Η φίλη μου Σοφία πριν λίγο καιρό έγινε μανούλα. Η μητέρα της είναι πολύ νέα. Καθώς έβλεπα φωτογραφίες να κρατάει το εγγόνι τους μου φαινόταν τόσο περίεργο. Θα μπορούσε να είναι ακόμη και το παιδί της. Όμως τώρα ακούει σε ένα νέο όνομα, αυτό της γιαγιάς. Λένε, ότι όταν κάποιος γίνεται παππούς ή γιαγιά το απολαμβάνει καλύτερα από όταν έγινε γονιός. Κι αυτό γιατί πλέον δεν έχει τα άγχη και τις φούριες όταν ήταν νέος, ούτε τις τόσες δουλειές και μπορεί να αφοσιωθεί και να δώσει στο εγγόνι του εκείνα που ίσως στέρησε από τα παιδιά του.
Μπορεί να είναι και αλήθεια. Όμως βλέποντας στο δρόμο γιαγιάδες με τα καροτσάκια να κάνουν βόλτες τα εγγονάκια τους ή παππούδες να ψωνίζουν σοκολάτες, σιγουρεύομαι ότι η αγάπη αυτή είναι που τους δίνει χαρά και νόημα στη ζωή. Το έχεις καταλάβει χρόνια τώρα που κάνουμε παρέα μέσα από αυτή τη στήλη, την αγάπη που έχω για τους ηλικιωμένους. Και μπορεί παππού να μην γνώρισα, όμως είχα δυο γιαγιάδες που πρόσφεραν σε παιδιά και εγγόνια ότι το καλύτερο μπορούσαν, ίσως και παραπάνω.
Κάθε φορά λοιπόν που ακούω στο δρόμο το όνομα γιαγιά, ή βλέπω κάποια στο μάρκετ, στο πάρκο, στο δρόμο, θέλω να πάω να μιλήσω σε αυτό το παιδί και να του πω πόσο τυχερό είναι που έχει δίπλα του αυτή την γυναίκα. Δεν ξέρω πως έχεις τις δικές σου γιαγιάδες στο μυαλό, αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά εκείνες οι γυναίκες, οι παλιάς κοπής, που έμειναν μικρές ορφανές, νωρίς χήρεψαν, όμως δεν τα παράτησαν και κατάφεραν να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν παιδιά και εγγόνια, αποτελούν για μένα πρότυπο. Δεν ξεχνιούνται. Μπορεί να μας μάλωναν, να μην μας έκαναν όλα τα χατίρια, αλλά είχαν τον τρόπο τους να μας κακομαθαίνουν. Συνωμοτούσαμε μαζί, για να μην μάθουν οι γονείς μας τις σκανταλιές μας. Υπέμεναν ότι και να τους κάναμε. Μας έδιναν συμβουλές.
Καταλάβαιναν από χιλιόμετρα και πριν καν μιλήσουμε αν είμαστε καλά ή κάτι μας απασχολεί. Προσπαθούσαν να μας μεταφέρουν τη γνώση από τη ζωή που είχαν πάρει έτσι ώστε εμείς να μην κάνουμε τα ίδια λάθη. Είχαν πάντα λύση για το οτιδήποτε. Από το τι θα φάμε που δεν είχε τίποτα το ψυγείο, μέχρι τη λύση που μας πονούσε το κεφάλι, που τις περισσότερες φορές, μη γελάσεις, ήταν μάτι. Μεγαλώνοντας και νιώνοντας έντονη την απουσία τους, θα ήθελα να τους είχα ρωτήσει κι άλλα πράγματα, να μάθω για εκείνες περισσότερα. Παρ’ όλα αυτά δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τι προσπάθησαν εκείνες για εμάς, τι τράβηξαν από εμάς και κουβέντα δεν είπαν. Γιατί ήξεραν να μοιράζονται, μα πιο πολύ να αγαπούν χωρίς να ζητάνε. Να τις αγαπάτε τις γιαγιάδες και τους παππούδες σας, είναι σπάνια πλάσματα. Θα το καταλάβετε αργότερα πόσο.
