Διαβάζω ότι αρκετοί είναι οι συμπολίτες μας που είτε είναι ήδη άστεγοι, είτε εν δυνάμει άστεγοι.
Άλλοι λένε ότι είναι 200, η δημοτική αρχή υποστηρίζει ότι είναι 30. Και ένας να ήταν, πάλι θα με προβλημάτιζε, αγαπημένε μου αναγνώστη. Γιατί πίσω από τους αριθμούς, που προφανώς και το 200, για μια πόλη όπως είναι ο Βόλος, είναι όντως μεγάλος, αλλά και τους 30 δεν τους λες και λίγους, υπάρχουν άνθρωποι, που για κάποιους λόγους βρέθηκαν στο δρόμο, μακριά από την θαλπωρή του σπιτιού τους, μακριά από οικογένεια, χωρίς δουλειά.
Χθες, ήμουν μέσα στο σπίτι, το αιρ κοντίσιον στο φουλ, και ένιωθα το κρύο να με διαπερνά. Σκεφτόμουν πως μπορούν και παλεύουν τις όποιες καιρικές συνθήκες όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν στο δρόμο ή τι να σκέφτονται και σε τι δύσκολη θέση βρίσκονται όσοι πρόκειται να βρεθούν έξω από το σπίτι τους.
Πολλές είναι οι εξώσεις στις οποίες προχωρούν οι ιδιοκτήτες κατοικιών, άλλοι χάνουν τα σπίτια τους λόγω χρεών, όλοι όμως καταλήγουν να κοιμούνται σε παγκάκια, σε παλιά, ακατοίκητα σπίτι, κάτω από γέφυρες, οπουδήποτε μπορούν να βρουν ένα απάγκιο.
Δύσκολες καταστάσεις, για τις οποίες ο δήμος θα πρέπει να δώσει τον καλύτερο του εαυτό έτσι ώστε όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται σε μια τέτοια δύσκολη θέση, να βρίσκουν μια λύση, μια πόρτα για να χτυπήσουν, να γνωρίζουν ότι θα βρεθεί ένα δωμάτιο όπου θα στεγαστούν, προσπαθώντας να κάνουν μια νέα αρχή.
Την ώρα που τελείωνα την ανάγνωση του κειμένου που αφορούσε στους αστέγους, χτύπησε το τηλέφωνο μου. Μια μητέρα, αναγνώστρια, ήθελε να μου δώσει τον γιο της, για να μου μεταφέρει ένα μήνυμα. Ο 10χρονος Δημητράκης λοιπόν, ένα πανέξυπνο αγόρι, με ευφράδεια λόγου και απ’ ότι αποδείχτηκε πολλές ευαισθησίες, μου είπε ότι ένας φτωχός κύριος πέρασε από το σπίτι του, του έδωσε κάποια τρόφιμα για να φάει και έφυγε.
Ποια ήταν η πρόταση του μικρού μου φίλου; Ο δήμος Βόλου να δημιουργήσει ειδικούς κάδους, μέσα στους οποίους όλοι εμείς θα βάζουμε τα περισσευούμενα τρόφιμα, έτσι ώστε οι μη έχοντες να μην είναι αναγκασμένοι να ψάχνουν μέσα στους κάδους με τα σκουπίδια, αλλά και κάδους, μέσα στους οποίους θα τοποθετούμαι ρούχα και κλινοσκεπάσματα, έτσι ώστε όλοι εκείνοι που τα έχουν ανάγκη να τα βρίσκουν εύκολα.
Με συγκίνησε ο Δημητράκης. Που σε αυτή την τόσο τρυφερή ηλικία, αντί να ζητά ένα μεγάλο πάρκο ή ένα ακόμη γήπεδο ποδοσφαίρου, ενδιαφέρεται για τους άπορους συμπολίτες του και πως έστω και κάτω από απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, θα γίνει η ζωή τους λίγο πιο εύκολη.
Συγχαρητήρια στους γονείς του Δημητράκη και του κάθε Δημητράκη που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με ευαισθησίες, μακάρι η πολιτεία να ακούει, και μακάρι και όλοι εμείς οι «μεγάλοι» που το βάζουμε κάτω με το παραμικρό, να πάρουμε λίγη από την αισιοδοξία που δίνουν απλόχερα όλα τα παιδιά.
