέρα σου, κάθεσαι στο γραφείο και παραγγέλνεις κάτι να πιεις. Ο άνθρωπος που θα σου φέρει το χυμό σου, θα έρθει χαμογελαστός, θα σου πει μια καλημέρα από καρδιάς, θα σε κάνει κι εσένα να χαμογελάσεις με κάποιο αστείο που θα σου πει και ξαφνικά παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις με όρεξη όλα όσα έχεις να φέρεις σε πέρας. Μπορεί όλα αυτά που σου περιέγραψα, αγαπημένε μου αναγνώστη, να συμβαίνουν μία στο τόσο.
Συμβαίνουν όμως. Αυτά και άλλα τόσα, που μέσα στην φούρια της καθημερινότητας και της τρέλας που αυτή κουβαλά μαζί της, δεν τους δίνουμε σημασία. Είναι όμως πράγματα που μας κάνουν από το πουθενά να χαμογελάσουμε, να αισθανθούμε λίγο τυχεροί, να μας υπενθυμίσουν ότι όλα δεν είναι μαύρα, όπως ίσως λανθασμένα πιστεύουμε, αλλά συμβαίνουν και όμορφα. Ειδικά εκεί που δεν το περιμένεις.
