Από μια άποψη, οι γυναίκες είναι καλύτερα εξοπλισμένες για να επιβιώσουν στην κρίση. Σε οποιαδήποτε κρίση. Ένας τεχνοκράτης ή πολιτικά σκεπτόμενος, θα απαντούσε ότι αυτό είναι μια τεράστια μπούρδα. Η ανεργία, η υποαπασχόληση και η στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση πλήττει τον γυναικείο πληθυσμό σε μεγαλύτερο ποσοστά απ΄ όσο τον ανδρικό. Όχι μόνο τώρα, αλλά και πάντα. Το ίδιο λέμε, με διαφορετικά λόγια. Γυναίκα σε κρίση ίσον γυναίκα προπονημένη. Όχι τώρα. Πάντα. Ας το παραδεχτούμε, σε γενικές γραμμές, έχουμε πιο ανθεκτικές και περίπλοκες καλωδιώσεις.
«Θα τα καταφέρουμε», λέει η γυναίκα, ενώ το τραπέζι της κουζίνας είναι γεμάτο από μια παρτίδα κακάσχημα χαρτιά; Απλήρωτοι λογαριασμοί, απειλητικές ειδοποιήσεις, το φρεσκοτυπωμένο μελάνι σε ένα καινούριο φόρο, σε μια ακόμα μείωση, συχνά – όλο και συχνότερα σ΄ένα χαρτί που λέγεται «καταγγελία συμβάσεως». Στο πορτοφόλι εκατό ευρώ – τα χρωστάμε και τα εκατό, κι ο μήνας έχει οκτώ.
Κι αυτή, τι πήγε κι έκανε; Πήγε και αγόρασε μια τσάντα! «Είσαι τρελή!» λέει ο άντρας, που έχει τα νεύρα τσίτα κι ένα κορμί που το σέρνει από καναπέ σε καναπέ, βλαστημώντας δημοσιογράφους, πολιτικούς και τη μοίρα του τη μαύρη.
«Έλα μωρέ, πως κάνεις έτσι; Μια τσάντα είναι». «Δεν βλέπεις, δεν καταλαβαίνεις που σου εξηγώ; Τα έσοδα τόσα, τα έξοδα τόσα, δεν είναι και τόσο δύσκολο. Πνιγόμαστε, τελειώσαμε. Και πήρες τσάντα; Αυτό μας έλειψε, να σε δουν στα μαγαζιά και να ψωνίζεις».
«Θα τα βγάλουμε πέρα. Θα τα καταφέρουμε.». Ένα χάδι. Ένα νάζι. Κι αυτός εξοργίζεται με την «χαζή». Αλλά κοίτα τον, που χαμογελάει. Λίγο. Για λίγο.
Μόλις «έζησε». Για μια στιγμή, έζησε αληθινά, όχι μετρώντας εξοδολόγια και τεφτέρια. Μια μικρή αλυσίδα από τέτοιες στιγμούλες μαζεμένες στη ζωή, λέγεται και κάπως αλλιώς: «Ευτυχία», μια ξεχασμένη λέξη.
Η ευτυχία είναι γυναίκα. Παράλογη. Απρόβλεπτη. Παρορμητική, Φευγαλέα.
Παρατηρώ ότι αυτό που τους γυρίζει το μάτι ανάποδα, δεν είναι η αισιοδοξία μας αυτή καθ’αυτή. Παράδειγμα. Πάμε για καφέ. Κουτσομπολεύουμε άσχετα. Μιλάμε με τις ώρες για ανυπέρβλητες βλακείες, αναλύουμε την θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα σε μια απόχρωση του ταμπά και του μπεζ σε μια τσάντα. «Να κρατήσω την ταμπά; Η μήπως δεν πάει, και χρειάζομαι μια μπεζ;». Πατάμε διακριτικά το πλήκτρο σίγασης όταν βλέπουμε νούμερο τράπεζας στο κινητό – και συνεχίζουμε την κοσμοϊστορική μας συζήτηση για το αν είναι ανορεξικιά, ψυχοπαθής, πρεζόνι ή απλώς, θεά η τάδε ηθοποιός, η οποία, αντίθετα με την τράπεζα που μας τηλεφωνεί κάθε είκοσι λεπτά, όχι μόνο δεν ξέρει τον αριθμό μας αλλά βασικά, μας έχει εντελώς του πεταματού.
Τι θέλω να πω; Πως δεν είμαστε τόσο «ούφο» όσο δείχνουμε. Ο κόσμος μας γύρω σαρώνεται από τον αέρα μιας τρομερής αλλαγής- και οι περισσότερες, όχι απλώς το έχουμε «πληροφορηθεί», αλλά το ζούμε στο πετσί μας, τόσο που πιο πολύ δεν γίνεται. Ένα μέρος του εγκεφάλου μας λειτουργεί με χειρουργική ακρίβεια: Ξέρουμε ποια πιστωτική θα αφήσουμε απλήρωτη, ποιος μπορεί να σηκώσει το φέσι μια εβδομάδα ακόμα, ζυγίζουμε το που πρέπει να σπρώξουμε κατά απόλυτη προτεραιότητα τα ογδόντα από τα εκατό ευρώ που έχουμε στο πορτοφόλι μέχρι το τέλος του μήνα. Πάντα το ξέραμε και το ξέρουμε και τώρα. Χρωστάμε εκατό; Θα «σπρώξουμε τα ογδόντα». Διότι με τα υπόλοιπα είκοσι, που δεν έχουμε, θα αγοράσουμε μια τσάντα. Ε, αυτό τους τρελαίνει. Τους κάνει έξω φρενών, αλλά κατά βάθος, θέλω να πιστεύω ότι μας θαυμάζουν για το πώς μπορούμε και τα καταφέρνουμε όλα τη στιγμή που εκείνοι μπορούν να πνιγούν σε μια κουταλιά νερό.
Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας την Κυριακή που μας πέρασε και πολλές το γιορτάσαμε δεόντως. Όχι από συνήθεια, αλλά επειδή το αξίζουμε!
