Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι εμείς δεν φταίμε για τίποτα. Μεγαλώσαμε, ακούγοντας θεωρίες. Λόγια, πολλές φορές άνευ ουσίας. Στο σχολείο ακούγαμε για «ισότητα». Μας έλεγαν ότι όλοι είμαστε ίσοι. Μέχρι βέβαια να βγούμε από την τάξη για διάλλειμα και να αρχίζουμε να κοροϊδεύουμε τον συμμαθητή μας που είχε λίγα κιλά παραπάνω ή κάτι μας πείραζε στην εμφάνιση του. Μεγαλώσαμε και ακούγαμε άπαντες να μιλάνε για τον σεβασμό. Για το ότι θα πρέπει να εκτιμούμε τους γύρω μας, να θαυμάζουμε τα καλά τους, να παίρνουμε παράδειγμα για να γινόμαστε κι εμείς καλύτεροι. Μέχρι τη στιγμή που απογοητεύσαμε φέρνοντας χειρότερους βαθμούς από κάποιον συμμαθητή μας. Στεναχωρήσαμε τους δικούς μας, δεν καταφέραμε να τους κάνουμε υπερήφανους, κι ας είχαμε βελτιωθεί κατά πολύ από την προηγούμενη φορά. Κανείς μας όμως δεν έφταιγε.
Ούτε οι καθηγητές που δεν μας έδωσαν μεγαλύτερη σημασία, ούτε εμείς που δεν πιεστήκαμε να διαβάσουμε λίγο περισσότερο, ούτε οι γονείς που δεν μας μάλωσαν όταν τους είπαμε ότι δεν έχουμε τίποτα να διαβάσουμε, κι ας είχαμε, και βγήκαμε έξω να παίξουμε. Και τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώνοντας συνεχίζαμε να πιστεύουμε ότι κανείς μας δεν φταίει. Συνηθίσαμε να το λέμε, μέχρι που το πιστέψαμε ακόμη κι εμείς οι ίδιοι. Όση ώρα σου γράφω, αγαπημένε μου αναγνώστη, έχω ένα κόμπο στο στομάχι. Κι αυτό γιατί τελικά συνειδητοποίησα πως όλοι μας μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που φτιάχτηκε για να μην έχει κανένας, καμία ευθύνη. Να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον, να λέμε ψέματα, να κοιτάμε ο ένας στα μάτια του άλλου, χωρίς να ντρεπόμαστε, κι ας ξέρουμε ότι είμαστε λάθος. Μέχρι τη στιγμή, γιατί έρχεται η στιγμή, που θα έρθεις αντιμέτωπος στην καθρέφτη με το είδωλο σου. Αλλά δεν βλέπεις μόνο εσένα.
Βλέπεις το παιδί που κάποτε κορόιδευες στην τάξη. Βλέπεις το δάσκαλο σου, που του έλεγες ψέματα ότι ήσουν άρρωστος γι αυτό δεν πήγες διαβασμένος στο μάθημα. Βλέπεις τους γονείς σου, που κι αυτούς τους είχες ταράξει στο ψέμα, λες κι εκείνοι δεν καταλάβαιναν, κι ας προσποιούνταν ότι τάχα δεν καταλαβαίνουν. Και τότε έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς πως τελικά ήταν μύθος ότι τελικά εσύ δεν έφταιγες σε τίποτα. Γιατί, μπορεί μερικές φορές χωρίς να το θέλεις, έφταιξες. Κι αν με ρωτάς σήμερα, αγαπημένε μου, όλοι μας κάπως έτσι είμαστε, κι ας φοβόμαστε να το παραδεχτούμε, ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό. Ας μην τρέφουμε όμως αυταπάτες. Ας μην μάθουμε και τις νέες γενιές να πιστεύουν ότι δεν φταίνε. Ας αναγνωρίσει ο καθένας τις ευθύνες του, επιτέλους.
